Holland w Hollywood a okręty w Zatoce Fińskiej

Frank Underwood znów więc przebojowo gdzieś wkracza i znów padają te słowa. Uszom nie wierzę. Nie rozumiem TEJ sceny ani za pierwszym, ani za trzecim razem. Cofam film raz po raz. Sztabowcy w scenie tylekroć ogranej w wojennych produkcjach, tym razem w Białym Domu, pochylają się nad mapą świata. Tworzą scenariusz wojny z Rosją prowokowanej w filmie przez alter ego Putina na Bliskim Wschodzie. W całej scenie padają tylko dwa zdania. Muszą być ważne, skoro dla nich ją nakręcono. Zapisuję je. Czytam. Nie wierzę.

„Uzgodnię te same warunki z sojusznikami z NATO" – mówi ktoś. Potem zaraz: „SZKODA, ŻE STRACIMY POLSKĘ, ale nadrobimy to okrętami w Zatoce Fińskiej". Frank nie komentuje. Koniec sceny.

Wyrok krótki. Na Polskę i na Polaków. Na ciebie, na mnie. Rozwiązanie światowego konfliktu. Brzmi znajomo.

Owszem, to tylko film. Trzecia seria „House of Cards" dzieje się w przyszłości. Na jej początku mamy rok 2015, zatem zgodne rzucenie nas na pożarcie Putinowi przez NATO przewiduje się tu może dopiero na 2016. Niby w realu globalnej wojny oficjalnie nie ma, ale plan manewru europejskiego będzie, jak znalazł. Podpowiedź gotowego myku niskim kosztem. Naszym kosztem. To miłe, że sojusznikom z NATO będzie nas szkoda. Mimo to, jak wynika z filmowej, krótkiej serii strzałów w naszym kierunku, stratą czasu jest deliberować, gdy pan Putin się sroży.

I rzecz nie mniej dziwna – ten film, w którym wtłacza się opinii świata plan bezszmerowego załatwienia Polaków, jest jednym z dwóch odcinków serialu „House of Cards" wyreżyserowanych przez Agnieszkę Holland, najbardziej wpływową reżyserkę w Polsce. Szok i konsternacja. Seria „Nasze matki, nasi ojcowie" to także tylko film, a pragmatyczni Niemcy nie wyrzucają pieniędzy dla fanaberii. Niemcy, jak szczyci się w reklamie auta Claudia Schiffer, poczucia humoru w sprawach ważnych nie mają. I film nie jest robotą rozrywkową. Jest zawsze klasycznym, leninowskim środkiem propagandy.

Dokładnie tak, prawie jako misję upowszechniania wiedzy politologicznej i historycznej, zapowiadała Holland swoje odcinki serialu:

„Może być konflikt rosyjski. Muszą się pojawić wątki rosyjskie, skoro mamy prezydenta Stanów Zjednoczonych. Trudno byłoby tego uniknąć. Moja wiedza o polityce międzynarodowej jest większa niż w przypadku większości moich amerykańskich kolegów, więc myślę, że mogę coś wnieść do tej historii".

Jasne. Na Amerykanach, nie wyłączając większości absolwentów Uniwersytetu Stanford, dla których Bukareszt czy Budapeszt to jeden pies, musiała zrobić wrażenie postać ruskiego prezydenta w odcinkach Holland, który w każdym dialogu pokazuje faka Frankowi Underwoodowi. Panoszy się on w Białym Domu jak na kołchozowej dyskotece, a nawet czaruje męskim urokiem jego ambitną, urodzoną w najwyższych sferach żonę. Gra go aktor znacznie górujący wzrostem nie tylko nad niewybujałym Frankiem, ale nawet nad piękną, rosłą jak modelka Clair. Ten twardziel, upozowany na jakiegoś współczesnego Rasputina, daje, dzięki reżyserce Holland, porządny wycisk prezydentowi Underwoodowi. Przytłacza go w kontaktach osobistych, ogrywa, dominuje na frontach politycznych swoich diabolicznych gier. Ba, choć furiat, potrafi powstrzymać swą potężną naturę wobec kalumni rzucanych mu w twarz przez błaźnice z Pussy Riot, gdyż w istocie jest szczerym, światowym demokratą. Ruskie pornoskandalistki zaproszono w filmie bowiem również do Białego Domu na przyjęcie na cześć przyjaciela Moskala, czym przy okazji uświadomiono i zareklamowano amerykańskim kolegom polskiej reżyserki oraz światu istnienie całkiem seksi, ruskiej opozycji.

Byłoby to komiczne, gdyby nie tamta, straszna kwestia o Polsce. Bo może krąży już po świecie coś nowego? Przypisywanie nam „obozów śmierci" wypaliło, lecz może to jeszcze za mało i pora walić wprost? A odcinki Holland „House of Cards" obiegają glob jak sputnik z ruską sabaką Łajką na pokładzie. Co z tego, że prawdziwa suka Łajka nie przeżyła eksperymentu, że tylko pierwszy „sezon" serialu jest bardzo dobry, drugi już nie, a trzeci jest słaby. Odcinki dziesiąty i jedenasty trzeciej serii spod ręki Holland wyróżniają się drętwotą, nudzą, ale i te obejrzą miliony na wszystkich kontynentach i to nie jeden raz.

Jak się nie trwożyć? Bezcennych ignorantów, którym jest zarówno, czy lądowanie samolotu odbywa się w Bukareszcie, czy w Budapeszcie, i którym słowo „Warszawa" mówi tyle co „Samarkanda", nie wspominając o różnicy pomiędzy pojęciami „Białystok" i „Wrocław", jest na świecie zastraszająco dosyć. Jak się nie trapić, gdy NATO, z naszymi, oszołomionymi wojakami włącznie, wciąż odstawia bufonadę trenowania obrony niemieckiej granicy z Polską?

Czy więc nie mamy, jak w banku, że miliony widzów, pomnąc odcinek słynnego serialu „HoC" , nie zdziwi ani trochę ożywiony scenariusz pani Holland, w którym, by uratować świat przed konfliktem globalnym zrealizuje się myk w rodzaju nadrabiania okrętami w Zatoce Fińskiej po wstępnym zaspokojeniu Putina Polską?