Banda Mansona. Te dzieciaki dostały kręćka

Patricia Krenwinkel urodziła się 3 grudnia 1947 roku w rodzinie, jak byśmy to dziś nazwali, patchworkowej. Jej mama Dorothy, młoda wdowa z dzieckiem z pierwszego małżeństwa, przeniosła się z Mobile w stanie Alabama do Los Angeles, gdzie w 1944 roku wyszła za Joego Krenwinkela. W chwili urodzin Patricii jej przyrodnia siostra Charlene miała siedem lat.

Mieszkali w Westchester, tej części Los Angeles, gdzie obecnie znajduje się lotnisko. Mama była gospodynią domową, tata pracował jako agent ubezpieczeniowy, oboje aktywnie uczestniczyli w życiu najbliższej społeczności: organizowali wielkanocne poszukiwania czekoladowych jaj, parady halloweenowe i przyjęcia bożonarodzeniowe, udzielali się też w szkółce niedzielnej. Mama była członkinią World Church Women's Council (Rada Światowego Kościoła Kobiet), pomagała dziewczynkom z organizacji Camp Fire Girls i zbierała fundusze dla March of Dimes („marszów dziesięciocentówek").

Pat miała szczególnie bliską relację z tatą, miłym i czułym, jak sama opisywała. Jej ulubionym wspomnieniem z dzieciństwa są ich wspólne weekendowe spacery za rękę na plac budowy lotniska w celu oglądania postępów prac. Wspomnienia o tej relacji mąciła jej myśl, że ojciec nie za bardzo dbał o swoją pasierbicę, co bolało samą Charlene, a co za tym idzie również Pat.

We wspomnieniach Patricii matka była osobą ciepłą i dbającą o tych, którzy nie za bardzo sobie radzili w życiu.

– Pamiętam, jak ci nieszczęśnicy pukali do drzwi i prosili o zlecenie im drobnych prac w zamian za jedzenie – wspominała Pat. – Zawsze ich czymś częstowała.

W dzieciństwie Pat czytała Biblię, śpiewała w chórze i opiekowała się mnóstwem zwierzaków: psami, chomikiem, złotą rybką, papużkami i kanarkami. Była też aktywną członkinią Towarzystwa Ochrony Przyrody.

Podczas części procesu poświęconej ustaleniu wysokości kary rodzice zeznawali, jak miłą i dobrą była dziewczynką. Bez wątpienia szokowała ich świadomość, że ich dziecko uwikłało się w siedem morderstw, a z ich zeznań wynikało, że była jaskrawym przeciwieństwem przyszłej seryjnej morderczyni: dobrze obchodziła się ze zwierzętami, nigdy nie była okrutna dla innych dzieci ani z nikim się nie biła, należała do popularnych wówczas organizacji dla dzieci, lubiła chodzić na plażę, nie traciła panowania nad sobą, dobrze się uczyła, współpracowała w szkole z innymi, stała się ulubienicą swojej wychowawczyni, była dobrą prezbiterianką, która chętnie czytała Biblię, jako nastolatka nigdy nie miała problemów z policją ani nawet nie dostała mandatu.

Jak przyznała jej matka, co zostało zacytowane w „Helter Skelter": „Pat była jednym z tych dzieci, które budzą się rano i potrafią bez płaczu przez kilka godzin same bawić się w łóżeczku". Mama wspominała też, że kiedy jej córka była już nieco starsza, to nie uskarżając się na nic, spędzała długie godziny na zamontowanej w domu huśtawce.

Jako dziecko mogła czuć się zadbana, ale ona sama pamięta z czasów dzieciństwa atmosferę „stłumionej desperacji" i samotności. Zawsze czuła rodzicielską miłość, jednak takiej akceptacji nie doświadczyła w szkole, gdzie miała niewielu znajomych. Kiedy wkroczyła w wiek dojrzewania, dom przestał być dla niej bezpieczną przystanią. Wprawdzie obyło się bez krzyków czy uszczypliwości, jednak napięcie rosło. Ojciec zaczął sypiać na kanapie w osobnym pokoju. Pat stawała się coraz bardziej wyciszona i wycofana. Swoje dołożyła też jej siostra, która była rozwiązła i nadużywała narkotyków. Rodzice rozwiedli się, gdy Pat miała siedemnaście lat. Mama wróciła do Alabamy, dokąd zabrała ze sobą Pat. Dziewczyna źle to zniosła. Zawsze miała problemy z nawiązywaniem znajomości, a w nowym miejscu jej nieśmiałość tylko się nasiliła. Dzieciaki w szkole średniej podejrzliwie podchodziły do Jankesów.

