Meksyk i Polska to dwa narody, które łączą więzi historyczne, społeczne zbieżności i niezmiernie ważne wspólne chwile, które mimo dzielącej je odległości są sobie niezwykle bliskie. Pierwsze kontakty dyplomatyczne między rządami obu krajów w XX wieku zostały nawiązane z okazji odrodzenia się Polski jako niepodległego państwa w 1918 r. i okresu porewolucyjnego w Meksyku. Prezydent Álvaro Obregón w swoim sprawozdaniu z 1 września 1921 r. ogłosił, że Meksyk uznał Polskę za kraj niepodległy.
W 1921 r. polski przedstawiciel dyplomatyczny książę Albert Stanisław Radziwiłł przyjechał z poselstwa polskiego w Waszyngtonie, by wziąć udział w obchodach stulecia niepodległości Meksyku. Jednak dopiero w 1928 r. doszło do nawiązania formalnych stosunków dyplomatycznych. Należy zauważyć, że oba kraje znajdowały się w złożonych procesach konsolidacji instytucjonalnej w latach 20. Polska przychyliła się do meksykańskiej propozycji nawiązania stosunków dyplomatycznych i wyraziła zgodę na otwarcie wzajemnych przedstawicielstw. Polska otworzyła swoje przedstawicielstwo w mieście Meksyk w 1928 r., a Meksyk w Warszawie w 1933 r.
Meksyk to kraj, który został zbudowany na wartościach wolności, równości i demokracji
W 1930 r. oba kraje podpisały traktat o przyjaźni, handlu i żegludze, który stanowił podstawę prawną do nawiązania stosunków dwustronnych. Meksyk przeciwstawił się hitlerowskiej okupacji Polski w 1939 r. i utrzymywał stosunki z polskim rządem na uchodźstwie, ponieważ sam był narodem doświadczonym przez lata walki o suwerenność i wolność. Z tego też powodu gościł w 1942 r. premiera Polski gen. Władysława Sikorskiego. Oba kraje uzgodniły wówczas, że Meksyk przyjmie do 30 tys. polskich uchodźców, w tym 1453 osieroconych dzieci, zwanymi „dziećmi z Santa Rosa”, od nazwy hacjendy w stanie Guanajuato, gdzie znaleźli schronienie.
W lipcu 1945 r. pod koniec II wojny światowej Meksyk jako pierwszy kraj Ameryki Łacińskiej uznał strukturę tymczasowego rządu jedności narodowej Rzeczypospolitej Ludowej, wznawiając stosunki dyplomatyczne.