Premier Włoch rzuca wyzwanie związkowcom

Forsowana przez Renziego megaustawa Jobs Act zezwala firmom zwalniać pracowników bez podania powodu, ale zapewnia zwolnionym spore odszkodowania. Co najwyżej oferuje pracodawcom zatrudniającym na stałe ulgi podatkowe. Te plany skłoniły największą centralę związkową, lewicową CGIL, do zorganizowania w ostatnią niedzielę w Rzymie masowego protestu 200 tysięcy związkowców zwiezionych autokarami z całych Włoch.

„Ręce precz od art. 18!" – głosiły transparenty, a mówcy oskarżali Renziego o zdradę lewicowych ideałów i klasy robotniczej. Z mównicy szefowa CGIL, Susanna Camusso, która skończyła medycynę, ale przez całe zawodowe życie pracuje w centrali związkowej, domagała się w płomiennym przemówieniu jeszcze wyższego opodatkowania „klasy posiadającej". Renzi odgryzł się, że ponad połowa z blisko 6 mln członków CGIL to emeryci i to nie oni będą decydować o sytuacji ludzi pracujących. Powiedział nie bez racji, że CGIL i konserwatywny element lewicowej Partii Demokratycznej, której premier sam przewodzi, nadal żyje w czasach wojny klas. Jak powiedział: „Dziś stała praca nie istnieje. Czasy się zmieniły i musimy się do nich dostosować", a potem wypalił, że CGIL chce do aparatu cyfrowego wkładać rolkę filmu, a do komórki, żeby zatelefonować, usiłuje wpychać monety.

Bój o artykuł 18

Gdy reprezentacja CGIL w poniedziałek spotkała się z rządem, usłyszała, że związki zawodowe nie będą decydowały o kształcie ustaw, bo od tego jest parlament. CGIL grozi strajkiem generalnym, a włoscy komentatorzy przewidują, że to będzie „bój ich ostatni". Wskazują, że podobnie skończy się opór przeciw Renziemu w jego własnej partii, bo choć lewicowi konserwatyści, niektórzy pamiętający czasy Breżniewa, zapewniają: „Nie damy sobie odebrać partii", są na to za słabi. Renzi jest niekwestionowanym liderem włoskiej lewicy i wszyscy zdają sobie sprawę, że 41 procent głosów w wyborach do PE, które otrzymała Partia Demokratyczna, było głosami na Renziego, a nie na partię.

Przez lata artykuł 18 był totemem włoskiej lewicy. Nie udało się go znieść Berlusconiemu. Teraz za sprawą Renziego stał się symbolem dogmatycznej, postkomunistycznej, zacofanej lewicy, która przez lata w pojedynku z Berlusconim ponosiła klęskę za klęską. Młody, wywodzący się lewego skrzydła chadecji premier obiecał, że „zezłomuje" aparatczyków i hamulcowych lewicy, i dotrzymuje słowa. Nie zawahał się wystąpić przeciw ważnej części swego elektoratu – 6 mln związkowców i ich rodzin, ale była to odwaga skalkulowana, wsparta wynikami sondaży, które wskazują, że wybory powinien wygrać w cuglach.