Prof. Zbigniew Gaciong: Chcę ukończyć moje projekty

Dlaczego zdecydował się pan kandydować na drugą kadencję?

Głównie dlatego, że w czasie ostatnich czterech lat – czyli mojej pierwszej kadencji – udało się osiągnąć bardzo wiele. A pamiętajmy, że nie był to łatwy okres. Mimo to wybudowaliśmy np. Centrum Symulacji Medycznych – najnowocześniejszy tego typu obiekt w Polsce. Ten projekt zaczął się jeszcze w 2006 roku, dopiero teraz udało się go zakończyć. Zakończyliśmy termomodernizację rektoratu, która była niezbędna z powodów środowiskowych. Budynek musiał być wyłączony, a uczelnia pracować normalnie.

To duży wysiłek, ale dający satysfakcję. To także olbrzymie zobowiązanie wobec całej akademickiej społeczności. Jest wiele rozpoczętych projektów, które chciałbym skończyć.

Ale dlaczego ktoś, kto jest znanym lekarzem i zajmuje się chorymi, badaniami, nauką, rezygnuje z dużej części życia prywatnego, żeby zajmować się administracją, budowami, pozyskiwaniem środków – codzienną bieżącą działalnością uczelni.

Cztery lata w życiu uczelni to i dużo, i bardzo mało. To sporo dyplomów, publikacji, absolwentów, tysiące drobnych radości i trosk, ale nawet nie jeden rocznik wykształcony od początku do końca. To wiele planów, z którymi przyszedłem i które chciałbym wspólnie ze współpracownikami przeprowadzić do końca.

Przede wszystkim są to sukcesy, które każdy może już zobaczyć. Wielu procesów nie da się zrobić w cztery lata. Mówi się, że gruntownej reformy służby zdrowia nie da się przeprowadzić dlatego, że żaden minister zdrowia nie urzędował dłużej niż cztery lata. Dlatego właśnie chcę kontynuować moją misję, aby zakończyć to, co zacząłem. Rozpoczęliśmy na Kampusie Lindleya budowę ośrodka poświęconego transplantacji narządów. Równocześnie przeprowadzimy remont wszystkich istniejących oddziałów. Pamiętajmy – szpital na Lindleya powstał… w 1896 roku.

Musi zmienić się też szpital na Banacha. Wiele oddziałów jest w trakcie remontu, część jest już wyremontowana, jak na przykład nowa onkologia czy chirurgia.

Mamy też projekt budowy Nowego Szpitala Banacha – będzie to otwarte miasteczko akademickie, w ramach kampusu. Nie będzie parkingu naziemnego – parking schowamy pod ziemią – wybudujemy park otwarty dla wszystkich. Mieszkańcy Warszawy będą mogli po nim spacerować, studenci uczyć się, pacjenci zaczerpnąć powietrza. Władze Ochoty są tym projektem bardzo zainteresowane. Marzy nam się połączenie kładką kampusu z Polem Mokotowskim.

W istotny sposób chcemy postawić na porady ambulatoryjne i rehabilitacje. Musimy stopniowo przechodzić z opieki szpitalnej na pozaszpitalną.

Pewno może to zrobić rzeczywiście ktoś inny. Ale dlaczego nikt nie zrobił tego do tej pory? To nie jest proste, żeby zgromadzić ludzi, którzy przygotują koncepcję, zdobędą pieniądze, przeprowadzą inwestycję i potem ją rozliczą.

Sceptyków pocieszę – ja nie będę wieczny. Jest to jakieś zobowiązanie wobec ludzi. Ktoś mi zaufał, ktoś na mnie postawił, ktoś w tych działaniach mnie wspiera.

W tej chwili na przykład prowadzimy intensywne konsultacje ze studentami, żeby jeszcze szerzej otworzyć się na to, co chcieliby zmienić na swojej uczelni, na której spędzają sześć lat.

Czytaj więcej

Diagnostyka i terapie

Prof. Szaflik: operowania oczu uczyłem się na pomidorach

Społeczeństwo się starzeje, więc przybywa osób zmagających się ze schorzeniami związanymi z wiekiem jak zaćma i jaskra. Coraz więcej osób dotyka też problem krótkowzroczności – mówi prof. Jerzy Szaflik, okulista.

