Trybunał w Strasburgu, podobnie jak wszystkie instytucje, po początkowym paraliżu przestawił się na pracę zdalną i punktował problemy państw członkowskich Rady Europy z utrzymaniem standardów praw człowieka. Dziś druga część niezwykle subiektywnej klasyfikacji wyroków ETPC.
Ochrona osób LGBT
Z polskiej perspektywy duże znaczenie ma ochrona osób LGBT. Manifestujący powinni mieć zapewnione bezpieczeństwo i ochronę przed homofobicznymi atakami (Berkman p. Rosji, skarga nr 46712/15). Obowiązek państwa nie ogranicza się t do nieingerowania w wolność zgromadzeń. By to prawo było realne, władze mają obowiązek ułatwienia dostępu do spotkania oraz zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom. Policja nie może być pasywna wobec homofobicznych ataków na manifestujące osoby LGBT.
Czytaj także: Prof. Adam Wielomski, dr Paweł Bała: Czy ochrona praw człowieka oznacza realizację postulatów środowisk LGBT?
Państwo ponosi też odpowiedzialność za homofobiczne nadużycia policji zastosowane wobec osób LGBT oraz brak skutecznego śledztwa w sprawie bardzo niestosownego zachowania policjantów (Aghdgomelashvili i Japaridze p. Gruzji, skarga nr 7224/11). Ogólne zaniepokojenie Trybunału wzbudził fakt, że ani policja, ani rząd nie podały przyczyn kontroli osobistej skarżących, co prowadzi do wniosku, że ich jedynym celem było zawstydzenie i ukaranie skarżących za ich udział w demonstracji społeczności LGBT.
Państwo ponosi odpowiedzialność za ochronę jednostek przed homofobiczną mową nienawiści również w internecie (Beizaras i Levickas p. Litwie, skarga nr 41288/15). Organy ścigania nie mogą odmówić wszczęcia postępowania przygotowawczego za nawoływanie do nienawiści i przemocy przeciwko osobom homoseksualnym, uznając, że zamieszczenie zdjęcia całującej się pary mężczyzn było prowokujące, a komentarze, mimo że „nieetyczne", nie zasługiwały na ściganie. Władze nie mogą wyrażać dezaprobaty dla publicznego prezentowania swojej homoseksualności, odmawiając wszczęcia postępowania karnego.
