Odpowiadając na artykuł pani chargé d'affaires ambasady Gruzji w Polsce („Wojna hybrydowa trwa nadal", Nino Baakaszwili, opublikowany w „Rzeczpospolitej" 6 sierpnia 2021 roku), pragnę przypomnieć, co następuje. W nocy z 7 na 8 sierpnia 2008 roku to nie „Rosja przeprowadziła militarną agresję przeciwko Gruzji", lecz reżim ówczesnego prezydenta Gruzji Saakaszwilego zaatakował mieszkańców Osetii Południowej i rosyjskie siły pokojowe – gruzińskie siły zbrojne najpierw poddały zmasowanemu ostrzałowi jej miejscowości, w tym stolicę Cchinwali, a następnie rozpoczęły inwazję na dużą skalę przy wsparciu czołgów i lotnictwa. Zostało to udokumentowane w sprawozdaniu międzynarodowej komisji śledczej ds. konfliktu na Kaukazie, działającej w latach 2008–2009 pod auspicjami Unii Europejskiej.
Rosja jako gwarant porozumienia z Dagomysu z 1992 roku w sprawie uregulowania konfliktu między Gruzją a Osetią Południową oraz w odpowiedzi na zabójstwa przez gruzińskich żołnierzy ludności cywilnej i członków rosyjskich sił pokojowych, w bardzo krótkim czasie przeprowadziła skuteczną operację przymuszenia agresora do pokoju.
Ponieważ ówczesne zbrodnicze kierownictwo Gruzji poprzez swoje szalone działania przekreśliło wszelkie nadzieje na istnieje Abchazji i Osetii Południowej w ramach jednego państwa z Gruzją, 26 sierpnia 2008 roku Rosja uznała te republiki za suwerenne i niepodległe państwa, a obecnie rozwija z nimi współpracę sojuszniczą, m.in. w zakresie zapewnienia im obrony i bezpieczeństwa.
Nie jest zgodne z rzeczywistością twierdzenie mojej gruzińskiej koleżanki, że „Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał werdykt w sprawie wojny rosyjsko-gruzińskiej z 2008 roku i jej następstw". Trybunał zgodził się ze stanowiskiem strony rosyjskiej, że wydarzenia z 8–19 sierpnia 2008 roku, kiedy to rosyjskie siły zbrojne przeprowadziły operację przymuszenia agresora do pokoju i faktycznie miały miejsce działania bojowe, nie podlegają jurysdykcji ETPC.
W Rosji utrzymuje się tradycyjnie przyjazne nastawienie do narodu gruzińskiego. Jesteśmy gotowi na odbudowę stosunków między naszymi państwami w takim stopniu, w jakim strona gruzińska jest na to gotowa. Jednak zarówno władze gruzińskie, jak i zewnętrzni „kuratorzy" Tbilisi już dawno powinni uznać istniejące w regionie realia geopolityczne, pozostawić marzenia o „reintegracji" Abchazji i Osetii Południowej do Gruzji i budować z nimi relacje oparte na zasadzie równouprawnienia i wzajemnym szacunku.
