Jarosław Gwizdak: Minimundial braku praworządności

Witam państwa serdecznie ze stadionu mistrzostw świata w niepraworządności. W turnieju zostały trzy najlepsze drużyny. Dziś będą wręczone medale. Tak się składa, że w gronie medalistów zostały tylko kraje europejskie. Reprezentują Europę Środkową. To wielki sukces tego regionu na międzynarodowej arenie.

Zacznijmy przedstawianie medalistów od kraju A. Przychodzące z Komisji Europejskiej sygnały o nieprawidłowościach premier zbywał z reguły stwierdzeniem, że nie mają żadnego znaczenia. Uspokajał obywateli: nie będzie żadnego problemu z uzyskaniem unijnych środków.

Czytaj więcej

Rzecz o prawie

Jarosław Gwizdak: Algorytm inwigilacji

Praworządność jest jak futbol, bo kto ogląda szachy?

Prokurator generalny zwolniony

Nowe przepisy ustawy o prokuraturze uchwalone w kraju B pozwoliły rządowi na zwolnienie prokuratora generalnego w każdym czasie, bez uzasadnienia. Europejskie gremia doradcze i środowisko organizacji pozarządowych postulowało – bezskutecznie – zmianę tych przepisów.

W tym samym czasie okazało się, że premier jest milionerem, włada mediami i biznesem – ministra sprawiedliwości odpowiedzialnego za wszczęcie śledztwa w tej sprawie zastąpiono uległym następcą. Śledztwo oczywiście umorzono.

Dwadzieścia lat temu w kraju A, przed swoim domem w stolicy, został zastrzelony jeden ze stołecznych prokuratorów. Wcześniej zarzucił prokuratorowi generalnemu, że jest on skorumpowany, wskazał szereg nadużyć w prokuraturze.

Mając świadomość, że bycie sygnalistą może być niebezpieczne nawet dla jego życia, nie zawahał się i informował opinię publiczną o nieprawidłowościach. Jego dążenia do zreformowania instytucji skończyły się tragicznie. Zabójca wystrzelił dziesięć pocisków, prawnik zginął na miejscu. Mordercy nie schwytano, śledztwo trwa. Krewni prokuratora wciąż poszukują sprawiedliwości.

Prokurator generalny nieco wycofał się z życia publicznego, rząd mianował go ambasadorem w Kazachstanie. Po ponad dwóch latach wrócił z placówki i nadal funkcjonuje w życiu publicznym.

Zmienimy jej życie w piekło

W rozmowie telefonicznej w kraju C szef krajowej rady komorniczej poskarżył się prezesowi największego sądu w kraju na jedną z orzekających tam sędzi. „Nie mogę jej przecież wyrzucić, ale spróbuję jej uprzykrzyć życie, nic się nie martw. Dostanie nauczkę” – odparł pan prezes.

Prezes wiedział, co mówi, bo swą funkcję zawdzięczał bliskim związkom z partią rządzącą. Wdzięczna partia zrobiła go prezesem sądu, w którym orzeka 700 sędziów. Nominację uzyskał w weekend. Głównie dlatego, że znał kogo trzeba i odebrał telefon we właściwym momencie.

W 2020 r. do sądu konstytucyjnego tego kraju powołano sześciu sędziów. Żaden nie legitymował się wcześniejszym sędziowskim doświadczeniem. Z kolei prezesem sądu najwyższego został człowiek, który kilka dni wcześniej został sędzią. Wymóg, żeby na prezesa mianować sędziego, został spełniony.