Zgodnie z art. 139 ustawy Prawo zamówien publicznych (dalej ustawy Pzp), do umów w sprawach zamówień publicznych stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli przepisy ustawy Pzp nie stanowią inaczej. Zatem umowy o zamówienie publiczne, które co do zasady podlegają regułom prawa cywilnego, doznają jednocześnie ograniczeń wynikających z treści ustawy Pzp. Poważnych ograniczeń doznaje w szczególności zasada swobody umów wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego.
Hamulce swobodnego kontraktowania
Powody ograniczenia zasady swobody kontraktowania w obszarze zamówień publicznych zostały wskazane w wyroku Krajowej Izby Odwoławczej (KIO), z 19 grudnia 2016 r., sygn. KIO 2280/16. Izba argumentowała, że zamawiający na etapie opisywania warunków udziału w postępowaniu, ma obowiązek ukształtowania ich w taki sposób, aby spełniały jego (zamawiającego) cel, który musi wykazywać się szczególną dbałością o racjonalne wydatkowanie środków publicznych oraz zapewnieniem należytego wykonania umowy. Istotnym elementem jest również opisanie warunków kontraktowych w sposób, który nie będzie naruszał zasady równego traktowania wykonawców i uczciwej konkurencji.
Zdaniem KIO, zamawiający ma prawo podmiotowe do jednostronnego ustalenia warunków umowy, które zabezpieczą jego interes w wykonaniu przedmiotu zamówienia zgodnie z jego uzasadnionymi potrzebami. Uprawnienie zamawiającego do ustalenia warunków umowy nie ma jednak charakteru absolutnego, gdyż zamawiający nie może nadużywać swojego prawa podmiotowego. Wynika to zarówno z ograniczeń zasady swobody umów, jak i z podstawowej zasady prawa cywilnego, wyrażonej w art. 5 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z nią, nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego.
Ograniczenia zamawiającego wynikające wprost z ustawy Pzp dotyczą m.in.:
- zakresu swobodnego wyboru kontrahenta,