Michał Wypij: Jaki patriotyzm w nowej Polsce

Nadchodzące Narodowe Święto Niepodległości znakomicie obnaża nasze narodowe pęknięcia i szwy. Dawno nie było w Polsce takiego momentu, gdy już napiera nowe, a stare jeszcze dycha i żal mu odpuszczać. A miało być tak pięknie, race i flagi przygotowane, hasła na pamięć wykute i droga przemarszu wyznaczona. Jednak „zruszczony”, „zniemczony” i „zeuropeizowany” naród wybrał inaczej. Nie to, że nie chce być patriotyczny, ale w przyszłości chyba nie ma zamiaru tak świętować.

O kilka milionów Polaków za dużo zagłosowało za nową wizją patriotyzmu. Właśnie pęka ordynarnie położony pisowski szew, który miał spajać synów i córki narodu polskiego, oddzielając ich od reszty nie-Polaków, zdradziecko kryjących się w swojskich szeregach. Jest to koncepcja patriotyzmu, która zdumiewająco przypomina filozofię bolszewicką. Typy spod czerwonej gwiazdy też szukali wrogów wśród własnych obywateli. PiS dodał do tej koncepcji oryginalny rys, proponując jeszcze zagrożenie ogólnoeuropejskie. Wychodzi na to, że bali się wszystkich.

Czytaj więcej

Publicystyka

Estera Flieger: Innego 11 Listopada nie będzie

Amerykanie mają 4 Lipca, Francuzi świętują 10 dni później – wszystko dzieje się w atmosferze parady, latem. Wykorzystajmy więc może nasz 15 Sierpnia, bo rocznica Bitwy Warszawskiej ma w sobie wszystko, by stać się naszym najważniejszym świętem narodowym.

Polak i nie-Polak mają dzisiaj prawo zamienić się miejscami. Może jednak tatuaż Polski Walczącej umiejscowiony na mięsistej polskiej łydzie nie jest wcale czynem patriotycznym? Może warto było go „wydziarać” w okolicy serca?

Strach 8 mln Polaków

Jednak zmiana rządu to nie tylko powód do radości. Zbyt wielu Polaków bardzo się dzisiaj martwi. Na ich oczach kruszą się fundamenty świata, entuzjastycznie budowanego przez ostatnie osiem lat. To „czego ma już nie być?” – pytają. Polski, dumy, rodziny, Boga i Kościoła? To nie są żarty, mówimy o emocji prawie 8 mln ludzi. Upojeni nektarem propagandy żyli w pięknym kraju – światowej potędze militarnej i gospodarczej, zgodnej z wolą Bożą, uczciwej, swojskiej, po prostu naszej. Poranek powyborczy musiał być dla nich wyjątkowo przykry. Do mlekodajnej Ojczyzny wkraczają półnadzy zdrajcy, goście spod tęczowej gwiazdy. Będą odbierane dzieci, zamykane kościoły, rozpadną się rodziny, a w naszych domach zamieszkają muzułmanie. Jednym słowem: koniec świata!

Strach 8 mln Polaków jest wielką siłą, zdolną zniszczyć naszą demokrację. Jeśli ktoś umiejętnie zagospodaruje ten potencjał, za cztery lata odrodzi się inna, bardzo brutalna i brunatna w swojej istocie Polska. Gorycz dzisiejszej porażki zostanie zamieniona w nienawiść. Nikt już nie będzie się bawił w głosowanie, bo nikt nie dopuści do głosu nie-Polaków.

Misja: pojednanie

Dlatego wielką misją nowej władzy jest dzisiaj pojednanie. Powrót do solidarności narodowej, której podstawą nie jest jednorodność myślowa, ekonomiczna, wyznaniowa czy biologiczna, ale jej różnorodność. Ten potwór, którego tak bardzo bał się PiS. A jest to przecież naturalny przejaw naszego świata, którego wciąż na nowo trzeba się uczyć. PiS nie chciał się go uczyć, wręcz był mu wrogi i dlatego przegrał wybory.

Nie ma i nigdy nie było jednej Polski. Jest Polska regionów, katolicka i niekatolicka, robotnicza, chłopska i inteligencka, wykształcona i intuicyjna, majętna i dumnie klepiąca biedę. Jest też Polska wspaniała, humanitarna i ambitna, jest też ta mroczna, zakłamana, zdeprawowana i tchórzliwa. Z tych kropek, smug i odcieni powstaje obraz kraju, który widoczny jest dopiero z dystansu. Mam głębokie przekonanie, że jest to obraz absolutnie piękny. Budulcem naszej polskiej wspólnoty jest kultura. To komunikacja wielojęzykowa i wieloznaczna, ale spajająca i pojemna w najlepszy możliwy sposób. Coś z tego próbował wysupłać dla siebie PiS, ale ordynarnie wypaczał każdą próbę. Nawet przy dobrych chęciach nie jestem w stanie wymienić żadnego istotnego wydarzenia kulturalnego, żadnego dzieła, filmu lub inicjatywy artystycznej, inspirowanych przez odchodzącą władzę. Pozostaną żałosne filmy, pomniki papieskie i schody donikąd. Świadectwem mijającego czasu będą kult jednostki, upadek niepomyślnych instytucji kultury (tj. pism, teatrów, wydawnictw), dramat mediów publicznych i jałowość narracji patriotycznej. Tworzenie kultury na zasadzie „jakoś to będzie, byle nasze…”.

Czytaj więcej

Historia Polski

Niepozorny dzień, w którym odzyskaliśmy niepodległość

10 listopada 1918 r., 105 lat temu, do Warszawy przyjechali zwolnieni dwa dni wcześniej z niemieckiego więzienia w Magdeburgu dwaj byli działacze Polskiej Partii Socjalistycznej: pierwszy dowódca Legionów Polskich brygadier Józef Piłsudski i jego zastępca pułkownik Kazimierz Sosnkowski.

Kultura to opowieść, to dialog. Dzisiaj wydaje się bardzo ważna z jednego powodu – nie ma w niej podziału na „my” i „oni”. Jest naturalnym tworem ludzkim, delikatnym i podatnym na zakłócenia. Kto kulturę próbuje sobie podporządkować, zaraz zaczyna kłamać. Nie tworzy jej, tylko niszczy. Ta niezależność dla wielu wydaje się niebezpieczna. Polska to kraj wspaniałych twórców i artystów. Nie musimy zaczynać od nowa, nie musimy tyłem odwracać się do przeszłości tylko dlatego, że przez ostatnich osiem lat rządził PiS i współpracujący z nimi artyści powinni być teraz niedotowani. Jeśli są prawdziwymi, szczerymi twórcami, a nie synami ciotki brata, powinni znaleźć swoje miejsce.