Paweł Kuglarz, partner w kancelarii Wolf Theiss, członek zespołu ds. nowelizacji prawa upadłościowego przy Ministrze Sprawiedliwości, wiceprzewodniczący sekcji upadłościowej Instytutu Allerhanda
Nowe polskie prawo upadłościowe uchwalone 15 maja 2015 roku weszło właśnie w życie 1 stycznia 2016. Regulacja ta nowelizuje dotychczasowe prawo upadłościowe i naprawcze i wprowadza prawo restrukturyzacyjne. Częścią tego ustawodawczego dzieła jest upadłość konsumencka, która weszła w życie 31 grudnia 2014 roku.
Dotychczasowe prawo zostało tak zmienione, że uzasadnione jest mówienie o nowym prawie upadłościowym. Ustawa z 2003 roku regulowała zarówno likwidację, układ i prawo naprawcze. Stara regulacja z 1934 roku składała się z dwóch ustaw: prawa upadłościowego i prawa układowego. Obecna nowela nawiązuje do tej tradycji prawnej. Generalnie prawo upadłościowe dotyczy likwidacji, a postępowanie układowe i sanacyjne jest przedmiotem prawa restrukturyzacyjnego.
Nowela prawa upadłościowego obejmuje wiele przepisów. Do najważniejszych należą te, które dotyczą niewypłacalności, prawa wierzycieli, zakresu obowiązku złożenia wniosku o upadłość, kosztów postępowania, redukcji uprzywilejowania należności Skarbu Państwa, upadłości deweloperskiej, wpływu ogłoszenia upadłości na inne postępowania i umowy upadłego, nowych instrumentów prawnych, przygotowania likwidacji (pre-pack), centralnego rejestru upadłości, statusu prawnego i wynagrodzenia syndyka.
Nowa definicja niewypłacalności odnosi się do płynności dłużnika (art. 11 ust. 1) i posiłkowo do zadłużenia (art. 11. ust. 2.). Dłużnik jest niewypłacalny, gdy utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Istnieje domniemanie, że jest on niewypłacalny, gdy opóźnienie wynosi ponad trzy miesiące. Dodatkowym kryterium niewypłacalności jest zadłużenie, które ma charakter subsydiarny. Ten warunek jest spełniony, gdy zobowiązania pieniężne przekraczają wartość majątku i stan ten utrzymuje się przez okres 24 miesięcy.
