Następnie, w ramach ustawowych definicji (art. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) należy wskazać kluczowe kierunki działań. Ochrona i adaptacja do zmiany klimatu muszą być jednoznacznymi celami planowania przestrzennego, zauważalnymi przy okazji dokonywania wykładni przepisów.
Po drugie – wyodrębnianie (na szczeblu ponadlokalnym) i ochrona przy wsparciu instrumentów planowania przestrzennego stref o szczególnym znaczeniu z perspektywy adaptacji i mitygacji zmian klimatu. Wskazane strefy powinny być wyznaczane na podstawie funkcji poszczególnych terenów i obejmować w szczególności doliny rzeczne i/ lub strefy zalewowe, lasy w strefach górskich i podgórskich, mokradła oraz zapewniać łączność systemów przyrodniczych.
Po trzecie – uniemożliwienie podejmowania rozstrzygnięć przestrzennych odnoszących się do fragmentarycznych terenów, oderwanych od szerszego kontekstu przestrzennego danej jednostki planistycznej i jednostek sąsiadujących. Władze gmin powinny powstrzymać się przed uchwalaniem planów przestrzennych dla małych obszarów (zwłaszcza na terenach podmiejskich) oraz rygorystycznie podchodzić do wykładni kryteriów wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Zasadny jest postulat ustawowego ograniczenia możliwości uchwalania planów miejscowych dla niewielkich obszarów.
Po czwarte – zapewnienie ochrony terenów otwartych wokół dużych miast oraz obszarów cennych przyrodniczo, w tym obszarów ważnych z perspektywy retencji w miastach. Pewne możliwości mogą zagwarantować plany ogólne. Jest w nich przewidziana możliwość odpowiedniego strefowania, pozwalająca ograniczyć poziom presji urbanistycznej na tereny otwarte. Konieczne jest czytelne wyodrębnienie obszarów cennych przyrodniczo, strukturalnych obszarów błękitno-zielonej infrastruktury, obszarów ważnych dla retencji, a następnie wzmocnienie ich ochrony planistycznej. Istotną zmianą (wymagającą jednak dalszych rozwiązań prawnych) jest rozszerzenie wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej stosowanego w prawie planowania przestrzennego (o ocenę efektywności ekologicznej zieleni).
Po piąte – opracowanie specjalnych standardów urbanistycznych dla terenów szczególnie narażonych na ekstrema pogodowe (np. terenów zagrożonych powodzią i osuwiskami, narażonych na zniszczenie w przypadku przerwania wałów przeciwpowodziowych, czy też centrów miast eksponowanych na fale upałów).
Po szóste – wprowadzenie przepisów motywujących inwestorów i projektantów do ochrony i zwiększania powierzchni zieleni i retencji wody, zwłaszcza zazieleniania centrów miast, w myśli zasady odpowiedzialnego inwestowania i wdrażania rozwiązań opartych na przyrodzie. Aktualnie wytyczne przestrzenne dotyczące drzew i terenów zielonych bywają często ignorowane. Ustawodawca powinien zadbać o skuteczne mechanizmy weryfikujące stosowanie tych przepisów, również po ukończeniu prac nad daną inwestycją. W szczególności powinien zwrócić uwagę na przepisy określające obowiązek zachowania i ochrony zdrowych drzew, retencji i infiltracji wód opadowych do gruntu oraz przepisy wprowadzające sukcesywnie obowiązek zazieleniania płaskich dachów projektowanych budynków w przypadku, gdy nie powoduje to konfliktu z umieszczeniem paneli fotowoltaicznych.