Ostatecznie wróciła do Los Angeles, zamieszkała z ojcem i zaczęła chodzić do liceum University High. Nawiązała nowe znajomości, zdobywała dobre oceny, choć sama opisuje swoje ówczesne życie jako ponure. Zaczęła też palić marihuanę. Po ukończeniu szkoły raz jeszcze wyjechała do Alabamy, gdzie zapisała się w Mobile na kurs dla nauczycieli w prowadzonym przez jezuitów Spring Hill College. Po semestrze stwierdziła, że nie chce zostać nauczycielką, zrezygnowała ze studiów i pojechała do Los Angeles. Wprowadziła się do mieszkającej w Manhattan Beach siostry i zatrudniła w jednym z towarzystw ubezpieczeniowych, gdzie zajmowała się roszczeniami. Jej sytuacja nie rokowała zbyt optymistycznie na przyszłość.

Życie Charlene to był chaos – miała za sobą krótkie i burzliwe małżeństwo, ponadto zaczęła brać twarde narkotyki. (Cztery lata później umrze z powodu przedawkowania heroiny. Jednym z bolesnych wspomnień Pat jest ostatni list, który jej siostra napisała do ojca. „Ona w gruncie rzeczy błagała o jego miłość").

Kumpel z więzienia

Kiedy Pat mieszkała u siostry, jej życie towarzyskie obracało się wokół żołnierzy piechoty morskiej, którzy stacjonowali w Camp Pendleton. Chodziła na randki z paroma z nich, a z całą resztą imprezowała.

– Czasami nawet przemycali mnie do bazy – wspominała. – Uwielbiałam z nimi przesiadywać. Jednego po drugim wysyłano do Wietnamu i skończyła się zabawa, część z nich nie wróciła stamtąd żywa.

Spytałam ją, czy utrata znajomych w Wietnamie zaktywizowała ją politycznie. Koniec końców był to 1967 rok i miała wiele okazji do tego, by zaprotestować przeciwko wojnie.

– Nie – odpowiedziała. – Jedyny kontakt z polityką miałam przez muzykę, której słuchałam. Lubiłam folk: The Weavers, Pete'a Seegera, Boba Dylana i Joan Baez.

Któregoś wieczoru znajomy siostry Billy Green przyprowadził kumpla z więzienia, który grał na gitarze i śpiewał piosenki w rodzaju „The Shadow of Your Smile" [Cień twojego uśmiechu]. Nazywał się Charles Manson i wyglądał jak James Dean, taki twardziel po przejściach. Pat o mało co nie zemdlała z zachwytu. Tej nocy kochali się i Charlie wyznał jej, że jest piękna.

– Powiedział: „Nigdy nie powinnaś się wstydzić swojego ciała" – wspominała. – Nie mogłam w to uwierzyć. Od zawsze się go wstydziłam. Nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem piękna. Rozpłakałam się.

Wydawało się, że Charlie wiedział o niej to, czego nikt inny się nie domyślał – znał jej ukryte lęki, najskrytsze marzenia, sądziła więc, że ma jakieś wyjątkowe moce parapsychiczne. Już później, o wiele, wiele później, zrozumiała, że nie wchodziły tu w grę żadne nadprzyrodzone zdolności – po prostu był nadzwyczaj uważny.

– Potrafił dostrzec w ludziach mocne i słabe strony, a potem wykorzystał tę wiedzę do manipulowania nimi – skomentowała.

W więzieniu nauczył się paru trików – część z nich to były dosłownie sztuczki karciane i prestidigitatorskie – które również sprawiały, że postrzegano go jako obdarzonego nadnaturalnymi właściwościami.

Po kilku dniach Manson zaproponował jej przejażdżkę po północnej Kalifornii. Ponieważ czuła, że jakiś czas temu wpłynęła na mieliznę, i chciała się od niej odbić, zgodziła się.

