Osoba, która przejdzie przez sito rekrutacyjne i otrzyma propozycję zatrudnienia na stanowisku urzędnika unijnego, raczej nie znajdzie się tam z przypadku. Musi spełnić wymogi określone dla danego stanowiska, zdać egzamin, odbyć rozmowę w instytucji, która zatrudnia. Nie jest łatwo otrzymać taką pracę, co nie oznacza, że jest ona nieosiągalna dla absolwenta polskiej uczelni. Poza kompetencjami liczy się jednak wytrwałość. Rzadko pracę otrzymuje się za „pierwszym podejściem”. Nie należy więc się zrażać niepowodzeniem.
Praca urzędnika unijnego wydaje się być komfortowa, nie tylko ze względu na wysokie wynagrodzenie, ale przede wszystkim stabilność, przewidywalność. Każdy zna możliwości awansu, ile będzie musiał przepracować lat, by np. zostać szefem jednostki. Na każdym szczeblu kariery wiadomo, kto ile będzie zarabiał. Nie ma premii, uznaniowości, są za to jasne zasady. Nie ma obawy, że „zredukuje” urzędnika nowa ekipa, która właśnie wygrała wybory.
Czytaj więcej
Nie wolno zrażać się pierwszym niepowodzeniem. Nie wiem, czy znam kogokolwiek, kto zdał egzamin za pierwszym razem. Jest on trudny, ale jeśli się już go zda, ma się otwartą ścieżkę do ciekawej pracy – o stażach i pracy w instytucjach UE mówi Filip Skawiński, zastępca szefa Działu Politycznego z Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce.
Zasady jasności, przejrzystości, które obowiązują w instytucjach Unii Europejskiej, warto przenieść na nasze, polskie podwórko. Rządzący przychodzą i... odchodzą, jednak korpus apolitycznych urzędników, o wysokich kwalifikacjach powinien być stały. Planując zmiany w polskiej administracji, które są konieczne, należy uwzględnić te zasady.
Zapraszam do lektury dodatku „Administracja i Samorząd”.
