Mówimy przecież o 21-latku, który przedstawił się mainstreamowi dwa i pół roku temu i od razu wszedł na szczyt. Jednocześnie na nowo zdefiniował myślenie o tym, co szczytem popularności w ogóle jest. Raper ma na koncie największy pojedynczy koncert w polskiej historii gatunku, jest również pierwszym Polakiem (pomijając zmarłych klasyków) z dwoma milionami słuchaczy na Spotify, a jego sukcesy zostały zauważone również poza krajem.
Krytyczne głosy sugerujące, że to ojciec (znany profesor i radca prawny) utorował mu drogę, powinny natrafić na pusty śmiech. Owszem, Mata miał kapitał kulturowy i jest z zamożnej rodziny, ale to aż tyle i zarazem tylko tyle. Bo to dzięki talentowi, pomysłowości, ciężkiej pracy i zrozumieniu gustów znalazł się tu, gdzie jest. A jestem niemal pewien, że gdyby cynicznie zaczął chodzić na pasku cudzych, rozbudzonych oczekiwań, rósłby jeszcze szybciej. Im częściej jednak media i pobieżni słuchacze chcą go zamknąć w pewnych ramach, tym mocniej stara się bronić swojej niezależności twórczej. I nie zawsze wychodzi mu to na dobre, o czym przekonuje „Młody Matczak".
Czytaj więcej
Raper Mata, który w styczniu 2020 r. wszedł błyskawicznie na polski muzyczny top albumem „100 dni matury”, odnosi kolejne sukcesy dzięki drugiej płycie „Młody Matczak”.
Debiutancki album „100 dni do matury" (2020) imponował dojrzałością, dlatego jego następca dziwi niepoważnością. Wolta stylistyczna, mimo podprowadzających ją singli, dokonała się gwałtownie, przez co nie brzmi jak logiczne następstwo pewnego procesu. A ten faktycznie zaistniał. Jego fazy można prześledzić, wsłuchując się w niepozorną EP-kę „100 dni po maturze" (2021), która nie pojawiła się w szerokiej dystrybucji. Pójście w piosenkowość i bardziej doraźne treści to nie tylko usiłowanie odzyskania młodości. To także próba zdeptania opinii o byciu rzekomym głosem pokolenia, formułowanych głównie przez publicystów, którzy spoglądają w kierunku rapu tylko wtedy, gdy czegoś od niego chcą i forsują wnioski bez znajomości całościowej dyskografii danego twórcy.
Obrona przed jednowymiarowym traktowaniem przyniosła krążek dużo słabszy niż debiut. Jego największą bolączką jest niejasna wizja tego, czym miałby ostatecznie być. Rozpoczyna się bowiem od swobodnego utworu „IKEA", który sugeruje konceptualną płytę związaną z wyprowadzką z domu i wejściem w prawdziwą dorosłość, a ekspresyjny „Blok" utwierdza odbiorcę w tym kierunku. Szerszy pomysł szybko okazuje się pozorny, bo już kolejny utwór, czyli „Skute bobo", to aż za prosty treściowo hymn na cześć marihuany. Tu po raz pierwszy i niestety nie ostatni siła liryki niknie w oparach gęstego dymu.
