Lampo istniał naprawdę. Zakochany w pociągach pies żył we Włoszech i przez parę lat cieszył się ogromną sympatią podróżnych. Usłyszał o nim również Roman Pisarski, ceniony nauczyciel i autor książeczek dla dzieci. W 1967 r. opisał go w przepięknym opowiadaniu, nad którym niejedno dziecko uroniło łzę.
Film pod tym samym tytułem właśnie trafił do kin i stanowi współczesną, mocno zmienioną wersję tamtej historii. Najważniejsi są tu zawiadowca stacji kolejowej Piotr (Mateusz Damięcki) i jego 11-letnia córka Zuzia (Liliana Zajbert), która ratuje Lampo z rąk hycli. Dziewczynka jest chora. Potrzebuje kosztownej operacji serca, której nie refunduje NFZ. Milion złotych rodzice muszą znaleźć sami, bo państwo nie zamierza im pomóc. Rozprzedają majątek, zapożyczają się na lewo i prawo, organizują internetową zbiórkę. A Lampo? Lampo wciąż podróżuje, jednak regularnie wraca na tę samą stację, gdzie musi ukrywać się przed przełożonym Piotra, kochającym porządek dyrektorem (Adam Woronowicz). Jednakże pod hasztagiem #pkpies zdobywa popularność na Instagramie, co później okaże się niezwykle ważne.
Naiwność tej historii jest olbrzymia, włącznie z obowiązkowym dziś happy endem. Nie zmienia to jednak faktu, że „O psie, który jeździł koleją” potrafi wycisnąć łzy również z dojrzałego widza. Bo tak naprawdę to opowieść o wierze w cud i w to, że nigdy nie należy się poddawać. I że na świecie nie brakuje dobrych ludzi, a współczesne technologie bywają niesamowite. W sumie bywają, ale to państwo powinno ratować chorych, a nie przypadkowi influencerzy.
