Najlepsze książki już napisano

Życie czytelnicze prowadzę głównie wśród szeroko pojętej klasyki i zawsze znajduję w niej coś nowego.

Publikacja: 30.06.2023 17:00

Najlepsze książki już napisano

Foto: Małgorzata Kujawka/Agencja Wyborcza.pl

Może jestem nienormalny, ale jeśli chodzi o nowości, to właściwie od lat nie znajduję niczego, co do mnie przemawia. Większość nowych filmów i seriali jest bardzo do siebie podobna i schematyczna, odnoszę więc wrażenie, że wszystko to już gdzieś widziałem. Z seriali oglądam genialną „Teorię wielkiego podrywu”, „Dwóch i pół” (do ósmego sezonu z Charliem Sheenem) i te sezony „Świata według Kiepskich”, które pisali państwo Sobiszewscy i Patrick Yoka.

Z polskich filmów z przyjemnością obejrzałem „Apokawiksę” Xawerego Żuławskiego. Zainteresowali mnie też „Niebezpieczni dżentelmeni” Macieja Kawalskiego – bo lubię ten okres historii Zakopanego i postaci, które przywołuje. A z obrazów zagranicznych – dokumentalny „Ryś. Król puszczy” Laurenta Geslina. O nowych serialach polskich nie mogę się wypowiadać, bo przez mniej więcej osiem ostatnich lat sam pracowałem nad serialem jako scenarzysta i nie chcąc się u nikogo zapożyczać ani niczym sugerować, praktycznie nie oglądałem współczesnych polskich produkcji.

Czytaj więcej

Paulina Przybysz: „Wracając” to powrót do siebie

Ukazuje się wiele dobrych książek, skrzywdziłbym więc tych, zwłaszcza polskich autorów, których bym nie wymienił, a że na wszystkich nie mamy tutaj miejsca, ograniczę się do trzech nowości z mojego anglojęzycznego obszaru zainteresowań: Cormac McCarthy – „Pasażer” i „Stella Maris”, a także „Lekcje” Iana McEwana. Z książek niebeletrystycznych ostatnio zaciekawiły mnie szczególnie „Kapitał społeczny” Piotra Sztompki i „Chwała krucjat” Steve’a Weidenkopfa. W moim przekonaniu wszystkie najlepsze książki zostały już napisane, życie czytelnicze prowadzę więc głównie wśród szeroko pojętej klasyki wszystkich gatunków. Wracam do: Shakespeare’a, Manna, Becketta, Dicka, Haška, Witkacego, Gombrowicza, Konwickiego, Bułhakowa, Tołstoja, Dostojewskiego, Simenona, Schopenhauera, Nietzschego, Arystotelesa, ale i Chandlera, Rabelais’go, komiksów o Tintinie i dziesiątków innych tytułów i pisarzy. I zawsze w nich znajduję coś nowego.

Muzyka towarzyszy mi codziennie od młodości. Jako widz, czytelnik i słuchacz jestem wszystkożerny, słucham więc zarówno muzyki klasycznej, jak i jazzu czy rocka, a także gatunków hybrydowych. Nie mam już tyle czasu, aby wyszukiwać nowości, ale niedawno zafrapował mnie Greg Gonzalez, założyciel Cigarettes After Sex. Z niecierpliwością czekam też na zamówioną nową płytę zespołu Dave Matthews Band „Walk Around the Moon”, który właściwie zawsze potrafi mnie czymś zaskoczyć, tak jak sam Dave Matthews.not. luko

Maciej Świerkocki – (ur. 1961 r. w Łodzi)

Tłumaczył na polski klasykę literatury anglojęzycznej, m.in. dzieła Jamesa Joyce’a, Johna Irvinga, Richarda Flanagana i Cormaca McCarthy’ego. Ma też na koncie swoje autorskie książki, ostatnia z nich to eseje „Łódź Ulissesa” (2021). Jest również scenarzystą filmowym i telewizyjnym.

Może jestem nienormalny, ale jeśli chodzi o nowości, to właściwie od lat nie znajduję niczego, co do mnie przemawia. Większość nowych filmów i seriali jest bardzo do siebie podobna i schematyczna, odnoszę więc wrażenie, że wszystko to już gdzieś widziałem. Z seriali oglądam genialną „Teorię wielkiego podrywu”, „Dwóch i pół” (do ósmego sezonu z Charliem Sheenem) i te sezony „Świata według Kiepskich”, które pisali państwo Sobiszewscy i Patrick Yoka.

Pozostało 84% artykułu
Plus Minus
Bogusław Chrabota: Dlaczego broń jądrowa nie zostanie użyta
Plus Minus
„Empire of the Ants”: 103 683 zwiedza okolicę
Plus Minus
„Chłopi”: Chłopki według Reymonta
Plus Minus
„Największe idee we Wszechświecie”: Ruch jest wszystkim!
Materiał Promocyjny
Klimat a portfele: Czy koszty transformacji zniechęcą Europejczyków?
Plus Minus
„Nieumarli”: Noc żywych bliskich