Trybunał rozpatrywał sprawę spółki holenderskiej Italmoda, która handluje obuwiem i sprzętem informatycznym.
Sprzęt kupowany pod jej holenderskim numerem VAT w Niderlandach i Niemczech był sprzedawany podatnikom VAT we Włoszech i przewożony z Niemiec do Włoch. Jeśli chodzi o towary nabywane w Holandii, Italmoda złożyła deklaracje i odliczyła VAT. Co zaś do towarów z Niemiec, to Italmoda nie zadeklarowała ani WDT, ani WNT (transakcje były zwolnione w Niemczech).
We Włoszech nabywcy nie zadeklarowali nabyć wewnątrzwspólnotowych, a organy podatkowe odmówiły im prawa do odliczenia i nakazały zapłacić VAT. Z kolei holenderskie organy uznały, że Italmoda świadomie uczestniczyła w oszustwie, i odmówiły jej m.in. prawa do zwolnienia z tytułu dostaw wewnątrzwspólnotowych.
Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego Holandii. A ten skierował trzy pytania do TS UE. Zapytał m.in., czy na podstawie prawa UE krajowe organy i sądy muszą odmówić zwolnienia z VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej i prawa do odliczenia VAT w związku z kupnem towarów, które następnie zostały wysłane do innego państwa członkowskiego, bądź zwrotu VAT, gdy na podstawie obiektywnych okoliczności stwierdzono oszustwo i podatnik wiedział albo powinien wiedzieć, że w nim uczestniczy, a prawo krajowe nie przewiduje w tych okolicznościach odmowy zwolnienia, odliczenia ani zwrotu VAT.
TS UE w wyroku z 18 grudnia 2014 r. (sygn. C-131/13) stwierdził, że krajowe organy i sądy powinny odmówić podatnikowi skorzystania z praw do odliczenia/zwolnienia/zwrotu VAT w ramach WDT nawet w razie braku przepisów krajowych, gdy na podstawie obiektywnych okoliczności stwierdzono, że ten podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż bierze udział w oszustwie, do którego doszło w łańcuchu dostaw.