Jarosław Gwizdak: Skok po sędziowską nominację. Kto na spalonym

Krzątając się w sobotę w kuchni, jednym okiem łypałem na transmisję rozgrywanych w Glasgow halowych mistrzostw świata w lekkiej atletyce. Podczas przedpołudniowej sesji eliminacyjnej komentatorzy rozpoczęli dyskusję o zapowiadanej innowacji w skoku w dal. Być może seria eliminacji nie była pasjonująca, dlatego postanowili rozgrzać kibiców zapowiedzią zmian w jednej z lekkoatletycznych rywalizacji.

Władze światowej lekkoatletyki planują usunąć belkę z rozbiegu i zastąpić ją wydłużoną „strefą odbicia”. Dzięki temu każdy skok ma być ważny (zmierzony) i nie będzie spalonych prób. Piękny pomysł, udoskonalenie i dodanie dramaturgii rywalizacji. Kibice „królowej sportu” powinni być wniebowzięci.

Czytaj więcej:

Sądy i Prokuratura

Marek Domagalski: Sędziowskie czystki jeszcze bardziej zatrują sądy

Już kilka lat trwa sędziowski opór przeciw sędziowskim awansom z ostatnich ośmiu lat i jeśli komuś, w szczególności nowemu kierownictwu MS, wydaje się, że jak teraz je odbiorą, to zapanuje w sądach pokój, to mocno się zawiedzie.

Pro

Powinni, bo ich chyba nikt o zdanie nie zapytał. Odezwali się jednak sportowcy, którzy, delikatnie mówiąc, nie są zadowoleni. Militiadis Tentoglu, etatowy zwycięzca, mistrz świata i złoty medalista olimpijski, zagroził zakończeniem kariery ewentualnie zmianą dyscypliny na trójskok. Argumentował, że skok w dal jest najtrudniejszą konkurencją i wymaga specjalnego treningu. Nie może być tak, że ktoś, kto bardzo szybko biegnie i dobrze się odbije, zagrozi świetnemu technikowi. To się nie godzi. To właśnie w belce tkwi sekret skoku w dal.

Głos zabrał również jeden z najwybitniejszych sportowców w historii lekkoatletyki – Carl Lewis. Zaproponował, żeby w lidze NBA powiększono obręcze koszy, aby łatwiej tam było trafiać. W sporcie nie ma być łatwiej, to już wiemy. Rywalizacja ma się toczyć tak jak dawniej.

Władze lekkoatletyczne reagują niemrawo – argumentując, że obecna technika pomiarów zmierzy każdy skok oddany z każdego miejsca. Sportowi dziennikarze przypominają, że niedawno czas sprinterów mierzono ręcznymi stoperami, a teraz dokładność pomiaru czasu sięga tysięcznych części sekundy.

To jaki ma być ten sport? Jakie reguły mają rządzić rywalizacją? Czy jeśli dopuścimy pewne modyfikacje – jak te proponowane w skoku wzwyż – to czy to będzie ta sama dyscyplina? Co zrobić z dotychczasowymi rekordami czy wyjątkowymi osiągnięciami? Tyle o sporcie i jego królowej. Zdanie króla Carla Lewisa już znamy. Przejdźmy do rzeczy. Rzeczy o prawie i praworządności.

Zastanawiam się, jak miałyby przebiegać powtórzone konkursy na sędziowskie stanowiska. Tłem moich rozmyślań są jedne z proponowanych rozwiązań obecnej sytuacji w polskim wymiarze sprawiedliwości. Myślę o tym, że w ponownym konkursie mogliby startować zarówno sędziowie, którzy w ostatnich latach nie mieli oporów przed ubieganiem się o sędziowski awans, jak i ci, którzy od takiego działania się powstrzymywali.

Zadaję sobie pytanie, czy to będzie nadal taki konkurs jak kiedyś czy też będziemy mieli do czynienia z zupełnie nową dyscypliną prawniczego sportu. Czy w ten sposób – pozostając przy skoku w dal – nie zostanie wprowadzona nowa strefa odbicia zamiast dotychczasowej belki?

Już tłumaczę: ponowny start w konkursie na sędziowskie stanowisko dla tych, którzy zostali na nie powołani w ostatnich latach, stając wcześniej przed upolitycznioną KRS, powinien być traktowany jako okoliczność obciążająca. Przynajmniej na pierwszy rzut prawniczego oka. Im dłużej funkcjonowało to ciało, tym bardziej wątpliono w jego legalność. Pamiętamy, że o jej kształcie wypowiadały się europejskie trybunały i Sąd Najwyższy. Ci, którzy tego nie zauważali, popełniali co najmniej grzech zaniechania. A grzeszyć sędziom się nie godzi.

W nowych konkursach startować będą również ci, którzy w tym czasie powstrzymywali się od ubiegania się o sędziowski awans. Czy sama powściągliwość w karierze i unikanie skażonej polityką promocji powinny świadczyć na ich korzyść? Być może. Przynajmniej na pierwszy rzut prawniczego oka.