6 czerwca tego roku weszła w życie nowelizacja kodeksu karnego wprowadzająca nowy przepis – art. 190a stanowiący w § 1, że kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech.
Natomiast w myśl § 3, jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat dziesięciu.
Zasadniczym celem wprowadzenia do kodeksu karnego tego przepisu była penalizacja zjawiska tzw. stalkingu. Zdefiniowanie stalkingu nie jest rzeczą łatwą z uwagi na bardzo liczne jego postaci.
W literaturze przedmiotu wskazuje się tu przykładowo powtarzające się głuche telefony do danej osoby, śledzenie jej, powtarzające się próby nawiązywania telefonicznych, internetowych czy bezpośrednich kontaktów wbrew jej woli czy nawet uporczywe wysyłanie niechcianych kwiatów lub upominków.
Działania wierzyciela zmierzające do odzyskania długu podzielić można najprościej na dwa etapy. Windykację polubowną oraz windykację sądową i komorniczą. Istotą pierwszej jest współpraca wierzyciela z dłużnikiem, istotą drugiej – przymus