Czy powinnam była tak zrobić, zwłaszcza że należę do zdecydowanych przeciwników PiS-u? To był koniec pierwszej tury wyborów i początek drugiej. Gdybym miała jednym słowem określić to, co czułam w czasie tej kampanii, byłoby to słowo „wstyd”. Wstydziłam się nie tylko różnych decyzji Komorowskiego oraz nie tylko jego słynnej odpowiedzi na pytanie chłopaka, zadane na ulicy, jak ma żyć, która świadczyła o braku znajomości realiów naszego kraju. Nie tylko nagłych zmian decyzji czy objadania się czekoladowym orłem, co w wypadku konserwatywnego liberała zakrawało na groteskowy performans. Najgorsze było to rozleniwienie, brak woli walki. Spotkania przedwyborcze w godzinach porannych, kiedy potencjalni wyborcy byli w pracy, nieprzemyślane hasła, jakaś ogólna senność, ospałość.
Wtedy chciałam być czymś w rodzaju budzika, potrząsnąć tymi uśpionymi doradcami. Do dzisiaj zbieram żniwo tamtej decyzji i właściwie już skłonna byłam przepraszać, uznać to za wielki błąd, ale nie zrobiłam tego, a w obliczu ostatnich wypowiedzi Bronisława Komorowskiego myślę, że słusznie. Nie odnoszę się do słów na temat aborcji i krytyki Donalda Tuska, który mówił o konieczności liberalizacji aborcyjnego prawa. Skoro Komorowski chce budować opcję konserwatywną na gruncie idei demokratycznych, to ma do tego prawo, choć oczywiście pozostaje pytanie o skuteczność polityczną takiego przedsięwzięcia.
To wszystko mieści się w walce politycznej o takie czy inne wartości. Nie mogę jednak słuchać obojętnie słów o konieczności układania się z Putinem. Rozumiem, że stawką jest nasze życie, że zagrożenie bronią jądrową wszystkim nam zaprząta głowy i burzy spokój. Ale jak miałby wyglądać taki układ pokojowy? Pomysł na układanie się z mordercą i protekcjonalne słowa o „prężeniu mięśni” przez Wołodymyra Zełenskiego budzą mój sprzeciw. Jak to możliwe, że ktoś, kto siedzi w polityce tyle lat, może jeszcze wierzyć w moc prawną jakichkolwiek układów z Putinem. Czy wojna w Ukrainie jest prowadzona zgodnie z jakimś prawem wojennym? Jak miałby wyglądać akt ugody, którego wiarygodność pozwoliłaby światu odetchnąć, stwierdzić bezwzględne zakończenie tego koszmaru? Czy tego rodzaju słowa nie są ciągiem dalszym letargu, jaki doprowadził do klęski w 2015 r.?
Czytam o konieczności układania się i myślę, co by było, gdyby autor tych słów był dzisiaj prezydentem? Czy Polska mówiłaby Ukrainie: „Nie pręż muskułów”? Nie przyjmuję też brutalnych argumentów o „dziadersach”, o emeryturach politycznych i o konieczności uciszenia starszyzny. Wciąż chciałabym się pięknie różnić, ciągle pozostaje szacunek do prezydenta Komorowskiego jako działacza opozycji w PRL. Jednak dziś już nie żałuję tamtej decyzji o rezygnacji z poparcia dla niego. A jeśli wierzyć baśniom, na przebudzenie można czekać nawet i 100 lat. Więc czekam.
