Wojujące feministki są zodiakarami, a kobiety biznesu uczy się tarota

Plus Minus: Byłaś zodiakarą?

Zodiakary to dziewczyny, które lansują się na ezoterycznych tematach w social mediach, a mnie na szczęście coś przed tym lansowaniem powstrzymało. Choć rzeczywiście myślałam o tym, by założyć sobie konto na YouTubie i dzielić się tam „wiedzą” na ten temat – w cudzysłowie, bo to jednak „wiedza” ezoteryczna (śmiech).

Co cię powstrzymało?

Miałam w sobie jakieś ziarenko niepewności, że za mało jeszcze „wiem” i że to nie jest jeszcze czas, by opowiadać o tym ludziom w internecie. Tyle że mnie nie ciągnęło jakoś specjalnie do tarota i astrologii, bardziej interesowało mnie oczyszczanie organizmu za pomocą specjalnych diet, bo sama byłam witarianką. Jakbym więc założyła taki kanał, pewnie mówiłabym głównie o witarianizmie, czyli diecie surowej.

To chyba nie do końca ezoteryka.

Myślę, że jak najbardziej się o nią ociera, w końcu to magiczna wiara w to, że niektóre rodzaje żywności są „brudne” i że można „oczyścić się” za pomocą pożywienia nieprzetworzonego termicznie. A siłą rzeczy pewnie opowiadałabym też o innych magicznych wierzeniach. Ale uratowała mnie jakaś taka dziwna intuicja, może nawet nie tyle co do tego, że naprawdę brakuje mi jeszcze „wiedzy”, bo uczyłam się nawet w szkole ezoterycznej, ale chyba cały czas tliła się we mnie jakaś niepewność wobec tych wszystkich „nauk”.

Co to była za szkoła?

Studium Psychotroniki im. Juliana Ochorowicza w Krakowie. Poszłam tam, bo przedstawiali je jako na wskroś naukowe ujęcie ezoteryki. Wiem, że to brzmi zabawnie, ale myślałam, że naprawdę można udowodnić, że istnieje telepatia i możliwe jest przewidywanie przyszłości. I ja chciałam tę wiedzę posiąść. Ale by oddać też sprawiedliwość założycielom tej szkoły, Ryszardowi i Agnieszce Gąsierkiewiczom, muszę powiedzieć, że dawali nam sporo wiedzy psychologicznej. Obok całego tego oszołomstwa, bo mieliśmy wykłady chyba ze wszystkich możliwych działów ezoteryki – wróżenie z dłoni, tarot, różdżkarstwo, numerologia itd. – były też poważne zajęcia, np. z podstaw terapii behawioralnych. To był ciekawy miks. Gąsierkiewiczowie chcieli, by ich wychowankowie, którzy będą stawiać tego tarota, wiedzieli jednak, jak myśli człowiek i jak można mu ewentualnie pomóc.

Czytaj więcej

Plus Minus

Wiktoria Jędroszkowiak: Kto odpowie na wkurzenie młodych matek

Często słyszę od lewicowych czy liberalnych koleżanek, że musimy okazywać sobie więcej troski. Ale dobrze by było, żebyśmy z tą troską wychodziły poza własne bańki. Bo jeśli ktoś wierzy, że połowa młodych polskich mężczyzn to faszyści, z którymi nie warto rozmawiać, to grubo się myli - mówi Wiktoria Jędroszkowiak, aktywistka klimatyczna, współzałożycielka inicjatywy Wschód i Młodzieżowego Strajku Klimatycznego.

I ciebie jakie zajęcia najbardziej zainteresowały?

Nie wiem, bo z biegiem czasu raczej rósł we mnie sceptycyzm wobec tych zajęć, niż coś mnie naprawdę wciągało. Ale z początku na pewno wierzyłam w bioenergoterapię, bo jak miałam 16 lat, to miałam wrażenie, że jedna bioenergoterapeutka wyleczyła mnie z migreny. Fakty są takie, że przez pół roku po tych sesjach nie miałam migren. Ale dziś sobie to tłumaczę tak, że jak jeździłyśmy z mamą do tej bioenergoterapeutki, a droga trwała 40 minut, to dużo rozmawiałyśmy. A już sama taka rozmowa ze zbuntowaną nastolatką prawdopodobnie zmniejszała u mnie życiowy stres. I potem przez godzinę na terapii dalej rozmawiałyśmy i ja się wtedy rozluźniałam. Być może tak naprawdę to te rozmowy mi pomogły, a może była to jedynie koincydencja, bo przecież migreny potrafią zanikać raz na jakiś czas. W każdym razie wtedy szczerze uwierzyłam w moc bioenergoterapii i w szkole ezoterycznej mocno mnie do niej ciągnęło.

