Dzieje Apostolskie podają, że był on jednym z siedmiu diakonów młodego Kościoła, wybranym do sprawowania opieki nad wdowami i ubogimi.
Naraził się jednak starszyźnie żydowskiej gorliwością głoszenia Ewangelii, czynieniem znaków i cudów. Podburzyli lud, postawili fałszywych świadków i - oskarżając o bluźnierstwo - ukamienowali.
W trakcie prześladowań chrześcijan, a potem najazdu Rzymian, zapomniano o grobie męczennika. W 415 roku św. Lucjan miał sen, w którym ukazał mu się Gamaliel, nauczyciel św. Pawła, i wskazał miejsce pochowania jego i św. Szczepana w Kifaz-Gamla. Jan, biskup Jerozolimy, wystawił bazylikę w miejscu pochówku i kolejną w miejscu ukamienowania. Szczątki świętego znalazły się w Konstantynopolu. W 560 r. dotarły do Rzymu, spoczywają w bazylice św. Wawrzyńca za Murami.
Szczepan przedstawiany jest najczęściej w scenie kamienowania, a jego atrybutami są: gałąź palmowa, księga Ewangelii, kamienie. Jest patronem dobrej śmierci.
