Łukasz Fabiański: Od szkółki w Szamotułach do bajki na Wembley

Kibice na Stadionie Narodowym imienia Kazimierza Górskiego żegnali pana jak króla. Jak będzie pan teraz żył?

Na szczęście nie kończę jeszcze kariery, tylko żegnam się z reprezentacją. Nie podjąłem decyzji nagle, pod wpływem impulsu...

Byłem przekonany, że zrobił to pan po słowach Paulo Sousy, że wybrał już bramkarza. Selekcjoner dał sygnał, że choćby nie wiem jak się pan starał, to i tak zagra Wojciech Szczęsny.

Nie, to nie miało znaczenia. Podjąłem decyzję już w ubiegłym roku, nim zaczęła się pandemia, a selekcjonerem był Jerzy Brzęczek. Zresztą powiedziałem mu, że po finałach rezygnuję. Uznałem, że mam swoje lata i pora ustąpić miejsca młodszym, a udział w mistrzostwach Europy jest dobrą okazją do zakończenia kariery. Tym bardziej, że wierzyłem w naszą reprezentację i chciałem być częścią jej sukcesu. Ale mistrzostwa przeniesiono na rok 2021, selekcjoner się zmienił i rozstanie przesunęło się w naturalny sposób.

No tak, ale na Euro w ubiegłym roku być może pan by zagrał, a teraz oglądał je pan z ławki rezerwowych. Nie tak miało wyglądać pożegnanie.

Trudno. Przyzwyczaiłem się do różnych sytuacji. Były lepsze i gorsze, jednak kiedy podsumowuję to wszystko, czego doświadczałem przez ostatnich 15 lat, mogę mówić śmiało, że jestem człowiekiem spełnionym i szczęśliwym. Żaden inny bramkarz nie grał w reprezentacji Polski tak długo. Tym bardziej, że z wyjątkiem jednego turnieju brałem udział we wszystkich, które od roku 2006 rozegrała reprezentacja.

I do każdego podchodził pan z innymi nadziejami.

To była huśtawka nastrojów. Przede wszystkim dlatego, że spotykały mnie rozmaite przygody, na które nie miałem wpływu. Niedługo po moich 21. urodzinach trener Paweł Janas powołał mnie do kadry na mistrzostwa świata w Niemczech (2006 – red.). Spadło to na mnie nieoczekiwanie. Byłem akurat na meczu reprezentacji młodzieżowej w Szwajcarii, kiedy powiedziano mi: Łukasz, jedziesz na mundial. Myślałem, że ktoś sobie żarty robi. Do tej pory zagrałem w pierwszej reprezentacji tylko dwa razy, ale w sumie 12 minut. W dodatku nie było mnie na ostatnim zgrupowaniu kadry. A jednak informacja okazała się prawdziwa.

Jakkolwiek patrzeć, stał się pan beneficjentem sytuacji niekorzystnej dla Jerzego Dudka. Rok po „Dudek dance" w finale Ligi Mistrzów to on był pewniakiem do gry na mundialu.

Mam tego świadomość. Do tej pory Jurek był pierwszym bramkarzem, starszy ode mnie Tomek Kuszczak grał w West Bromwich, a ja dopiero pierwszy sezon w Legii, więc rzeczywiście to ja wszedłem na miejsce Jurka Dudka. Sytuacja była niezręczna. Z jednej strony ogromna radość, z drugiej – świadomość, że zyskałem coś w jakimś sensie kosztem jednego z tych bramkarzy, na których się wzorowałem. Kiedy uczyłem się jeszcze w szkółce w Szamotułach, to moimi wzorami byli Gianluigi Buffon, Iker Casillas i właśnie Dudek.

Nie mógł pan wtedy wiedzieć, że zagra w meczu na mistrzostwach świata dopiero 12 lat później.

Artur Boruc był poza konkurencją i wtedy, i podczas mistrzostw Europy w Austrii (2008 rok – red.). Kiedy nie znalazł się w kadrze na Euro w Polsce, więcej szans na wejście do bramki mieliśmy my z Wojtkiem Szczęsnym. Ale na jednym z ostatnich treningów podczas zgrupowania w Austrii, już praktycznie po obowiązkowych zajęciach, zrobiliśmy sobie dla zabawy konkurs karnych. No i ostatni strzał – „Wasyla" – doprowadził mnie do kontuzji barku. Nawiasem mówiąc, kiedy grałem już w Arsenalu, taka sama zabawa zakończyła się podobną kontuzją. Nie mogłem grać przez siedem miesięcy. Tym razem strzelał Wojtek.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Szczepłek: Łukasz Fabiański - lepsza twarz futbolu

W 57. minucie meczu z San Marino sędzia przerwał grę. Piłkarze obydwu drużyn utworzyli szpaler, przez który przeszedł ocierający łzy Łukasz Fabiański. 56 tysięcy widzów biło brawo na stojąco i skandowało nazwisko bramkarza. Tak 57-krotny reprezentant Polski żegnał się z drużyną narodową.

No to mamy winowajców: Wasilewski i Szczęsny. Wojtek to sprawca wielu pańskich kłopotów. Tak uważa wielu kibiców, dzielących się na zwolenników pana i jego.

