Nierówność z możliwości korzystania z poszczególnych lenn skutkowała frustracją mniej wyróżnionych. Ci skarżyli się seniorowi, że jeden wasal wyrósł ponad innych, i z lenna korzysta obficiej. Reagując na skargi, senior napisał do wasala, prosząc, by ten korzyści z lenn nie przeznaczał na finansowanie kolejnych kampanii wyborczych, jeśli to, co mówią wasale i o czym informują media, jest prawdą. Ciekawi mnie, jakie będą następstwa prawne tego listu napisanego przez człowieka, który sam tworzył system, a następnie wyznaczył osobę, która miała być jego strażnikiem. Zawiadomienie organów ścigania o zaistniałym przestępstwie jest obowiązkiem społecznym każdego obywatela, jednak ten obowiązek staje się również obowiązkiem prawnym, gdy ktoś pełni funkcję publiczną, a przestępstwo związane jest z pełnioną przez niego funkcją.
W tym przypadku autor listu był posłem i wkrótce stał się wicepremierem, a zatem osobą, której podlegają ministrowie, i odpowiedzialną za to, co dzieje się w ministerstwach.
Z tego powodu przedstawianie tej korespondencji jako prywatnej było niemożliwe. Senior skonstruował szybko linię obrony polegającą na tym, że miał wiedzę tylko o plotkach i żadnych pewnych informacji, a zatem nie było podstaw do powiadomienia o tym prokuratury. Nie brzmiało to jednak przekonująco, bo jeśli do wicepremiera dociera pogłoska, że w Ministerstwie Sprawiedliwości rozkwita przestępczość na niespotykaną dotąd skalę, jego obowiązkiem wynikającym ze sprawowanej funkcji jest zweryfikowanie tego.
Zapewne senior zdał sobie sprawę z takiego zagrożenia, bo szybko pojawiła się nowa narracja, że jeśli o zasłyszanych pogłoskach pisał do prokuratora generalnego, to oznacza, że wywiązał się z obowiązku prawnego, bo powiadomił organy ścigania o nieprawidłowościach i jest czysty. I to jest najbardziej tragikomiczny element tej historii. Bo jeśli wasal na swoje stanowisko został powołany po to, by strzec bezpieczeństwa swojego i innych wasali, to czy z obowiązku poinformowania o popełnieniu przestępstwa można się wywiązać poprzez powiadomienie osoby, która o popełnienie danego czynu jest potencjalnie podejrzana? Istnieje jeszcze inne zagadnienie warte przemyślenia, do kogo faktycznie pisał senior.
Nie czekając na Godota...
List skierowany jest bowiem do polityka, a nie osoby sprawującej funkcję publiczną, i nie zawiera zawiadomienia o przestępstwie, tylko jest prośbą o zaniechanie działań przestępczych przez grupę związaną z tym politykiem. Czy było to zatem zawiadomienie skierowane do organów ścigania, czy ostrzeżenie skierowane do polityka pełniącego równocześnie funkcje w organach ściągania, że jego ugrupowanie przegina w naruszaniu prawa? To byłoby nie informacją o popełnieniu przestępstwa, ale ostrzeżeniem, że może ono wyjść na jaw. To są zagadnienia, którymi żyje obecnie opinia publiczna.
Mnie zaś w tym wszystkim martwi, dlaczego zastanawiamy się, czy przypadkowo wykryty list dowodzi, że senior wiedział o patologii, a nie czy przejęcie państwa przez osoby prywatne istotnie miało miejsce i kto za to odpowiada. A kolejna sprawa to dyskomfort, bo podobnie jak większość obywateli, wolałbym, żeby tą sprawą nie zajmowali się głównie publicyści, ale wymiar sprawiedliwości. Chciałbym też, by czekanie na prokuraturę w sprawie kolejnych wniosków o uchylenie immunitetów oraz na Sejm co do decyzji w sprawie ich uchylenia nie przypominało czekania na Godota. Sprawę Funduszu Sprawiedliwości i innych z nią powiązanych zamiast publicystów powinny rozstrzygnąć jak najszybciej niezawisłe sady.
