Jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu Określa w niej terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia (art. 67 ust. 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane; tekst jedn. DzU z 2024 r., poz. 725; dalej: p.b.). W związku z tym, że wymieniony przepis umożliwia daleko idącą ingerencję organu administracji w konstytucyjnie chronione prawo własności (art. 64 Konstytucji RP), to należy pamiętać o nierozszerzającej jego wykładni i konieczności rozważnego stosowania.
Zarówno nakazanie wykonania robót budowlanych zmierzających do przywrócenia budynku do stanu zgodnego z prawem budowlanym, jak również nakazanie rozbiórki budynku jako stanowiące istotną ingerencję władzy publicznej w uprawnienia właścicielskie, wymaga poprzedzenia przez ustalenie zamiaru właściciela (wyrok WSA w Białymstoku z 6 maja 2021 r., II SA/Bk 293/21, LEX nr 3184961).
Czytaj więcej
Jeśli organ nadzoru budowlanego stwierdzi, że stan obiektu lub jego użytkowanie zagrażają życiu lub zdrowiu ludzi, nie tylko ma prawo, ale obowiązek wydać decyzję nakazującą usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.
Adresat decyzji nakazującej rozbiórkę
Artykuł 67 ust. 1 p.b. wprost wskazuje, że adresatem decyzji nakazującej rozbiórkę w przypadku stwierdzenia przez organ wymienionej w niej przesłanki jest właściciel lub zarządca obiektu (wyrok NSA z 23 marca 2022 r., II OSK 983/21, LEX nr 3330305). W przypadku konieczności objęcia określonego obiektu nakazem rozbiórki na podstawie art. 67 ust. 1 p.b. organy powinny zatem ustalić właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego (wyrok NSA z 13 października 2017 r., II OSK 2468/16, LEX nr 2384452).
Adresatem nakazu rozbiórki powinien być właściciel danego obiektu budowlanego (lub zarządca tego obiektu) również wtedy, gdy nakaz ten dotyczy części obiektu budowlanego wzniesionej na nieruchomości gruntowej niebędącej własnością inwestora (wyrok NSA z 7 grudnia 2010 r., II OSK 73/10, ONSAiWSA 2011/6/123, LEX nr 1090130).