Jacob Collier: Jazz można tworzyć samemu

Rzeczpospolita: W erze rocka młodzi muzycy zaczynali grać w garażu. Co pana skłoniło, żeby wybrać rolę multiinstrumentalisty i nagrać płytę „In My Room" solo w swoim pokoju?

Jacob Collier: Czasy i przemysł fonograficzny się zmieniają. Jeszcze kiedy byłem mały, młodzi muzycy musieli stworzyć grupę, a potem tracić czas w poczekalniach wielkich wytwórni. Reprezentuję nową generację, która publikuje debiutanckie nagrania w internecie. Nie musiałem rezerwować studia i podpisywać umowy z menedżerem. Zgromadziłem w pokoju instrumenty, włączyłem komputer, mikrofon i zacząłem nagrywać. Ten etap poprzedził oczywiście okres studiowania muzyki i technologii nagrywania, ale to nie była męka oczekiwania na kontrakt, tylko fantastyczna zabawa. Zyskany czas mogłem przeznaczyć na próby i doskonalenie brzmienia.

Jednak próby z kolegami z zespołu współtworzą także magię pierwszych nagrań. Nie czuje się pan samotny w swoim domowym studiu?

Absolutnie nie. Muzykę można tworzyć samemu. Starając się wczuć w to, jakie są relacje między muzykami, odegrałem ich rolę i wykreowałem de facto swój zespół. Potem stopniowo uczyłem się nawiązywać kontakt z widzami, słuchaczami.

Wielu młodych prezentuje nagrania w kanale YouTube, pan jednak przykuł uwagę i formą wizualizacji, prezentując się na ekranie we wszystkich wcieleniach multiinstrumentalisty. Jak rodził się ten pomysł?

To zasługa muzycznej szkoły, w której mieliśmy zajęcia poświęcone łączeniu prezentacji muzyki z towarzyszącym jej obrazem. Uczyliśmy się pisania scenariusza i produkowania wideo, które ma wypromować nową piosenkę. Tworząc muzykę jako multiinstrumentalista, musiałem znaleźć sposób na to, jak się pokazać, grając na wielu instrumentach, bo to się składa na ostateczny wyraz nagrania.

I osiągnął pan efekt, który znamy z filmowego zapisu festiwalu Woodstock. W tamtym jednak przypadku ekran podzielony był na kadry pomiędzy wielu muzyków.

Mój cel był inny. Chciałem zwizualizować to, co gram, i jak to zostało zrobione.

Zanim zainteresował się pan jazzem, uczył się pan klasyki?

Moje jedyne doświadczenia z klasyką pochodzą z okresu, kiedy miałem osiem lat, a skończył się wraz z mutacją. Śpiewałem wtedy w chórze. Teraz zdarza mi się to w gronie rodzinnym. Od 13. roku życia zająłem się nauką jazzu, graniem na fortepianie, kontrabasie, perkusji i studiowaniem kompozycji. Profesorowie dawali mi wiele wolności. Robiłem to, na co miałem ochotę, rozwijałem swoje możliwości.

A jaki wpływ na pana miało to, że rodzice uczą muzyki w londyńskim konserwatorium?

Chciałem podkreślić rolę mamy, która jest dyrygentką i od początku namawiała mnie, żebym podążał za intuicją i był sobą. Dzięki rodzicom wcześnie poznałem różne muzyczne języki – Bacha, Beethovena, Strawińskiego, Bartoka, ale także Steviego Wondera czy Stinga. Wszyscy oni stali się moimi muzycznymi bohaterami. Nie uznaję podziałów między gatunkami. Muzyka jest jedna. Pewnie dlatego lepiej odnalazłem się jako debiutant w Internecie niż w wytwórniach płytowych, które do dziś stosują podziały na gatunki. W swoich nagraniach staram się łączyć różne stylistyki.

Wspomniał pan o gwiazdach klasyki, rocka i soulu. A co z hip-hopem, który jest dla pana rówieśników najważniejszy?

Byłem wielkim fanem hip-hopu. Jego złote czasy trwają już drugą dekadę i to wielki przywilej dla młodych ludzi, że mogą się wyrażać, korzystając z beatów i sampli.

Został pan okrzyknięty geniuszem, „nowym Mesjaszem jazzu". Jak pan odbiera takie komplementy?

To miłe słowa, ale staram się nigdy nie brać ich serio, choć zdaję sobie sprawę, że są ludzie, którzy uwielbiają tak pisać lub być określani. Wolę się koncentrować na tworzeniu muzyki, bo wiem, co robię dobrze, a co muszę jeszcze ulepszyć i poprawić.

Żeby mógł pan występować na koncertach, musiała powstać specjalna maszyna.

Pomagali mi inżynierowie z Instytutu Technologii na Uniwersytecie w Massachusetts. Wyzwanie, jakie postawili przed sobą, było proste i skomplikowane zarazem: należało skonstruować taki instrument, który umożliwi mój one man show, pomoże przenieść mój pokój i jego wyposażenie do sal. Dzięki temu urządzeniu koncertuję na całym świecie, nakładając na siebie ścieżki basu i fortepianu.

Czy na drugim albumie zdecyduje się pan na duet lub zespół towarzyszący?

Na pewno nie zrezygnuję z pomysłu nagrywania w moim pokoju. Postaram się jednak zaprosić różnych gości i moja w tym głowa, żeby nagrać partie orkiestry. Potem przeniosę tę formułę na koncerty. Uwielbiam moją energię podczas występów, ale zajmę się tym, by połączyć ją z energią innych muzyków. Album ukaże się w przyszłym roku.

Czego możemy się spodziewać na koncertach w Polsce?

Pamiętam mój jedyny dotąd występ w Warszawie w listopadzie poprzedniego roku. Publiczność reagowała w niesamowity sposób. Teraz wystąpię w stolicy oraz w Katowicach i Gdańsku. Zaproponuję syntezę mojej płyty z muzyką orkiestrową. Zaśpiewam też z Agą Zaryan.