Na podstawie ustawy z 22 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług zostały wdrożone nowe regulacje dotyczące rozliczeń zakupu towarów i usług przy wykorzystaniu bonów. Przepisy te są implementacją dyrektywy 2016/1065 oraz dyrektywy 2017/2455, których celem jest ujednolicenie przepisów z zakresu VAT, mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi w państwach członkowskich. Celem tych zmian jest zapobieganie ewentualnym problemom związanym z zakłóceniami konkurencji oraz z rozliczaniem transakcji transgranicznych. Przy czym, nowe regulacje dotyczą tylko bonów wyemitowanych od 1 stycznia 2019 r.
Czytaj także: Nowe prawo 2019: zasady VAT od bonów i voucherów będą uregulowane
Nowe definicje
W związku z tym, do ustawy o VAT dodano definicję bonu, emisji i transferu bonu, wskazując szczegółowe zasady rozliczeń transakcji z wykorzystaniem ww. instrumentów. Zgodnie z art. 2 pkt 41 ustawy o VAT bon powinien być rozumiany jako instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Pełni on zatem funkcję podobną do zapłaty (częściowej lub całkowitej) za nabyte świadczenia. Istotne jest również to, by w bonie lub w powiązanej dokumentacji dotyczącej warunków jego wykorzystania (np. w regulaminie) zostały wskazane dane dotyczące towarów, które mają zostać dostarczone lub usług, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców / usługodawców.
Dwa rodzaje
Jednocześnie w ustawie o VAT rozróżniono bony jednego przeznaczenia (SPV) i bony różnego przeznaczenia (MPV). Podstawą do uznania bonu za SPV jest posiadanie w momencie jego emisji informacji o miejscu dostawy lub świadczenia usług, których on dotyczy, oraz o kwocie należnego VAT (podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze – gdy transakcja będzie opodatkowana w innym państwie). Przy czym, przez emisję bonu rozumie się jego pierwsze wprowadzenie do obrotu (art. 2 pkt 42), tj. przekazanie pierwszemu użytkownikowi.
Przykład