W Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu na powierzchni 3000 m kw. można oglądać nie tylko figuralne drapieżne malarstwo o żywiołowej kolorystyce, z którym przede wszystkim Nowa ekspresja się kojarzy, ale także rzeźby, instalacje, rysunki, filmy, fotografie. W sumie około 400 prac ponad 30 artystów.
Nowa ekspresja rozwijała się równolegle na świecie ( gdzie bywa określana m.in. jako Neue Wilde, Figuration libre, New Image Painting) i w Polsce. U nas początki tego artystycznego ruchu przypadają na czas narodzin Solidarności, potem stanu wojennego, a jego szczyt na lata 1986–87.
Polscy „nowi dzicy” nie mogli jednak wówczas funkcjonować w obiegu międzynarodowym z powodu ograniczeń stanu wojennego, jak i bojkotu oficjalnych galerii przez artystów. Działali więc w nurcie sztuki niezależnej
Grzegorz Klaman "Patrzący"
Grzegorz Klaman "Patrzący" / The Looker; 1986; drewno, polichromia, stal Kolekcja Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko / Collection of the Polish Sculpture Center, Orońsko
Dopiero od drugiej połowie lat 80. młodzi twórcy zaczęli pokazywać swe prace publicznie. Pierwsza szeroka manifestacji Nowej ekspresji w sztuce polskiej odbyła się w Państwowej Galerii BWA w Sopocie w 1986. Rok później w Warszawie otwarto głośną wystawę „Co słychać?” w przestrzeni dawnych Zakładów Norblina. A na przełomie 1987/88 w warszawskim Muzeum Narodowym miała miejsce ekspozycja „Realizm radykalny. Abstrakcja konkretna”, będąca rodzajem podsumowania. Otwierał ją obraz „Zatopienie tratwy pełnej komunistów” Zbigniewa Macieja Dowgiałły, który teraz możemy oglądać na początku ekspozycji toruńskiej.
