W którym miejscu jest dziś absolwent wydziału prawa najstarszej polskiej uczelni? Posiadacz wydanego przez nią dyplomu doktora, były urzędnik i – w swoim mniemaniu – następca i kontynuator polityki Lecha Kaczyńskiego? Dwukrotnie wybrany w wyborach powszechnych na prezydenta? Polityk, który świadom miejsca i roli głowy państwa w polskim systemie konstytucyjnym tak bezceremonialnie staje po jednej ze stron niszczącego demokrację sporu, że przybiera to formy karykaturalne, jak fotografowanie się z byłymi ministrami Mariuszem Kamińskim i Maciejem Wąsikiem, w momencie gdy czyha na nich policja. Albo kilka dni później, kiedy w glorii i chwale rzekomych ofiar terroru Tuska wychodzą po kolejnym akcie łaski na wolność.
W którym miejscu jest człowiek, który przez ponad osiem lat dwóch swoich kadencji uczestniczył w systematycznym destruowaniu państwa, by dziś z taką łatwością obrzucać obelgami nowy polski rząd i stroić się w szaty najszlachetniejszego obrońcy demokracji i praworządności? To cynizm, głupota czy naiwne założenie, że ludzka pamięć jest krótka i wszyscy zapomnimy o jego grzechach małych i dużych? I po co on to wszystko robi? Jaka jest jego osobista motywacja? Czy ma jakiś strategiczny plan, którego próbuje się trzymać, czy też miota się kierowany różnymi, często sprzecznymi z sobą motywacjami?
Czytaj więcej
Skończył się nad Wisłą wiek liberalnej, dżentelmeńskiej demokracji. Do głosu doszła siła i Polski nam już nie odda.
Bo Andrzej Duda jest jak rzucone na wiatr piórko z Forresta Gumpa, targane porywami raz w lewo, raz w prawo. Choć, co dziś widać bardzo wyraźnie, coraz częściej w prawo. Po co? To zagadka, bo przecież człowiek w jego wieku i z jego statusem musi myśleć logicznie. Musi kierować się jakimś planem. Jakaś perspektywą na przyszłość. Gdy skończy urzędowanie, będzie miał 53 lata. Dla każdego polityka to idealny moment, by odcinać kupony od życiowego doświadczenia i wyrobionych kontaktów. Prezydenci czy premierzy dużych krajów rzadko angażują się po końcu kadencji w aktywność partyjną. Częściej szukają ścieżki rozwoju w instytucjach międzynarodowych, zakładają fundacje, instytuty czy stają się celebrytami. Ta pierwsza ścieżka wydaje się dla Andrzeja Dudy zamknięta. Na karierę na forum międzynarodowym liczyć raczej nie może. Nie tylko ze względu na brak kwalifikacji językowych, niekorzystną reputację halabardnika populistycznego reżimu, lecz także dlatego, że taki wybór musieliby wesprzeć aktualnie rządzący. Dziś rządzi koalicja kierowana przez Donalda Tuska, z którą Duda drze koty. Stąd żadnego wsparcia nie będzie. A wiara, że po Tusku do władzy szybko wróci formacja Kaczyńskiego, jest – moim zdaniem – co najmniej naiwna.
Można więc z góry założyć, że w perspektywie najbliższych lat zagraniczna kariera jest dla Dudy zamknięta. Może zatem prezydent liczy na to, że zyska sukcesję po Jarosławie Kaczyńskim? Nie mogę tego wykluczyć, choć intencja mija się tu raczej z realiami. W PiS rządzonym przez prezesa Kaczyńskiego Duda kompletnie się nie liczy. Owszem, karmiono go kiedyś perspektywą stania się następcą lidera, ale był to zabieg czysto koniunkturalny. Bo tak po prawdzie, Jarosław Kaczyński do dziś jest oburzony, że ktoś taki jak aktualny gospodarz pałacu próbował wejść w buty jego brata. Nie ta klasa, nie ten charakter – słychać z Nowogrodzkiej. Poza tym Duda nie ma w PiS swojej frakcji, swojego zaplecza czy elementarnego miru. Nawet go nie buduje.
