Przedsiębiorcy coraz częściej szukają nowych narzędzi wsparcia ekonomicznego prowadzonej działalności gospodarczej. Ostatnio na popularności zyskują umowy faktoringu proponowane przez różnego rodzaju instytucje finansowe, w tym banki. Jednym z rodzajów faktoringu jest tzw. faktoring niepełny (z regresem) >patrz ramka.
Nawet, gdy faktycznie nie zostały uzyskane
W art. 12 ust. 3 ustawy o CIT ustawodawca zawarł zasadę, że przychodem z działalności gospodarczej podatnika są także przychody należne uzyskane w roku podatkowym, chociażby nie zostały faktycznie otrzymane. Momentem powstania przychodu należnego, zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, jest dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi w całości bądź w części, jednak nie później niż w momencie wystawienia faktury albo uregulowania należności. Oznacza, to że podatnik zobowiązany jest do wykazania przychodu i opodatkowania go na zasadach ogólnych, nawet gdy nie został on rzeczywiście otrzymany. Przychód należny powstanie bowiem niezależnie od otrzymania płatności od kontrahenta.
Kwota, która została wykazana na fakturze objętej umową faktoringu, zostanie więc w pierwszej kolejności rozliczona jako przychód należny. Z kolei w momencie, gdy podatnik otrzyma wartość pieniężną, dojdzie do rzeczywistego przysporzenia. Dopiero od tego momentu będzie można mówić o przychodzie faktycznie otrzymanym (nie należnym, który co do zasady na podstawie przywołanych regulacji powstanie wcześniej).
Kursy walut z różnych dni
Kwestia ta ma doniosłe znaczenie praktyczne w przypadku obrotu gospodarczego rozliczanego z wykorzystaniem walut obcych. Podatnik, wykazując przychód należny, przeliczy go używając średniego kursu ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego powstanie przychodu. Natomiast przychód, który rzeczywiście otrzyma, może zostać przeliczony kursem z innej daty.
Taki stan rzeczy ustawodawca określa jako różnice kursowe, które mogą zostać rozliczone bądź to metodą podatkową, tj. w myśl art. 15a ustawy o CIT, bądź stosownie do postanowień ustawy o rachunkowości na podstawie art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.