„W środku jesteśmy baśnią. Mowy i rozmowy”: Filozofia opowiadania

„W środku jesteśmy baśnią” to wielowątkowy portret pisarza, który za pomocą języka i literatury mierzy się z dotkliwością istnienia oraz wymierza światu sprawiedliwość.

Publikacja: 09.12.2022 17:00

„W środku jesteśmy baśnią. Mowy i rozmowy” Wiesław Myśliwski, Wydawnictwo Znak

„W środku jesteśmy baśnią. Mowy i rozmowy” Wiesław Myśliwski, Wydawnictwo Znak

Foto: materiały prasowe

W swej książce Wiesław Myśliwski, jeden z najwybitniejszych żyjących prozaików polskich, mówi rzeczy przejmujące, zwyczajnie mądre i dające do myślenia. Posłuchajmy, co i jak do nas mówi.

Czytaj więcej

„Pożegnanie z biblioteką. Elegia z dziesięciorgiem napomknień”: Tajemnice Bibliotek

Zacznijmy od tego, że pisanie jest rozglądaniem się po sobie. Pisze się więc po to, aby znaleźć prawdę o sobie samym. Dalej: pisanie wynika z niewiedzy, jest jak reflektor skierowany w mrok. Każde zdanie jest odkrywaniem wewnętrznej tajemnicy, o której sami nic nie wiemy. Pisanie jest zatem negocjowaniem z własną niewiedzą, rezygnacją z gotowych formuł, poręcznych uzurpacji.

Wszelkie poznanie zaczyna się od pokory wobec świata – mówi autor „Pałacu”. A wyobraźnia jest lekarstwem na wszelkie niedostatki. Język z kolei to wewnętrzna przestrzeń człowieka. I tylko mój język jest w stanie mnie opowiedzieć.

Czytaj więcej

„Białe noce”: O życiu bez ceregieli

Pisarzem rządzi wewnętrzny impuls, przymus skonfrontowania się z pytaniem: kim jest człowiek? Kim jestem ja? Jednocześnie los opowiada się tylko poprzez język. Innej drogi nie ma, ani sposobności zbliżenia się do zagadki bycia na ziemi. Język jest budulcem każdej opowieści – Myśliwski dobitnie powtarza – a przy tym sposób, w jaki się opowiada, też jest treścią. „Koniec literatury mógłby dopiero nastąpić wraz z końcem człowieka, ponieważ potrzeba opowiadania siebie innym jest naszą egzystencjalną potrzebą”.

W swej książce Wiesław Myśliwski, jeden z najwybitniejszych żyjących prozaików polskich, mówi rzeczy przejmujące, zwyczajnie mądre i dające do myślenia. Posłuchajmy, co i jak do nas mówi.

Zacznijmy od tego, że pisanie jest rozglądaniem się po sobie. Pisze się więc po to, aby znaleźć prawdę o sobie samym. Dalej: pisanie wynika z niewiedzy, jest jak reflektor skierowany w mrok. Każde zdanie jest odkrywaniem wewnętrznej tajemnicy, o której sami nic nie wiemy. Pisanie jest zatem negocjowaniem z własną niewiedzą, rezygnacją z gotowych formuł, poręcznych uzurpacji.

Plus Minus
Trwa powódź. A gdzie jest prezydent Andrzej Duda?
Plus Minus
Liga mistrzów zarabiania
Plus Minus
Jack Lohman: W muzeum modlono się przed ołtarzem
Plus Minus
Irena Lasota: Nokaut koni
Materiał Promocyjny
Wpływ amerykańskich firm na rozwój polskiej gospodarki
Plus Minus
Mariusz Cieślik: Wszyscy jesteśmy wyjątkowi