Jak sobie radziłaś na zajęciach?

Dobrze, na początku miałam poczucie, że rzeczywiście sporo rzeczy mi się udaje. Na młodej, 20-letniej osobie, która sama miała do tego pozytywne doświadczenia z tym światem, to wszystko potrafi robić olbrzymie wrażenie. Tym bardziej że takie cudotwórstwo przewija się przecież w różnych religiach. Wierzyłam, że mocą pozytywnych myśli czy dobrych intencji jesteśmy w stanie pomagać innym. Zresztą, niektórych rzeczy do dzisiaj nie jestem wstanie wytłumaczyć, np. jak udawało nam się na zajęciach odczytywać myśli innych. Zamykałam oczy, skupiałam swoje myśli na kimś i naprawdę w mojej wyobraźni pojawiały się niestworzone rzeczy. Raz podczas ćwiczeń z bioenergoterapii zobaczyłam coś na macicy znajomej i powiedziałam jej o tym, a ona przyznała wtedy, że rzeczywiście kiedyś poroniła.

To może coś w tym jest?

Prawdopodobnie to było jednak tak, że powiedziałam coś przypadkowego, a jej się to po prostu skojarzyło, i tyle. Ale pamiętam, że ona wtedy stwierdziła: „Ty masz dar, będziesz uzdrawiać ludzi” (śmiech). Uczono nas, że mamy sobie wyobrażać chory narząd i „wymiatać” z niego złą energię. I na poziomie emocjonalnym to w pewien sposób działało i na osobę, która była „leczona”, i na tę, która „leczyła”.

Skończyłaś tę szkołę?

Nie, rzuciłam ją na trzecim, ostatnim roku. Tak się złożyło, że mój brat zaczął akurat studiować psychologię, miał sporo zajęć z metodologii naukowej, czyli z tego, jak prowadzić badania i jak je weryfikować. A że mieliśmy w tamtym czasie bardzo dobry kontakt, to często się zderzaliśmy – ja z tą moją ezoteryczną „wiedzą”, a on z wiedzą wyniesioną ze studiów. I w rezultacie zobaczyłam, że moja szkoła nie ma żadnych podstaw naukowych, że to są wszystko bujdy. I już ostatecznie dostrzegłam, że to mój umysł tak dobierał fakty, by potwierdzać z góry założoną tezę, że to wszystko działa. Zresztą na tym właśnie opiera się przecież wróżenie: gdy wróżka nam powie, że coś nam się przytrafi, to sami zaczynamy działać w ten sposób, by to nam się rzeczywiście przytrafiło.

I stałaś się potem gorliwą neofitką? W sensie, miałaś taki okres, że radykalnie odcięłaś się od ezoteryki?

Jasne, bo jak się człowiek orientuje, że był tak naiwny, to czuje wstyd i zaczyna się od tego mocno odcinać. Stałam się neofitką na drodze walki z ezoteryczną szarlatanerią. Wszystko odrzucałam, a ludzi, którzy w to wierzyli, za wszelką cenę próbowałam przekonać, że to kompletne bzdury. Ale dziś, z perspektywy czasu, zupełnie inaczej na to patrzę.

Jak?

Rozumiem, że ludzie potrzebują w coś wierzyć. Przecież nawet ateiści wierzą często w dziwne rzeczy. I gdy dziś mam już swoje rozbudowane kanały w social mediach, staram się wypowiadać o tym bardzo łagodnie, nikogo nie atakując za to, w co wierzy.

Czyli stałaś się obrzydliwą symetrystką?

Tak, nawet w temacie ezoteryki (śmiech). Gdy rzuciłam szkołę ezoteryczną, zapisałam się na kursy z dietetyki. I zadziałało to podobnie. Byłam wcześniej wojującą weganką, a w szkole dietetycznej zrozumiałam, że są ludzie, którzy nie mogą łatwo odstawić mięsa, bo np. mają choroby, które utrudniają trawienie roślin strączkowych czy z jakichś innych powodów potrzebują przyjmować łatwo przyswajalne białko. I w ogóle jakoś tak złagodniałam, wyzbyłam się radykalizmów. Zrozumiałam, że żywienie nie jest wcale takie proste – wbrew temu, co uważa jakaś youtuberka z Ameryki, która żywi się samymi bananami...