WUM to także olbrzymia baza szpitalna. Jaka jest sytuacja szpitali należących do uczelni?

Jesteśmy organem założycielskim trzech szpitali: szpital na Lindleya, szpital na Banacha i Szpital Pediatryczny są od pewnego czasu jednym tworem, tzw. Uniwersyteckim Centrum Klinicznym WUM, dodatkowo mamy Szpital Położniczy na Karowej i Szpital Okulistyczny.

Wyniki finansowe szpitali poprawiły się znacząco, choć sceptycy w to nie wierzyli, jeśli oczywiście zyski finansowe będzie ktoś traktował jako najważniejszy czynnik służący do oceny działalności.

Inaczej spojrzy się na to, gdy powiemy, że to dzięki temu, że leczymy więcej i na wyższym poziomie. Realizujemy w pełni kontrakt z NFZ, ale są też procedury nielimitowane, jak pediatria, transplantacje, onkologia etc. To wszystko przekłada się na dobro pacjenta. Uzyskaliśmy też wiele nowych kontraktów.

Czytaj więcej

Nasze akcje

Debata „Jakość życia pacjentów z chorobami rzadkimi i neurologicznymi”. Szlachetna uważność wobec chorych

Dostęp do nowoczesnych terapii w chorobach rzadkich i ultrarzadkich to poprawa jakości życia pacjenta.

Panie rektorze, czy system ochrony zdrowia, który funkcjonuje, jest dobry? Pytam o jego fundamentalne założenia. Czy szpitale powinny zarabiać?

Zgodnie z ustawą o NFZ faktycznie nie przewiduje się zysków szpitala. Czyli pytanie jest do prezesa NFZ, w jaki sposób wyceniane są procedury, że jedne są deficytowe, a drugie generują wysokie zyski.

Szpital powinien mieć możliwość oddziaływania na swój wynik finansowy. Jeśli ten zysk można przeznaczyć na wzrost wynagrodzeń czy inwestycje, jest to motywujące.

Jest jednak niewątpliwie wciąż wiele kwestii do zmiany. Jak dystrybuować środki z NFZ, jak je dzielić między województwa, placówki… To temat na osobną dyskusję.

Kim w ciągu dnia jest pan bardziej: rektorem czy lekarzem?

Cały czas jestem lekarzem, bo rektorem się bywa, a lekarzem się jest. Więcej czasu zajmuje mi oczywiście uczelnia. Dlatego zrezygnowałem z bycia kierownikiem i ordynatorem kliniki. To jest model funkcjonujący na całym świecie. Rektorzy pracują na cały etat. Brakuje czasu na cokolwiek innego.

Na którym miejscu w rankingu uczelni medycznych jesteście?

Na pierwszym w Polsce wśród uczelni medycznych. Wśród wszystkich uczelni w Polsce na siódmym. W czasie ostatniej kadencji WUM przesunął się do góry o kilka pozycji.

Jak przeszliście przez pandemię?

To dla nas okres szczególnie ciężki. Były szpitale, które pracowały z pacjentami wyłącznie covidowymi, my musieliśmy udostępnić część łóżek i dostosować je dla pacjentów z Covid-19, tak aby cała reszta mogła bezpiecznie pracować z pozostałymi pacjentami. Dziś na to patrzymy z pewnej perspektywy, ale proszę wierzyć, wówczas nie było to proste i nikt tego wcześniej nie praktykował.

I ja, i mój zespół wiemy dziś, że daliśmy wspólnie radę.

A jak z kształceniem studentów?

Musieliśmy przejść na część zajęć w postaci zdalnego nauczania. Z jednej strony to dobrze, bo ludzie nauczyli się nowych technologii, ale z drugiej strony ograniczenie zajęć bezpośrednich na kierunkach medycznych nie jest dobre. Udało się jednak zrealizować wszystkie elementy programu. Studenci przychodzili na zajęcia. Nawet studenci stomatologii.

Czy w Polsce rzeczywiście powinniśmy kształcić więcej lekarzy?