To było już drugie spotkanie wąskiej ekipy premiera Mateusza Morawieckiego ze środowiskiem Zbigniewa Ziobry. Pierwsze nie doprowadziło do niczego, potem też nie było żadnych symptomów przełomu. Nikt się więc nie zdziwił, że do niego nie doszło. Po co były te kolejne konsultacje?
Chodzi o to – jak w klasycznym kryminale – by zapewnić sprawcom horrendalnego zamieszania z pieniędzmi z Funduszu Odbudowy dobre alibi. Morawiecki musi udowodnić tym w PiS, którzy chętnie przyjmują argumenty Ziobry i wsłuchują się w antyunijną propagandę, że zrobił wszystko, by „dla dobra kraju” pozyskać głosy posłów SP. Bo tylko wtedy może zostanie mu wybaczone, że o poparcie dla przyjęcia nowelizacji ustawy o SN musi błagać opozycję. A i tak gwarancji żadnej, że nie zapłaci za to własną głową podaną przez prezesa elektoratowi na srebrnej tacy, nie ma.
Ziobro mówi właściwie do tych samych ludzi. Chce przekonać działaczy i zwolenników PiS do swoich racji, bo to oni będą w przyszłości, jeśli mu się uda, budować jego potęgę. Każde spotkanie szefa rządu dużego europejskiego kraju z politykami partii o poparciu w porywach 2 proc. nobilituje ich i dodaje znaczenia. „Taki mały, ale jaki wpływowy” – mają myśleć pisowcy i coraz mocniej wierzyć w sprawczość ministra.
Czytaj więcej
Przepisy ustawy o partiach politycznych są konstytucyjne lub nie – zależy, czy dotyczą Solidarnej Polski.
Każdy więc gra o swoje i nie o pieniądze z KPO chodzi w tych rozmowach. Bo w tej sprawie efekt jest oczywisty: Ziobro zabrnął za daleko, by teraz podnieść rękę za jakimkolwiek projektem naruszającym demontaż wymiaru sprawiedliwości. W jego interesie jest przejęcie upadającej firmy po wyborach, bo na liderowanie zwycięskiej formacji tworzącej nowy rząd żadnych szans przecież nie ma.
