Wśród atutów Tedego znajdziemy charyzmę i pewność siebie. Graniecki jako tekściarz jest buńczuczny i pełen werwy. Nie stroni od uszczypliwości i ironii. Podważając autorytety takich postaci jak Magik z Paktofoniki czy Guru z Gang Starr, wystawił się na atak, ale się go nie doczekał. W „U-Targ Clanie” wytyka branżową hipokryzję wobec komercjalizacji rapu, a w „Świecie23” opowiada o dwulicowych „kolegach” po fachu.
Czytaj więcej
„Kokainowy miś” to jeszcze jeden dowód, że życie wymyśla najbardziej niezwykłe scenariusze. Trzeba je tylko umieć wykorzystać, a czasami podkręcić.
Założyciel Wielkiego Joł bynajmniej nie pręży muskułów przez cały album. „Forever Young” to wypadkowa beztroski i przemyśleń dojrzałego mężczyzny. W „Elovelo” dzieli się pasją do jazdy na rowerze. Z kolei w dystopijnym „Skynecie” TDF rozwodzi się nad zagrożeniami cyfryzacji. Na „HAJP HAJS HEJT” gospodarz spełnia się jako raper i producent. Nie są to produkcje na poziomie Sir Micha, z którym przez lata współpracował, ale zdają się skrojone na miarę wersów, a Tede swobodnie przemieszcza się między stylistykami. Boombapowe „Rarara” kusi jazzowymi trąbkami, „Pianista” przypomina początki trapu nad Wisłą, a bounce’owa „Miniameryka” pozwala na odrobinę blichtru.
Popularność neoboombapu, współczesnej interpretacji brzmienia lat 90., w Polsce dopiero wzrasta. Nic dziwnego, że jednym z pierwszych, który ten trend zauważył, był Tede – znany z torowania ścieżek. „HAJP HAJS HEJT” zapewnia mu miano popularyzatora wspomnianego nurtu, podkreśla kondycję twórczą i uwydatnia dotychczasowy wkład w rozwój polskiego rapu.
