W 1935 roku Metropolitan Museum w Nowym Jorku prowadziło ekspedycję archeologiczną w Egipcie. W Deir Elbahari niedaleko Luksoru, na terenie starożytnych Teb, odkopano grobowiec Senmuta, architekta i nadzorcy królewskich dzieł — i rzekomego kochanka — słynnej królowej Hatszepsut (1479–1458 p.n.e.). Pod grobowcem Senmuta znaleziono osobną komorę grobową dla jego matki, Hat-Nufera i innych niezidentyfikowanych krewnych.
W komorze odkryto drewnianą trumnę, a w niej ubraną w czarną suknię i ozdobioną srebrnymi pierścieniami mumię starszej kobiety, z ustami otwartymi jakby w zastygłym krzyku. Naukowcy nazwali ją „Kobietą krzyczącą”.
Do 1998 roku "Kobieta Krzycząca" była przechowywana w Szkole Medycznej Kasr Al Ainy w Kairze, gdzie w latach 20. i 30. XX wieku naukowcy badali wiele mumii królewskich, w tym Tutanchamona. Następnie na prośbę Ministerstwa Starożytności, została przeniesiona do Muzeum Egipskiego w Kairze. Od 1935 roku trumna i pierścienie mumii były eksponowane w Metropolitan Museum w Nowym Jorku.
Czytaj więcej
Zespół egipskich archeologów odkrył w pobliżu Luksoru ruiny zaginionego "złotego miasta" z czasów panowania Amenhotepa III, czyli sprzed 3 tysięcy lat. To największe starożytne miasto, jakie kiedykolwiek odkryto w Egipcie.
Najnowocześniejsza technika w służbie archeologii
Teraz, ponad 3 tysiące lat po jej pochówku, naukowcy z Egiptu wykorzystali najnowocześniejsze techniki, aby poznać przyczyny tak nietypowego dla starożytnych mumii wyrazu twarzy „Krzyczacej Kobiety”. Wyniki opublikowano w czasopiśmie „Frontiers in Medicine”.
