Bogusław Chrabota: Lis w pisowskim kurniku

Pytanie, po co PiS-owi zaciąg z Suwerennej Polski, jest naiwne. Kaczyński chce jednym ruchem zlikwidować konkurencję i wzmocnić partię. SP ma przecież struktury, kadry, zaplecze. Ale ma przede wszystkim sotnię wojowników. To jej wartość największa. Towarzysze Ziobry to bojowcy. Bezczelni, odważni, nieprzebierający w słowach. Wyróżniają się na tle zwykle mizernych członków partii prezesa energią i przebojowością. Są do szpiku kości cyniczni. Ale to właśnie ich wartość. Świetnie się nadadzą do atakowania zarówno politycznych antagonistów, jak i protagonistów na lewym, pragmatycznym skrzydle własnej partii. Będą fantastyczną przeciwwagą dla „harcerzy” Mateusza Morawieckiego. Gotowi w każdej chwili skrzyżować z nimi szpady, a przynajmniej dać w zęby.

Czytaj więcej

Plus Minus

Bogusław Chrabota: Rok po 7 października Bliski Wschód płonie

Balon nienawiści napompowany jest do granic wytrzymałości.

Jarosław Kaczyński raczej nic nie zyska na zjednoczeniu z Suwerenną Polską

I na tym zyski prezesa się kończą. Dalej są już tylko wątpliwości i rozległe przestrzenie ryzyka. Bowiem chłopcy z Suwerennej Polski dźwigają na swoich barkach ciężar politycznej porażki PiS, do której przyczynili się jak mało kto. W czasach poprzedniej koalicji to właśnie oni prowadzili w rządzie najbardziej rozbijacką aktywność; byli w permanentnym konflikcie z frakcją Morawieckiego. Nikogo innego, tylko polityków SP należy obwiniać za porażkę w kwestii funduszy europejskich, permanentne konfliktowanie Warszawy z Brukselą, rozniecanie żagwi polexitu, samobójcze związki ze spolityzowaną częścią Kościoła.

Działacze SP zasłaniali się przy tym często wyimaginowanym katalogiem własnych wartości, ale mało kto w to wierzył. Natomiast wszyscy widzieli charakterystyczny dla tej formacji kurs na destrukcję. Niszczenie wszystkiego, co można by uznać za polski konsensus. Dziką, iście sarmacką czupurność, rozwydrzenie, zadziorność, warcholstwo i sobiepaństwo. Czyżby w istocie Kaczyński tego nie wiedział? Nie rozumiał? Nie chce mi się w to wierzyć. Zapewne jest przekonany, że nad tym żywiołem zapanuje, ale nie musi mieć racji. Osobiście uważam, że nie tylko wpuszcza lisa do kurnika (jakich lis dokona zniszczeń, rychło się dowie), ale na dodatek wyraźnie wzmacnia ten nurt prawicy, który rozstrzyga o braku jakiejkolwiek zdolności koalicyjnej swojej partii. Obrazowo, jeśli sam krzyczy o niemieckich koligacjach rządzącej koalicji, to przy powtarzaniu tego refrenu przez chór wujów z Suwerennej Polski, inny głos z szeregów polskiej prawicy się nie przebije. OK, w fazie mobilizowania elektoratu ten ryk jest niezbędny. Niemniej kalkulacja, że prawica zdobędzie samodzielną większość w Sejmie bądź będzie ją miała wraz z Konfederacją, nie musi być prawdziwa. Dziś nacjonalistyczny wrzask to zaloty miłosne do Krzysztofa Bosaka i Sławomira Mentzena; ale naprawdę nie wiadomo, czy Konfederacja zareaguje na nie z pełną gotowością na związek. Los pożartych przez PiS Zbigniewa Ziobry i Jarosława Gowina dawno został tam przepracowany.

Oto więc lista szans i kłopotów, z którymi prezes postanowił zderzyć w Przysusze macierzyste ugrupowanie. To jego partia, więc nikt jego woli podczas kongresu nie zakwestionuje. Do czasu jednak, bo nie wszyscy na prawicy są idiotami. I to właśnie oni, jeśli macierzysta partia nie obroni fotela prezydenta, powiedzą prezesowi „do widzenia”. I może to być dla PiS albo osobiście dla Kaczyńskiego pocałunek śmierci.