Druga połowa lat 60-ych w Stanach Zjednoczonych w sferze muzyki należała do psychodelicznego rocka, The Doors, Jimi Hendrixa i The Byrds. Wielu czerpało inspirację z jazzu i bluesa, tworząc nowe, muzyczne podgatunki, które dały początek takim muzycznym nurtom jak heavy metal, jazz fusion, disco czy hip hop.
Ta gatunkowa fuzja jest dostrzegalna między innymi w twórczości George’a Clintona i Parliament-Funkadelic (w skrócie P-Funk). Psychodeliczne i afrofuturystyczne dźwięki, efekty wizualne inspirowane kulturą science fiction i postacie superbohaterów, tworzyły alternatywną wizję wszechświata, w którym odnajdywała się afroamerykańska społeczność Stanów Zjednoczonych. Były to przecież czasy, gdy Hollywood do głównych ról w filmach, a NASA do lotów w kosmos, zatrudniali tylko białych.
George Clinton stworzył kolektyw wykonujący muzykę funkową z elementami psychodelii, rocka i soulu. Na początku nazywali się oni Parliament, ale zawiesili aktywność, gdy narodził się Funkadelic.
Wydany w 1971 roku, album „Maggot Brain” jest czwartym wydawnictwem zespołu. Zawiera elementy psychodelicznego blues rocka („Maggot Brain”), progresywnego soulu („Can You Get To That”), heavy metalu („Super Stupid”) i funku („Hit It and Quit It”).
Najbardziej znanym momentem na albumie jest 10-minutowe solo gitarowe Eddiego Hazela w tytułowym utworze. W niekonwencjonalnym mixie Clintona, cała reszta instrumentów tworzy subtelny podkład dla pełnego ekspresji występu gitarzysty.
