„Opadające liście”. Zawsze jest szansa na odbicie się od dna

67-letni fiński reżyser Aki Kaurismäki jest w europejskim krajobrazie filmowym osobą wyjątkową. Bohaterami jego filmów są z reguły bardzo zwyczajni ludzie. Ci, którzy często nie mają niczego i żyją wśród tych, którzy mają niewiele więcej.

Samotni, niewiążący końca z końcem, trwają gdzieś z dala od hałasu wielkiego świata, często w szarym, nieciekawym otoczeniu. Oni mieli mniej szczęścia od innych: nie urodzili się w zamożnej rodzinie, nie skończyli dobrej szkoły, nie mieli dość siły, żeby przedzierać się przez świat. Czasem też uchodźcy, którzy w Europie szukają szansy na nowe życie.

Czytaj więcej

Film

Na co pójść do kina przed walentynkami? Różne oblicza miłości na dużym ekranie

Miłość i samotność w „Priscilii” Coppoli. Miłość i skromne życie w „Opadających liściach” Kaurismakiego. Miłość i doświadczenia pięćdziesięciolatków w „Miłości jak miód” Migasa

Świat prostych ludzi

Fin zna świat prostych ludzi. Zanim zaczął ze starszym bratem Mikim pracować przy filmach, zarabiał jako pomywacz i listonosz. Dziś też siada w knajpie na przedmieściu i gada z ludźmi, którzy często zapijają nieudane życie. Czasem się zagubią, ale są ciepli, lojalni, a Kaurismäki jest im wierny. Będzie obserwował, jak próbują podnieść się z dna i budować nowe życie.

Tacy są bohaterowie „Opadniętych liści”. Kobieta pracuje w sklepie, potem samotna wraca do skromnego mieszkania. Traci pracę, gdy bezdomnemu pozwala wziąć kilka przeterminowanych kanapek i sama też wynosi jedną w torebce. A regulamin każe takie produkty wyrzucić do śmietnika.

Mężczyzna z kolei tyra na budowie, żyje w zatłoczonych kwaterach robotniczych. I pije. Za dużo. Tak naprawdę jest alkoholikiem. Kaurismäki rejestruje jego rozmowę z kolegą. „Piję za dużo”. „Dlaczego pijesz?”. „Bo mam depresję”. „Dlaczego masz depresję?”. „Bo za dużo piję”. Życie zatacza koło.

Czytaj więcej

Kultura

Kaurismäki, Vermeer, Hopper. Grażyna Torbicka zaprasza na festiwal Dwa Brzegi

Najlepsze filmy nagrodzone w Cannes, Berlinie, Wenecji i Sundance złożą się na 17. edycję Festiwalu Filmu i Sztuki BNP Paribas Dwa Brzegi.

Kobieta i mężczyzna pierwszy raz zobaczą się przypadkiem w klubie karaoke. Oboje należą do tych, którym nikt niczego nie przyniesie na tacy. A jak gdzieś spotkają człowieka, którego mogliby pokochać, zgubią kartkę z jego telefonem. Ale gdy znów się zobaczą, tęsknota wróci.

Teraz ma być inaczej. On dla niej rzuci nałóg. Ona znów uwierzy. Przygotuje kolację. Jednak mężczyzna nie przyjdzie. Szansą na uczucie staje się dla kobiety pies. Wdzięczny, wierny, zawsze kochający. Już tylko jemu potrafi zaufać. Ale kobieta dowie się, że mężczyzna po drodze do niej wpadł pod pociąg, leży w szpitalu, w śpiączce.

W „Opadniętych liściach” bohaterowie nie wygrają fortuny na loterii. Ale może odnajdą siebie? Może spróbują znów drugiej osobie zaufać? Tylko tyle i aż tyle.

Artysta z empatią

Twórcy różnych krajów rejestrują dzisiejszą frustrację i agresję prowadzące do tragedii i patologii. Kaurismäki pokazuje, że życie jest silne i nie wolno tracić nadziei. W „Opadniętych liściach” jest spojrzenie na los ludzi, którym wiatr wieje w oczy, społeczny problem zepchnięcia na margines i bezlitosnego wyzysku słabszych. A z radia bezustannie sączą się tu komunikaty o wojnie w Ukrainie, o ostrzelaniu szpitala w Mariupolu i kolejnych ofiarach rosyjskiej agresji. Bo Kaurismäki przypomina, że niedaleko za fińską granicą, ale też za granicą polską i krok od zachodniego, sytego świata – wciąż giną ludzie.