Aktorstwo Krafftówny wymykało się łatwym definicjom. Weźmy choćby taki paradoks, że będąc wielką indywidualnością, doskonale sprawdzała się w duetach, w których – co ważne – nie tylko bardzo szanowała drugą połowę, ale też w relacjach Mistrz –Uczeń bez oporu ustawiała się w cieniu tego pierwszego. Tak było choćby z Iwo Gallem, jej pierwszym mistrzem. To dzięki jej licznym opowieściom o jego nowatorskich sposobach pracy z aktorem Iwo Gall nie uległ zapomnieniu i nie stał się dla wielu Gallem Anonimem polskiego teatru. To on, jak powtarzała, nauczył ją pracy nad głosem, pracy nad ciałem. W jego studiu niczym w zamkniętym zakonie uczyła się aktorstwa.
Czytaj więcej
Historia polskiego teatru pokazała, że Mickiewiczowskie „Dziady", choć pisane były w różnych częściach, w różnym czasie i różnych miejscach, to kiedy już trafią na scenę, potrafią się tak ze sobą zrosnąć, że stają się groźne. Spędzają sen z powiek politykom, zwłaszcza rządzącym. Czasem nawet wbrew intencji reżyserów. Najlepszy przykład to słynne „Dziady" Kazimierza Dejmka, które u władz PRL wywołały wściekłość i zapoczątkowały wręcz rewolucję. Reżyser wprawdzie pragnął nimi uczcić rewolucję, tyle że październikową.
Kolejny mistrz Erwin Axer, twórca warszawskiego Teatru Współczesnego, otworzył przed nią bramy światowej literatury. I dał okazję, by partnerowała najlepszym. Jeden z przykładów to słynna premiera „Play Strindberg" wyreżyserowana przez Andrzeja Wajdę, w której grała z Tadeuszem Łomnickim i Andrzejem Łapickim. Jak sama mówiła, wiele zawdzięczała też legendarnemu dyrektorowi Teatru Narodowego Kazimierzowi Dejmkowi. On właśnie wprowadzał ją do świata „uciech staropolskich". To na scenie Narodowego miała szansę przekonać, że idealnie czuje się w świecie Witkacego. Inne wyzwanie czekało ją w warszawskim Teatrze Dramatycznym. To tu pod koniec lat 50. była pierwszą Iwoną księżniczką Burgunda, grając tytułową postać w światowej premierze sztuki Gombrowicza. W świecie Witkacego i Gombrowicza poczuła się na tyle silnie, że stała się ich nieformalną ambasadorką. Z taką „misją" wyjechała pod koniec lat 80. do USA zaproszona do grania po angielsku „Matki" Witkacego, a potem też widowni za oceanem dała szansę pobiesiadować z bohaterką młodzieńczego opowiadania Gombrowicza hrabiną Marią Kotłubaj. Z tym utworem zetknęła się ponownie pod koniec życia, tym razem grając Starą Markizę w spektaklu telewizyjnym.
Jak sama mówiła, wiele zawdzięczała też legendarnemu dyrektorowi Teatru Narodowego Kazimierzowi Dejmkowi. On właśnie wprowadzał ją do świata „uciech staropolskich". To na scenie Narodowego miała szansę przekonać, że idealnie czuje się w świecie Witkacego. Inne wyzwanie czekało ją w warszawskim Teatrze Dramatycznym.
O przygodzie z Gombrowiczem mówiła, że była dla niej jak lot w kosmos. O Witkacym zaś w biograficznej książce „Krafftówna w krainie czarów" Remigiusza Grzeli przyznała: „Mam instynktowne wyczucie deformacji, którą miał w sobie i którą zapisał w swojej twórczości. Deformacja daje aktorom ogromne pole do popisu". Smak międzynarodowego sukcesu poznała już na początku aktorskiej kariery jako Zerzabella w „Paradach" Potockiego. Spektakl Teatru Dramatycznego podbił Paryż prezentowany w Teatrze Narodów w 1961 roku. Tam stworzyła niesamowity duet z Wiesławem Gołasem w roli Gila.
