Gdyby ktoś z dzisiejszych fanów Tiny Turner znalazł się w listopadzie 1981 roku na warszawskim Torwarze – miałby minę niewesołą. Oto królowa rhythm and bluesa i muzyki soul śpiewała w ponurej i chłodnej hali, w atmosferze upadającego PRL. Nie przypominała rozwibrowanej, roztańczonej i rozśpiewanej amerykańskiej gwiazdy, jaką odkrył Ike Turner. Spotkanie, które przyniosło rozkwit kariery, zamieniło się też w dramat Tiny, o czym dowiedzieliśmy się z opóźnieniem. Turner – muzyczny innowator – prywatnie okazał się damskim bokserem prześladującym i bijącym swoją żonę. Rozwód był koniecznością, ale Tina czuła się zagubiona zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Za odnowienie kariery Amerykanki odpowiedzialny był John Carter, który odkrył dla firmy Atlantic takich artystów jak Steve Miller Band i Bob Seger. Tina Turner postawiła na wolniejsze rytmy i ballady. Płyta „Private Dancer" usiana była przebojami, wśród których najważniejsze okazały się „What's Love Got to Do with It", „Better Be Good to Me", „Private Dancer", „Let's Stay Together". Ich magnetyczna siła, a także znakomita sprzedaż płyty, która rozeszła się w 30 mln egzemplarzy, sprawiła, że odbyło się aż 177 koncertów „Private Dancer Tour".
Czytaj więcej
Tina Turner, jedna z największych gwiazd pop, zmarła po długiej chorobie w swoim domu w Küsnacht niedaleko Zurychu w Szwajcarii. Miała 83 lata.
Największą popularność zdobyła kompozycja tytułowa autorstwa Marka Knopflera. Powstała z myślą o albumie Dire Straits „Love over Gold". Jednak Knopfler doszedł do wniosku, że powinna być śpiewana przez wokalistkę, i zdecydował się usunąć nagranie z ostatecznej wersji płyty. Przeleżało na półce dwa lata, a kiedy doszło do rejestracji wersji Tiny Turner – Knopflera nie było w studiu. Wokalistce towarzyszyły jednak muzyczne asy. Partię gitary zagrał Jeff Beck, a saksofonu – Mel Collins z King Crimson. Popularność piosenka zawdzięczała również melancholijnemu teledyskowi. W rolę starzejącej się fordanserki, a może prostytutki, wcieliła się sama Turner.
Czytaj więcej
