Martín García García: Artysta ciągle w drodze

Wraca pan do nas z radością czy raczej z obawami, bo jako zdobywca trzeciej nagrody na ostatnim Konkursie Chopinowskim stanie pan w piątek do kolejnego egzaminu przed polską publicznością.

Jak mógłbym nie lubić Warszawy? To miasto o specjalnym znaczeniu dla mnie właśnie dlatego, że tu zdobyłem ważną nagrodę. Spędziłem w tym mieście kilka tygodni, dobrze poznałem Filharmonię Narodową, wiem, że to legendarne miejsce dla Polaków. A może i po części mój dom?

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

Skrzypce nie lecą, LOT przeprasza

Wybitny artysta Janusz Wawrowski nie został wpuszczony do samolotu lecącego do Warszawy, ze swoim XVIII-wiecznym stradivariusem.

Po konkursie otrzymał pan bardzo dużo propozycji występów.

To prawda, w 2022 roku miałem ich ponad 70.

Jest pan w stanie tak często koncertować?

To moje ciało o tym decyduje, ale na razie jestem w stanie podjąć taki wysiłek fizyczny. Od dawna nie wyobrażam sobie dnia bez muzyki, więc co dzień gram, a czy robię to na estradzie, czy w domu, ma mniejsze znaczenie.

A wysiłek psychiczny się nie liczy?

Liczy się i to bardzo, koncert zawsze kosztuje mnie ogromnie wiele emocji. Gdy człowiek zejdzie z estrady, musi odpocząć, dobrze zjeść, wyluzować. Wydaje mi się jednak, że wiem, jak to wszystko pogodzić. Zdobyłem już pewne doświadczenie, a może jest to rodzaj rutyny. Potrzebuję jej, choć pamiętam też, że każdy kolejny koncert powinien być wyjątkowy.

Jako laureat warszawskiego konkursu musiał pan przez ostatnie miesiące dużo grać Chopina. A co z innymi kompozytorami?

Nie gram wyłącznie Chopina, co udowodnię w piątek w Warszawie. Oczywiście część ludzi na świecie postrzega mnie jako tego, który powinien ich wzruszać Chopinem. Jeśli jednak ktoś naprawdę kocha muzykę, ten wie, że było wielu genialnych kompozytorów, których utwory grane na żywo dostarczą wielu przeżyć. Oczywiście nie wychodzę z roli konkursowego laureata, przez ostatni rok nauczyłem się więc kilku nowych utworów Chopina, ale jego muzyka jest tak wyjątkowa, że nie można jej serwować w nadmiarze. Musi pozostać czymś wyjątkowym.

W programie warszawskiego koncertu jest więc Schumann i Brahms. Romantycy są panu szczególnie bliscy?

Lubię bardzo różną muzykę, różne style. Nie można zajmować się tylko jednym z nich, to tak jakby człowiek chodził wyłącznie na jednej nodze, a przecież potrzebna jest równowaga. W muzyce podobnie, jeśli zajmujesz się dużo Chopinem, sięgnij również do Bacha, albo właśnie do niemieckich romantyków po to, by zrozumieć, jak wszystko jest w muzycznym świecie ze sobą powiązane. Żyję więc w nim między Bachem, Rameau a XX wiekiem.

W Polsce niewiele osób wie, że wygrał pan także ważny konkurs pianistyczny w Cleveland. To właśnie ten sukces pomógł panu w ofertach koncertowych w Ameryce?

W pewnym sensie tak, ale niemniej ważny był Konkurs Chopinowski, bo ma naprawdę światowy zasięg, czego nie można powiedzieć o znacznie mniej znanym choćby w Europie konkursie w Cleveland. Tym niemniej dzięki niemu zacząłem otrzymywać pierwsze zaproszenia z USA i Kanady. A dziś gram właściwie na całym świecie.

Także w Japonii. Latem ma pan tam dużą trasę koncertową.

Pojechałem do Japonii niemal po otrzymaniu nagrody w Warszawie i niebawem tam wrócę, co ciekawe z orkiestrą z Hamburga. Japonia to wyjątkowy kraj, w żadnym innym nie ma publiczności, która w taki sposób przeżywa muzykę i podchodzi do niej z takim respektem.

A w Hiszpanii Martín García García jest popularny?

Nie mnie to oceniać, ale na pewno ważny był fakt, że dotarłem do finału konkursu w Warszawie i zdobyłem nagrodę. Wiem, że wielu młodych Hiszpanów, którzy się uczą, dostrzegli, że mogą próbować jak ja i że warto to robić. W jakiś zatem sposób stałem się popularny.

Przy tak wielu występach ma pan czas na pracę nad sobą?

Oczywiście. Mówiłem już, że w ostatnim roku nauczyłem się nowych utworów Chopina, ale poza tym także zajmowałem się Lisztem czy Brahmsem. Pracuję właściwie codziennie także w podróży, a koncertowanie mi w tym nie przeszkadza. Owszem, kiedy uczę się jakiegoś dużego utworu, muszę mieć większy spokój, wtedy zamykam się w domu, by dotrzeć do serca muzyki.