Argumenty interwenienta
Interwenient kwestionował przede wszystkim argument skarżących, zgodnie z którym był jedynie producentem ich towaru na zlecenie. Jego zdaniem współpracował ze skarżącymi w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia, a on i skarżący posiadają równe prawa do używania spornego znaku towarowego, który został stworzony w ramach ich wspólnego przedsięwzięcia.
Jak rozumieć złą wiarę
Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 207/2009 prawo do unijnego znaku towarowego podlega unieważnieniu w przypadku, gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku. Wskazane pojęcie „złej wiary” nie jest ani zdefiniowane, ani ograniczone, ani opisane w przepisach.
Przyświecający temu przepisowi cel interesu ogólnego, polegający na udaremnieniu rejestracji znaków stanowiących nadużycie lub sprzecznych z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu, byłby bowiem zagrożony, gdyby istnienie złej wiary można było wykazać jedynie okolicznościami wyliczonymi enumeratywnie. Sąd Unii Europejskiej poczynił jednak kilka uściśleń co do sposobu, w jaki należy interpretować pojęcie „złej wiary” i dokonywać jej istnienia.
Zgodnie z jego zwykłym rozumieniem w języku ogólnym pojęcie „złej wiary” zakłada istnienie nieuczciwego stanu ducha lub zamiaru. W kontekście przepisów dotyczących unijnego znaku towarowego powinny mieć na celu, zdaniem sądu, przyczynienie się do ustanowienia systemu niezakłóconej konkurencji w Unii. Co w konsekwencji umożliwia każdemu przedsiębiorstwu przywiązanie do siebie klientów dzięki wysokiej jakości swych towarów lub usług, możliwość rejestrowania w charakterze znaków towarowych oznaczeń umożliwiających konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienia tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw.
W konsekwencji wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 207/2009 bezwzględna podstawa unieważnienia ma zastosowanie wtedy, kiedy właściciel unijnego znaku towarowego dokonał zgłoszenia tego znaku towarowego nie w celu konkurowania w sposób uczciwy, lecz z zamiarem naruszenia, w sposób niezgodny z uczciwymi obyczajami, interesów osób trzecich lub też z zamiarem uzyskania, nawet bez odniesienia się do konkretnej osoby trzeciej, prawa wyłącznego w celach innych niż cele związane z funkcjami znaku towarowego.
Zamiar zgłaszającego
Zamiar zgłaszającego znak towarowy jest elementem subiektywnym, który jednak w sposób obiektywny powinny ustalić właściwe organy administracyjne i sądowe. Jedynie ocena całościowa motywów zgłaszającego daje pełny i obiektywny obraz okoliczności faktycznych danego przypadku.