Pożegnanie Jerzego Stuhra

Książka Jerzego Stuhra pokazywała, dzień po dniu, zmaganie się człowieka z bólem, z cierpieniem, ze strachem, ale przede wszystkim pokazuje umiejętność pokonywania tego cierpienia i strachu, a wszystko dzięki docenieniu chwili, która jest, która trwa, otworzeniu się na świat zastany, nie zamykaniu się w swoim wnętrzu, ale wyzwoleniu w sobie ogromnych pokładów energii i myśleniu z ufnością, albo nawet z radością o tym, co jeszcze uda się przeżyć, doświadczyć i czekaniu z nadzieją, ale nie na śmierć, tylko na lepszą przyszłość, a w tej przyszłości, chociażby na… narodziny wnuczki, jak czule o tym pisze autor.

Jerzy Stuhr i życie prawdziwe

Dlatego jest w tej książce wnikliwe obserwowanie świata, mądre, czasem dowcipne komentowanie bieżących wydarzeń czy to politycznych, czy artystycznych. Jest życzliwość do ludzi, ale także pokazanie, że choroba potrafi nauczyć człowieka pokory, tolerancji, cierpliwości w cierpieniu, ale przede wszystkim sprawia, że zaczynamy doceniać życie, jego piękno i znajdujemy w sobie siłę do walki, aby tego życia nie stracić.

Czytaj więcej

Plus Minus

„Geniusz”: Recenzja przerwana śmiercią

Jerzy Stuhr był aktorem i reżyserem totalnym. Dzień przed śmiercią ukończył swą biografię i wysłał do wydawnictwa, a wcześniej, czując, że traci siły, postanowił w teatrze pożegnać się z aktorstwem i z widzami.

A ja wracam wspomnieniem do czasu sprzed dwunastu laty, kiedy Jerzy siedzi na przeciw mnie w fotelu w mojej redakcji „Polish Market", a przed nim na stoliku leży dopiero co wydana książka „Tak sobie myślę…”, a on pisze dla mnie dedykację z podziękowaniem za słowa, które nakreśliłam na pustej kartce kończącej tę opowieść o kawałku prawdziwego życia. Napisałam wtedy tak:

„Takie książki podnoszą na duchu, sprawiają, że człowiek przestaje się bać ludzi, chorób, przemijania, starości, a przede wszystkim śmierci. Takie książki sprawiają, że dziękujemy Bogu za życie, za te wszystkie chwile spędzone z bliskimi, za to, że wciąż możemy kochać i czuć bliskość tych, którzy nas kochają , którzy sprawiają, że wszystko, co robimy ma swój sens”.

Te słowa napisałam w Nałęczowie 23 października 2012 roku.

Jerzy Stuhr na Zamku Królewskim

Tego samego roku podczas uroczystej Gali Pereł na Zamku Królewskim w Warszawie wręczyłam Jerzemu Honorową Perłę w dziedzinie kultury. Kiedy wziął do ręki „perłową” statuetkę i małe czerwone pudełeczko z dwiema prawdziwymi perłami wkomponowanymi w spinki do mankietów – nagrodą ufundowaną specjalnie na dla naszych laureatów przez firmę jubilerską Apart, powiedział z właściwym sobie poczuciem humoru: „Byłem teraz w Australii w hodowli pereł i zastanawiałem się, czy kupić, nie kupić, a tu proszę…”

Jerzy Stuhr zakończył swoją ziemską wędrówkę 9 lipca tego roku.

Czytaj więcej

Ludzie

Grażyna Torbicka wspomina Jerzego Stuhra: Nigdy nie doklejał wąsów

Był wyjątkowy. Łączył w sobie mądrość z nieustanną młodzieńczą ciekawością ludzi i świata – tak zmarłego 9 lipca Jerzego Stuhra wspomina Grażyna Torbicka. Które jego role ceniła najbardziej i co jej zdaniem wyróżniało go na tle innych aktorów?

Wspominamy go jako arcymistrza sztuki filmowej i teatralnej, który stworzył niezapomniane kreacje w kilkudziesięciu filmach I sztukach teatralnych między innymi u takich twórców, jak Wajda, Kieślowski, Machulski, czy Szulkin.

Dla mnie był nie tylko znakomitym artystą, ale przede wszystkim człowiekiem, który nam ludziom zabieganym w szarej codzienności, zmęczonym, czasem zagubionym w swoich życiowych wyborach, potrafił przypomnieć, że warto się czasem zatrzymać, docenić życie i dostrzec jego piękno, mimo wszelkich cierpień, których to życie nam nie szczędzi. Miał też odwagę mówić o zakłamaniu i nonsensach w polskiej rzeczywistości, zwłaszcza tej politycznej. Dlatego zgadzam się z autorem artykułu, który ukazał się we wczorajszej „Rzeczpospolitej” – Jackiem Cieślakiem, który uważa, że na przykładzie Jerzego Stuhra można prześledzić, co z nami się stało, gdy politycy zaczęli dzielić Polaków.