Potwierdza to np. interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach. Izba stwierdziła, że „likwidacją inwestycji w obcym środku trwałym, uprawniającą do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej straty z tego tytułu, będzie tylko takie wyzbycie się inwestycji (...), które jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało wpływ na uzyskiwane przez podatnika przychody z prowadzonej działalności gospodarczej bądź też na zachowanie lub zabezpieczenie tego źródła przychodu. Przy czym przez uzasadnioną utratę przydatności gospodarczej inwestycji w obcych środkach trwałych można rozumieć również brak opłacalności dalszego korzystania z tej inwestycji" (interpretacja z 4 listopada 2013 r., IBPBI/1/415-813/13/ZK).
Podatnik otrzymał korzystną dla niego interpretację, ale dopiero po tym, gdy złożył skargę do sądu administracyjnego. Prowadził sklepy w wynajmowanych lokalach (konieczne były prace adaptacyjne przystosowujące lokale do potrzeb prowadzonej działalności). Niestety, nie we wszystkich punktach udawało mu się osiągać zyski, głównie z powodu wysokich czynszów. Rozwiązał więc niektóre umowy. Część niezamortyzowanych nakładów, możliwych do zdemontowania, przeniósł (będzie je wykorzystywał w innych punktach sprzedaży, w których prowadzi działalność), pozostałe niezamortyzowane nakłady, które ze względu na ich charakter nie mogły być zlikwidowane bez ponoszenia wysokich kosztów, zostały w wynajmowanych lokalach. Uważał, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nieumorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych poczynionych w wynajmowanych lokalach, w odniesieniu do których umowy najmu zostały rozwiązane.
Fiskus się nie zgodził. Dopiero gdy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 2 grudnia 2011 r. (I SA/Kr 1782/11) stwierdził, że możliwość uznania strat w środkach trwałych za koszty podatkowe należy postrzegać jako rozwiązanie umożliwiające zrekompensowanie negatywnych skutków zachodzących w obrocie gospodarczym i konieczności dostosowania się do wymogów rynku, na którym działają podmioty prowadzące taką działalność, fiskus uznał racje podatnika.
Przychylna podatnikowi była z kolei Izba Skarbowa w Bydgoszczy. W interpretacji z 19 marca 2014 r. (ITPB1/415-98/14/EM) stwierdziła, że likwidacja środka trwałego to także usunięcie z ewidencji, definitywne zaprzestanie korzystania czy też pozostawienie w dyspozycji innego podmiotu.
Z wnioskiem o wydanie interpretacji wystąpił diler samochodowy. Posiadał własny budynek, ale by powiększyć salon samochodowy, wynajął lokal użytkowy przylegający do tego budynku. Po jakimś czasie, z powodu wysokiego czynszu, spółka umowę rozwiązała. W umowie najmu nie przewidziano możliwości zwrotu przez wynajmującego na rzecz spółki poniesionych wydatków na przystosowanie wynajmowanych pomieszczeń. Spółka nie zmieniła rodzaju działalności, jedynie zmniejszyła powierzchnię sprzedażową, przenosząc towary i meble z części wynajmowanej do własnej hali, w której dotychczas również prowadziła sprzedaż samochodów. Nie zlikwidowała fizycznie poniesionych nakładów w obcym środku trwałym, gdyż wiązałoby się to z poniesieniem znacznych dodatkowych kosztów i byłoby działaniem ekonomicznie nieracjonalnym. Fiskus stwierdził, że kosztem uzyskania przychodów mogą być straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały one zamortyzowane, jeżeli środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.