Nic podobnego. Moje relacje z Wojtkiem są normalne, poprawne, nigdy z jego strony nie odczułem złośliwości czy nieczystych zagrań. Tyle że nasze losy się splotły, rywalizujemy od wielu lat, najpierw w Arsenalu, potem w reprezentacji. To nas zawsze nakręcało, bo obydwaj mamy takie same ambicje. I w sumie chyba na dobre nam to wychodzi.

Macie numery swoich telefonów?

No, jakże by nie? Wprawdzie nie dzwonimy do siebie codziennie, ale zawsze 18 kwietnia składamy sobie życzenia na urodziny. Obchodzimy je tego samego dnia.

To chyba normalne odczucie, że zawodnik bywa wściekły w sytuacji, kiedy ma poczucie, że trener go nie docenia. Pan przechodził takie stany.

Kolega, z którym rywalizuję, nie ma nic do tego. To nie on podejmuje decyzje, tylko trener. Rzeczywiście: przeżywałem coś takiego tuż przed mistrzostwami Europy we Francji. Trener Adam Nawałka powiedział, że będę numerem jeden, i słowa dotrzymywał. Broniłem w większości meczów eliminacyjnych. Jednak na dwa dni przed pierwszym spotkaniem z Irlandią Północną trener wziął mnie na rozmowę i poinformował, że w finałach będzie grał Wojtek. Byłem tak zaskoczony, że tym razem nie położyłem uszu po sobie, tylko postanowiłem spytać dlaczego, ale trener Nawałka nigdy nie zagłębiał się w detale i odpowiedzi nie otrzymałem. Trener nie musi się tłumaczyć ze swoich decyzji.

Nikt oczywiście nie życzył Szczęsnemu kontuzji, ale po spotkaniu z Irlandczykami okazało się, że to jednak pan wchodzi do bramki. I rozegrał pan świetny turniej. Sprawiedliwość?

Nie myślę takimi kategoriami. Robię swoje i mam wiarę, że jak będę robił coś rzetelnie, to zostanie to dostrzeżone i nagrodzone. Wierzę w to, wznosząc oczy ku niebu. A kiedy jeszcze masz świadomość, że trener w ciebie wierzy, jak Arsene Wenger (wieloletni trener Arsenalu – red.) we mnie, to wiara w sens pracy jest większa.

Kiedy mundial odbywał się w Rosji, ktoś tam na górze przysnął.

Tym razem nie czułem takiej pewności gry jak we Francji. Miałem nadzieję na występ, bo rozegrałem w eliminacjach siedem meczów, ale już w trakcie zgrupowania zorientowałem się, że trener Nawałka jest przychylniejszy Wojtkowi.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Łukasz Fabiański. Bramkarz z innej bajki

36-letni Łukasz Fabiański postanowił pożegnać się z reprezentacją Polski. Szkoda, ale to jeszcze jedna decyzja świadcząca o nim jak najlepiej.

Wie pan, że grając przeciw Japonii, został pan pierwszym polskim bramkarzem, który nie przepuścił bramki na mistrzostwach świata? A od roku 1938 bramki Polski na mundialach broniło dziewięciu bramkarzy.

Dowiedziałem się o tym wcześniej od pana. Pewnie, że to jest satysfakcja, ale miałbym większą, gdyby drużyna wygrała więcej niż ten jeden mecz.

Wenger powiedział ostatnio, że przyszedł pan do Arsenalu za wcześnie. W przeciwieństwie do Szczęsnego, który wprawdzie trafił do tego klubu w wieku 16 lat, ale dzięki temu miał więcej czasu na aklimatyzację w wielkim klubie. Jak było w pana przypadku?

Pod względem sportowym przeskok między Legią a Arsenalem był ogromny. Każdym innym zresztą też. Zgodzę się więc z Wengerem, ale to ja popełniłem błąd. Cieszyłem się, że trafiłem do wielkiego klubu, ale jednak w nim nie grałem. Powinienem pójść na wypożyczenie, tym bardziej, że otrzymałem ofertę z Watford. Nawet miejsca zamieszkania nie musiałbym zmieniać. Nie byłoby żadnego problemu, ośrodki treningowe Arsenalu i Watford mieszczą się blisko siebie (w pobliżu Londynu – red.). Tam miałbym większą szansę na regularną grę, mimo że w Watford bronił wtedy reprezentant Anglii Ben Foster. Nikt mnie do niczego nie zmuszał, więc postanowiłem zostać.

Czy przejście do Arsenalu można porównać do skoku na głęboką wodę?

Zdecydowanie tak. Poza wszelkimi różnicami sportowymi i organizacyjnymi doszło coś, co było dla mnie nowe. Rywalizacja, jakiej do tej pory nie znałem. W Warszawie mogłem liczyć na pomoc nieco starszych kolegów – Artura Boruca i Janka Muchy, a trener bramkarzy Legii Krzysztof Dowhań bardzo się starał, żeby zrobić ze mnie dobrego bramkarza. W Arsenalu to wyglądało zupełnie inaczej.

Słyszałem, że słynny reprezentant Niemiec Jens Lehmann nie był zachwycony pańskim transferem.