Jesteś mordercą?” – pytanie, które Dama zadaje Demonowi, okazuje się całkiem uzasadnione. Jak sama bohaterka zaznacza, we współczesnym świecie na kobiety czyha mnóstwo niebezpieczeństw, a ona sama aż prosi się o kłopoty. Właśnie siedzi w samochodzie na parkingu z obcym facetem. Zaraz zamierzają udać się do motelu, aby skonsumować dopiero co zawartą znajomość. „Nie” – odpowiada zdecydowanie mężczyzna. A przecież chwilę wcześniej widzieliśmy, jak ze strzelbą goni ją po lesie. Bo w „Strange Darling” najpierw oglądamy skutek, a dopiero potem przyczynę.
Scenarzysta i reżyser J.T. Mollner dzieli swoją opowieść na sześć rozdziałów i prezentuje je w achronologicznej kolejności. Rzuca nas w sam środek fabuły, ale zanim dojdzie do zakończenia, cofa się do początku. W pierwszej połowie filmu wykorzystuje ten zabieg, aby wzmóc suspens. Buduje napięcie, kiedy oglądamy rozgrywającą się w pokoju motelowym psychodramę. Ale gdy produkcja skręca w stronę thrillera, zaburzenia fabularnej linearności pomagają zaskakiwać widza. Trudno mieć pretensje o tę montażową formę gaslightingu, bo dzięki niej „Strange Darling” zmienia się w chaos kontrolowany. Poprzez narracyjne zabawy igra z naszymi oczekiwaniami, napełniając wyświechtane klisze świeżą energią.
Czytaj więcej
W „Twisters” Hollywood próbuje ponownie sprzedać nam hit sprzed niemal 30 lat. Czy film porywa z mocą tornada?
„Strange Darling” to w swej istocie całkiem prosta opowieść. Opiera się na ogranym motywie zabawy w kotka i myszkę. Kto kogo przechytrzy, dowiadujemy się za pomocą gatunkowych powidoków. Już samo wprowadzenie przywodzi na myśl „Teksańską masakrę piłą mechaniczną”. Głęboki głos lektora zapewnia nas, że fabuła korzysta z prawdziwej (wcale nie!) historii seryjnego mordercy, który przez wiele lat terroryzował zachodnie Stany Zjednoczone. Nawet jeśli cała produkcja została zrealizowana na taśmie 35 mm, nie należy się po niej spodziewać dokumentalnej surowości w stylu wspomnianego filmu Tobe'a Hoopera. Mollner lubi stylizować przedstawiane wydarzenia. Jaskrawoczerwony kostium Damy kontrastuje więc z oślepiającymi promieniami słońca, a w scenach nocnych na bohaterów padają neonowe światła. Kamera Giovanniego Ribisiego – aktora debiutującego jako autor zdjęć filmowych – nie wstydzi się ich erotycznych gierek, ale zamiast romantycznego nastroju tworzy surrealistyczną atmosferę.
„Strange Darling” za pieszczotami bowiem nie przepada. Jest brutalne i agresywne. Nie szczędzi widzom widoku krwi i otwartych ran, chętnie nas nimi przytłaczając. Niespodziewanie uderza głośną muzyką, manipulując naszymi emocjami. Ścieżka dźwiękowa staje się tu pełnoprawnym narzędziem narracyjnym. Kiedy akurat nie naciera z wściekłością, delikatne i powolne kompozycje wokalistki Z Berg wprawiają w niepokój. Z tego dualizmu rodzi się pełen napięcia klimat, który reżyser chętnie przełamuje ironią. Gdy Dama walczy o życie, napotykając na swej drodze kolejne „dobroduszne” osoby, Mollner serwuje nam mnóstwo tragikomicznych splotów okoliczności. Nie stroni przy tym od anegdot, dając publiczności chwile wytchnienia od szalonego tempa. Gdyby w latach 90. produkcja trafiła na półki w wypożyczalni VHS, to najprędzej pomiędzy mroczne thrillery Davida Finchera a czarne komedie braci Coen.
