Muniek Staszczyk: Wołam o pokój w Polsce

"Rzeczpospolita": Jeszcze nie odbyły się pochody prawicy i KOD, nie było 11 listopada, a wy już jesteście pobici i nadajecie się do obdukcji.

Muniek Staszczyk: Na razie tylko w teledysku do piosenki „Marsz". Mam nadzieję, że to będzie ostrzeżenie przed wszelkimi ekstremizmami i do niczego złego nie dojdzie. Ale strach jest. Nowa płyta na pewno jest bardziej skoncentrowana na współczesności od poprzedniej – mocno zorientowanej na sprawy egzystencjalne. Pisałem teksty na bieżąco, inspirując się tym, co widać za oknem, w okienku telewizora i komputera. To był czas po zamachu w Paryżu, w trakcie zamachu Brukseli. Gdy byliśmy w studiu, zdarzyła się tragedia w Nicei. A były jeszcze lektury Biblii, książek, filmy i to, co się usłyszy w knajpie przy piwie, zobaczy na ulicy. Dlatego cała płyta z wyjątkiem kilku piosenek robi wrażenie pocztówki z 2016 r. Do tego dołożyliśmy taneczną muzykę, co daje paradoksalny efekt.

Lemmy z Motorhead mówił o tańcu na własnym grobie.

To raczej apokaliptyczne disco, bo inspirowaliśmy się soulem lat 60. „Marsz" jest jednym z utworów mówiących o współczesnej Polsce.

Jeśli ktoś nie widział jeszcze teledysku, zobaczy twarze muzyków T.Love, które na tle relacji z różnych demonstracji są coraz bardziej poobijane, zakrwawione. Nagraliście tę piosenkę, zanim jeszcze było wiadomo, że grozi nam konfrontacja dwóch marszów. Śpiewasz „Marsze zbliżają się do siebie/Kto wyceluje pierwszy nie wiem".

Nie opowiadam się za żadną ze stron sporu, patrzę na to, co się dzieje, z boku, ale nie będę ukrywał, że jestem przerażony tym, że mój kraj i mój naród jest megapodzielony. Otrzymaliśmy kolejny dowód na to, że nie potrafimy korzystać z wolności. Problem polega na tym, że Polską rządziła partia ignorantów, a teraz doszli do władzy ludzie-prymusi obciążeni lizusostwem i służalczością wobec partyjnego cesarza. Mówią o chrześcijaństwie i Kościele katolickim, a w tym, co robią, nie ma żadnej pokory, tylko pycha i zamiast miłosierdzia – nienawiść. Nie podoba mi się też, że ludzie władzy tolerują po cichu radykalne poczynania rasistów, nacjonalistów i kiboli. Myślę, że liczą na ich głosy w następnych wyborach. Wśród znajomych widzę, że kiedyś jeździli razem na wakacje, a dziś nie potrafią przez politykę ze sobą rozmawiać. A przecież nie mamy w kraju takich konfliktów jak w dawnej Jugosławii czy w przedwojennej Rzeczypospolitej. Dlatego powstała płyta o pęknięciu Polski na pół. Dlatego śpiewam „To płonie okrągły stół, podzielił smoleński wrak na pół". To jest dla mnie metafora polskiej współczesności. Opowiadam się za pojednaniem. Wołam o to, choć pewnie i tak mnie nikt nie usłyszy.

Sytuacja polaryzuje się również poza Polską.

To straszne. Mamy już pięć dych na karku, trochę już żyjemy, a ukształtowała nas Europa lat 90. Dla ludzi, którzy wychowali się w komunie – tamten czas i świat był wejściem z piekła do raju i miał trwać wiecznie. Byliśmy pierwszym pokoleniem, które otrzymało taką szansę. Sądziliśmy, że jeśli dostaniemy się do Unii Europejskiej i NATO – już się więcej nic złego nie zdarzy. Może jedne rządy będą głupsze, drugie mądrzejsze, ale jakoś to będzie! Kto by wtedy pomyślał o tym, co się teraz dzieje! Dlatego napisałem „Warszawę Gdańską". Jest w niej hołd dla Dawida Bowiego, który przejeżdżał przez peerelowską Warszawę, ale dworzec Warszawa Gdańska kojarzy się również z emigracją 1968 roku. Staram się także pamiętać o uchodźcach.

Piosenka „Ostatni gasi światło" jest skrótem biografii dzisiejszych pięćdziesięciolatków, wyrazem depresji i zagubienia. Pojawia się pomysł wyjazdu z Polski. Są ludzie, którzy o tym myślą – z różnych zresztą powodów.

Ja nie zamierzam nigdzie wyjeżdżać. Nie wpadajmy w paranoję i nie ulegajmy histerii. Ale obawy związane z Polską mają żyjący tu obcokrajowcy. Mój syn ma w tym środowisku kilku kolegów. Jeden z nich wygląda jak Arab, choć nim nie jest, i już kilka razy był agresywnie zaczepiany na ulicy. Pytano go, skąd jest. Często jest mi wstyd z powodu takich sytuacji, jeśli się zdarzają.

Podczas kibolskich zadym w Madrycie można było zobaczyć chuliganów w koszulkach z symbolem Polski Walczącej.

To jest straszne zawłaszczanie symboli. Oby anachronizm obecnej polityki nie przeniósł nas znowu w świat „Ubu Króla" Jarry'ego. Powtórzę więc: nowa płyta T.Love jest nie po to, żeby się dzielić, tylko uspokoić i pojednać. Kończący album „Kwartyrnik" jest piosenką-marzeniem o tym, by każdy zagubiony w mieście, w weekend, mógł znaleźć miejsce, gdzie może się spotkać z innymi ludźmi i po prostu pogadać, pobawić, a nie żreć o politykę.

O tym, że frustracje biorą się z zagubienia i samotności, jest piosenka „Lubitz i Breivik" o pilocie samobójcy i sprawcy masakry.

Europa się radykalizuje, bo ludzie są samotni i stracili duchowe podstawy życia. Dlatego wspomniałem o tych dwóch psycholach i zwyrodnialcach. Tym bardziej że Breivik ma już swoich psychofanów, a jeden z nich dokonał kolejnej masakry w Monachium. I to się, niestety, najlepiej klika.

Oby nie spełniło się proroctwo „Bum Kassandra" i nie doszło do wojny, choć już jest na Ukrainie, niedaleko od nas.

Zaczęło się od Krymu i myślę, że jest gorzej niż po zamachu na World Trade Center. Dlatego napisałem piosenkę nie o tym, co będzie, gdy wybuchnie wojna, tylko że już jest. Budzimy się i oto stało się. Może to da ludziom do myślenia.

Ale są też piosenki dające nadzieję. Na przykład o rodzicach.