Peter Gabriel na nowej płycie proponuje nowy świat

73-letni Peter Gabriel, 56 lat po debiucie w Genesis, wciąż pozostaje aniołem stróżem jakości muzyki rockowej, elektronicznej, etnicznej - z tekstami, które są poetycką ewangelią współczesności.

Peter Gabriel i jego portret

Kiedyś proponował art rockowy teatr wyobraźni, intrygując kostiumami, maskami, makijażami. Teraz, 21 lat po premierze poprzedniej studyjnej płyty „Up”, przez rok, w rytm pełni księżyca, odsłaniał kolejny fazy albumu. A raczej cyfrowego projektu rozpisanego na premiery muzycznych singli, towarzyszących im teledysków, rzeźb, instalacji fotograficznych i prezentacji w sieci. Wśród współtwórców znaleźli się zarówno uznani, jak młodzi: Ai Weiwei, Nick Cave, Olafur Eliasson, Henry Hudson, Annette Messager, Antony Micallef, David Moreno, Cornelia Parker, Megan Rooney, Tim Shaw, David Spriggs i Barthélémy Tougo. Fotografię zdobiącą okładkę wykonał Nadav Kander, zabawnie mistyfikując kadr.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Peter Gabriel zakpił z ABBY i sztucznej inteligencji

W światowym show biznesie to się nie zdarza. 11 piosenek Petera Gabriela z niewydanej jeszcze płyty, pierwszej od 21 lat, zapowiedzianej na ten rok, miało koncertowe prawykonanie podczas show otwierającego europejskiego tournee 18 maja w Krakowie.

Gabriel śmiało mógłby, zgodnie z dzisiejszą trendami, nazwać się artystą audiowizualnym, lecz wyścig w żonglowaniu modnymi etykietkami nie jest w stylu artysty o wizerunku mnicha.

Mogliśmy też usłyszeć prawie wszystkie nowe kompozycje Gabriela na żywo, podczas tournée poprzedzającego wydanie albumu. W maju, w Krakowie, ubrany w pomarańczowy kombinezon służb technicznych, żartował z gwiazd pokroju ABBY: „Mój avatar odpoczywa na Karaibach, a ja jestem tu starszy i grubszy”.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Peter Gabriel w Krakowie. Dużo refleksji i zabawa

W Krakowie Peter Gabriel zaczął „i/o The Tour”, pierwsze tournée od 2014 r.

Zamiast odcinać kupony od dawnych szlagierów, jak sam to określił, prowadził z publicznością handel wymienny: mogąc zaprezentować, to co, jego najbardziej interesowało, czyli nowości, godził się być bohaterem rewii swoich przebojów.

Mógł się zdecydować na wyłożenie wszystkich muzycznych kart przed premierą, pewny jej sprzedaży, był bowiem pewien, że przez 20 lat zgromadził w rękawie same asy, a nawet jokery. Z taką mocną kartą, najnowszy album „i/o”, nawet na tle wielkich komercyjnych sukcesów „Sledgehammer”, „In your Eyes” czy „Don’t Give Up” z Kate Bush, robi wrażenie, a poziom wszystkich piosenek w porównaniu z zawartością wcześniejszych albumów jest wyrównany. Gabriel ponownie zgromadził wokół siebie najlepszych instrumentalistów: gitarzystę Davida Rhodesa, basistę Tony’ego Levina, perkusistę Manu Katché oraz multiinstrumentalistę i producenta Briana Eno.

Credo albumu, wyłożył kawę na ławę w „i/o”. W zgodzie z tym graficznym symbolem elektronu śpiewa od pierwszych taktów „Jestem po prostu częścią wszystkiego”. W tym wyznaniu jest jednocześnie pożegnanie z niszczącą świat pychą antropocenu, męskim szowinizmem, gwiazdorską dominacją. To najbardziej uniwersalna i równościowa dziś zasada świata, rozumianego jako ekosystem, w którym wszystko, co robimy wpływa na innych, dlatego wszyscy musimy brać się pod uwagę. Dla Gabriela nie jest to obciążenie, lecz formuła wyzwalająca z egoistycznych ograniczeń: słychać to w pełnym radości refrenie.

Dawne granice

Znaczący jest też otwierający album „Panopticom”. Nawiązuje do zaprojektowanego w 1787 r. przez angielskiego filozofa utylitarystę, Jeremy'ego Benthama „Dom Nadzoru opisujący ideę nowych zasad budowy wszelkich zakładów, w których wszelkiego rodzaju osoby winny się znajdować pod nadzorem, w szczególności więzień, ale też aresztów, fabryk, warsztatów, przytułków, lazaretów, manufaktur, szpitali, domów wariatów i szkół”.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Kolejna pełnia księżyca z Peterem Gabrielem

Zgodnie z zapowiedziami muzyka, kolejną piosenkę z nowej płyty „i/o” publikuje wraz z pełnią księżyca. To tytułowy utwór „i/o”.

W tej kompozycji, złożonej z idyllicznych i tajemniczych dźwięków, Gabriel skoncentrował się na paradoksie: rejestrując chmurę smogu cyfrowym telefonem na baterię - czy to z ciekawości, czy dla ostrzeżenia innych powiększamy ślad węglowy. Wszyscy wiemy, czym jest jego generowanie, wszyscy wzajemnie się monitorujemy, a jednak żyjemy, jak żyliśmy dotąd.

W “The Court” Gabriel śpiewa, że zatarliśmy „granicę między dobrem a złem” i „między zdrowym rozsądkiem a szaleństwem”, a towarzyszy temu motyw pianina, która mogłaby zagrać Kate Bush.

Przepiękne fortepianowe „Playing For Time” z orkiestrowym aranżem, przypomina nam, że „każda chwila, którą powołujemy do życia/ Nigdy nie zniknie”, a tytułowa gra o czas, nie powinna upływać w cieniu tanich sztuczek, lecz odpowiedzialności za to, co robimy.

Są na płycie piękne fortepianowe ballady, jak „So much” o tym, że zamiast wystrzeliwać rakiety w kosmos, powinniśmy pomyśleć o tym, że jako ludzkość jesteśmy „limitowaną edycją”. Ale mamy też dynamiczne „Oil Tree” czy „Road To Joy”, które najbardziej nawiązuje do wcześniejszych przebojów Gabriela i afrykańskich klimatów. Imponuje bogactwo klasycyzujących aranżacji. W różnorodnej jak suita kompozycji „And Still” słyszymy przepiękną partię wiolonczeli.

Nowe otwarcie

Finał to majstersztyk. Tytuł „Live and Let Live" można uznać za przekorne nawiązanie do „Live and Let Die” Paula McCartneya, gdy Gabriel eksponuje przeciwne niż bondowski szlagier wartości, tych którzy walczyli o harmonię na świecie.

W tekście pojawia się William Blake, motyw tęczy, zaś w muzyce przypomnienie „People Get Ready” Curtisa Mayfielda z 1965 r., piosenki o społecznym przesłaniu, którą Martin Luther King uczynił motywem przewodnim walki o prawa człowieka. Słyszymy też smyczkowe aranżacje w stylu The Beatles, autorów „All You Need Is Love” oraz gitary w konwencji wczesnego U2.

Foto: materiały prasowe

Gabriel, śpiewając z The Soweto Gospel Choir, proponuje nowe przymierze:

„Kiedy przebaczamy, możemy iść dalej

Zdejmij wszystkie kajdany, jeden po drugim