– Nawet nie wiesz, jaka to ulga, gdy nie ma się pomysłu na to, co zrobić z życiem, i nagle pojawia się ktoś, kto mówi ci, jak się do tego zabrać – wspominała decyzję, którą później wielokrotnie odtwarzała w głowie. – Rozpaczliwie szukałam jakiegoś ukierunkowania i chciałam mieć kogoś, na kim mogłabym polegać i o kim mogłabym powiedzieć, że jest mój.

Choć nie wiedziała tego na początku, na pewno nie powinna była uważać, że Manson należy tylko do niej. Zanim jeszcze dotarli do Santa Barbara, wiedziała już, że ma dwie inne kobiety – Mary Brunner i Lynette Fromme.

Po pierwszej odsiadce zaczął się kręcić po Berkeley. Któregoś dnia siedział na trawniku kampusu uniwersyteckiego i brzdąkał na gitarze. To wtedy poznał Mary, poważną, dwudziestoletnią blondynkę z Eau Claire w stanie Wisconsin. Zrobiła licencjat z historii na swojej macierzystej uczelni i dostała pracę asystentki bibliotekarza na Uniwersytecie Kalifornijskim. Powiedział jej, że nie ma gdzie mieszkać, a ona zaprosiła go do siebie, by miał dach nad głową, zanim sobie czegoś nie znajdzie, choć zastrzegła, że nie życzy sobie żadnego seksu. Jej zasady ze Środkowego Zachodu przegrały jednak z urokiem Mansona. Nie tylko z nim sypiała, ale także tolerowała to, że kochał się z innymi kobietami w jej mieszkaniu, kiedy ona była w pracy.

Mary wkrótce porzuciła pracę w bibliotece i wyruszyli we dwójkę busem Volkswagena, który Charles zdobył w sobie tylko znany sposób. Krążyli tam i z powrotem wzdłuż wybrzeża, raz na jakiś czas zatrzymując się po drodze, a potem ruszając dalej. Podczas jednego z wypadów do Los Angeles Manson poznał w Venice Beach Lynette Fromme. Pat opisała ją jako zadziorną, rudowłosą i piegowatą dziewiętnastolatkę. Pochodziła z dobrze sytuowanej rodziny z klasy średniej i jako dziecko trzymała się blisko ojca, ale gdy weszła w wiek dojrzewania, odsunęła się od niego. Po kłótniach z nim dwukrotnie podjęła próby samobójcze – za pierwszym razem podcięła sobie żyły w nadgarstku, za drugim zażyła barbiturany. Mansona poznała po kolejnej awanturze.

– Naprawdę polubiłam Mary i Lynette – przyznała Pat. – Pod wieloma względami moje relacje z nimi, a potem z innymi kobietami były dla mnie równie ważne co związek z Charliem.

Kontynuowali podróż wzdłuż wybrzeża, zatrzymując się po drodze w Haight w Berkeley i w Santa Cruz.

– To była dla mnie ekscytująca przygoda. Wpadaliśmy do kawiarni, a Charlie grał na gitarze i śpiewał piękne hiszpańskie piosenki miłosne. Wszyscy go kochali. Poznawaliśmy coraz to nowszych ludzi, a on miał coraz więcej dziewczyn. – W sposobie, w jaki Manson zdobywał zwolenników, dało się wyróżnić pewien wzór. – Miał swoje ślicznotki, które zwabiały facetów do Rodziny, oraz te funkcjonujące w tle, które wspomagały dziewczyny „z wystawy" i zapewniały mu ich lojalność – opowiadała Pat. – Ja byłam taką dziewczyną „z zaplecza", przydzielono mi funkcję matki. Gotowałam, prałam i prasowałam, no i zajmowałam się dziećmi, choć nie dochowałam się swojego.

(Kilka młodych kobiet należących do grupy miało małe dzieci, w tym Mary Brunner, która urodziła Mansonowi synka).

25 września 1967 roku Pat wysłała do ojca list z San Francisco. Napisała: „Po raz pierwszy w życiu czuję się szczęśliwa i odnalazłam wewnętrzny spokój. Kocham Cię bardzo. Dbaj o siebie".

To był kochany człowiek