Ciekawe, bo mam wrażenie, że dietetycy to zazwyczaj właśnie ludzie radykalni, wzywający do megazdrowego odżywiania się, mierzący wszystkim tkankę tłuszczową i namawiający do ciągłych ćwiczeń. Tymczasem ty ruszyłaś z projektem „Ciałopozytyw”.

Gdy ruszałam z nim w 2018 r., to na polskim Instagramie rzeczywiście było sporo kont właśnie radykalnie dietetycznych: zero tkanki tłuszczowej i budujemy masę mięśniową... Królował fitness i idealne sylwetki. Wymyśliłam więc projekt fotograficzny, który miał przedstawiać ciała takimi, jakie są. Nawet nie chodziło o pozytyw w znaczeniu zachwalania ciała, jakiejś afirmacji, pozytywnego podejścia, tylko raczej jak w fotografii, gdzie mamy pozytyw i negatyw. Robiłam ciałom po prostu zwykłe, prawdziwe zdjęcia. Teraz to może nie brzmi już tak dziwacznie, bo przez pięć lat naprawdę sporo się na Instagramie zmieniło, mamy dziś bardzo różnych influencerów zdrowotnych, a „fitneski” na YouTubie nie są już wcale tak obsesyjnie szczupłe. Ale w 2018 r. tej różnorodności, prawdziwości w social mediach bardzo brakowało.

I chciałaś ten schemat przełamać?

Chciałam pomóc ludziom, którzy mierzyli się ze swoimi niedoskonałościami. Jako dietetyczka zauważyłam, że dużym problemem przy odchudzaniu jest nienawiść do własnego ciała. Gdy bardzo źle się czujemy w swoim ciele, próbujemy chudnąć jak najszybciej się da. A te wszystkie diety cud są nie do utrzymania w dłuższej perspektywie, więc pojawia się efekt jojo. Pracowałam z ludźmi, którzy od lat próbują schudnąć, a cały czas tyją. I zrozumiałam, że pierwszą pracą, jaką powinni wykonać, jest zaakceptowanie samego siebie i tego, że proces odchudzania może być bardzo długi, a czasem może się zwyczajnie okazać, że nie da się schudnąć, a przynajmniej nie do poziomu tkanki tłuszczowej Ewy Chodakowskiej. Chciałam więc pokazać ludziom, że wszyscy mamy bardzo różne ciała i że nie muszą się wcale wstydzić swojego. A jak będą chcieli schudnąć, to nie muszą tego robić w sposób raniący dla własnego ciała. Bo odchudzanie nie może być aktem samookaleczania.

A bywa?

Tak, ludzie z poważnymi zaburzeniami odżywiania, którzy odchudzają się latami, traktują diety trochę jak samookaleczanie się, to coś na kształt autoagresji: głodzenie się, przechodzenie na bardzo radykalne diety, obsesyjne uprawianie sportu, które prowadzi potem do kontuzji itd. 

Czytaj więcej

Plus Minus

Piotr Trudnowski: Trudno sobie wyobrazić, że bojkot referendum okaże się skuteczny

Regulacje dotyczące finansowania kampanii referendalnej niosą poważne zagrożenia dla przebiegu całego procesu wyborczego i umożliwiają ingerencję obcych podmiotów, podszytą bardzo złymi intencjami - mówi Piotr Trudnowski, koordynator Instytutu Demokracji Bezpośredniej.

Niektórzy zarzucali ci, że „Ciałopozytyw” promuje bycie grubym.

W ogóle nurtowi ciałopozytywności często zarzuca się antynaukowość, nieracjonalność. Ja zawsze odwoływałam się do podstaw psychodietetyki, mówiących, że wstyd nie jest dobrą emocją, nie pomaga ludziom mierzyć się z własnymi problemami. Zawstydzanie nie przyspiesza odchudzania. I myśląc o tym projekcie, chciałam po prostu dać ludziom trochę czułości, wesprzeć ich, odrzucić złe emocje. Ale okazało się, że samo pokazywanie zdjęć otyłych osób odbierane jest przez Polaków jako radykalizm. Komentujący zarzucali mi, że zachęcam ludzi do tego, by byli grubi.