O'Neill: Kula w głowę Osamy. Na wszelki wypadek

Teraz, nad Pakistanem, w każdej chwili mogliśmy zostać zestrzeleni. Zacząłem się zastanawiać, jak to jest, gdy śmigłowiec obrywa. Giniesz natychmiast czy spadasz z wrakiem i jakiś jego fragment pozbawia cię głowy? Takie dziwne, pomieszane myśli. Próbowałem oderwać się od nich, rozglądając się i obserwując wszystko wkoło.

Siedzieliśmy na składanych krzesełkach w stylu tych, które można dostać w Walgreens (amerykańska sieć sklepów – red.) za dziesięć dolarów bez centa. Byłem zwrócony twarzą do kierunku lotu. Piloci siedzieli za solidnym przepierzeniem, zatem inaczej niż w zwykłych śmigłowcach, byliśmy pozostawieni samym sobie. Cairo i Cheese, jego przewodnik, znajdowali się tuż obok mnie, po mojej lewej. Cairo zawsze był szczęśliwy, gdy trafiała się robota. Gdyby nie nosił kamizelki z wciąż widoczną krwawą plamą, nikt by nie poznał, jak blisko był kiedyś śmierci. Wyglądał na całkowicie zrelaksowanego, jak psiak jadący na przednim siedzeniu pikapa na rodzinny piknik. Szkoda, że nie mógł wystawić głowy przez okno.

Niektórzy faceci spali, co robiło na mnie wrażenie. Ja nie mogłem. Zostało nam dziewięćdziesiąt minut do celu. Aby uspokoić myśli, zacząłem liczyć. Nauczyłem się tego jako snajper. Liczenie daje spokój, ale nie odbiera gotowości. Umysł coś robi, choć po prawdzie jest bezczynny. Policzyłem od zera do tysiąca i od tysiąca do zera, od zera do tysiąca i od tysiąca do zera. Musiałem to zrobić kilkanaście razy, zanim po jakichś osiemdziesięciu minutach lotu skręciliśmy na południe. Byliśmy już na prostej. Odtwarzając przypadkowe ciągi liczb, w przerwach zacząłem sobie powtarzać słowa: „Dziś rano wolność została zaatakowana przez bezimiennego tchórza, ale zostanie obroniona".

Było to początkowe zdanie z przemówienia prezydenta George'a W. Busha do narodu z 11 września. Nie mam pojęcia, skąd mi się ono wzięło ani jakim sposobem zapamiętałem je tak dokładnie, w każdym razie powtarzałem to jedno zdanie w kółko.

Niemal słyszałem głos prezydenta przebijający się przez szum wirnika. I docierało do mnie z wolna, że kurde mol, naprawdę lecę załatwić tego sukinsyna.

Ponownie skręciliśmy w prawo i otworzyły się drzwi śmigłowca. Byliśmy dwie minuty przed celem. W dole przesuwało się miasto, w którym nikt o nas nie wiedział. Minęliśmy jakieś pole golfowe i pomyślałem: Jakie to dziwne. W Afganistanie na pewno nie było żadnych pól golfowych. Widok sprowokował refleksję, że oto najeżdżamy kraj z polami golfowymi. I że to nie są ćwiczenia.

Zobaczyliśmy nasz cel i wyglądał on identycznie jak na ćwiczeniach. Był całkowicie pogrążony w ciemności, jakby ktoś wyłączył prąd, i przeszło mi przez głowę, że może nasi ludzie jakoś to załatwili.

Śmigłowce się rozdzieliły. Dash 1 kierował się na punkt między dwoma domami, gdzie drużyna szturmowa miała się spuścić na linach z obu burt. Nie ma przy tym żadnych zabezpieczeń, po prostu łapie się linę dłońmi w rękawicach i zjeżdża na ziemię. Co masywniejsi używają wtedy również stóp. To niebezpieczne, ale pozwala szybko desantować wielu ludzi, jednego za drugim. W tym czasie snajperzy mieli trzymać broń skierowaną na budynki na wypadek oporu. Przelecieliśmy do wyznaczonego miejsca po północnej stronie, aby zostawić ludzi z drużyny osłonowej. Snajperzy, Cheese, Cairo i tłumacz wyskoczyli, a my po chwili zawisnęliśmy nad dachem. Byliśmy gotowi do wysiadki.

Nasz pilot zobaczył tymczasem, jak Dash 1 próbuje zawisu nad dziedzińcem. Spróbował i spadł. Według rzeczoznawców, którzy wychwalali potem umiejętności pilota, wirnik śmigłowca przestał utrzymywać go w powietrzu za sprawą zawirowań. (...)

Robert O'Neill

Foto: Getty Images

Samotna, płacząca dziewczynka

My nic nie widzieliśmy. Usłyszeliśmy tylko: „Dash 1, schodzę", choć się nam wydało, że pilot powiedział „odchodzę", co by znaczyło, że dostał ogień z ziemi, więc musi nawrócić i podejść ponownie. Na pewno wiedzieliśmy tylko tyle, że znaleźliśmy się na ziemi, zamiast na dachu, i musimy zrealizować plan rezerwowy. Ćwiczyliśmy taki wariant. Znaliśmy cały kompleks jak własne podwórko. W pobliżu północno-wschodniego narożnika była brama. Rozwalimy ją i wejdziemy. To było tylko kilka kroków od nas. Chwilę potem eksplodował z hukiem siedmiostopowy ładunek C-6 i metalowe wrota odskoczyły jak pokrywa puszki. Tyle że za nimi była solidna ceglana ściana.

– Niedobrze – oznajmił nasz „włamywacz". – Nie ma wejścia.

– Nie, właśnie jest dobrze – powiedziałem. – Skoro zrobili fałszywe drzwi, to znaczy, że on tam jest.

Oznajmiliśmy przez radio, że zamierzamy wysadzić bramę wjazdową.

– Nie trzeba – zaskrzeczało w słuchawkach. – Otworzymy wam.

Co...?

Pomyślałem, że dobra, nieważne, jak się tam dostali. Dowiem się później. Idziemy.

Wrota się otworzyły i pojawił się w nich uniesiony kciuk. Uniwersalny sygnał, że to swoi. Gdy weszliśmy, spojrzałem w lewo. Szliśmy tym podjazdem i wtedy do mnie dotarło, że tak, jesteśmy w środku. To jest dom bin Ladena. Świetna sprawa. Pewnie nie przeżyjemy, ale to historyczna chwila i warto ją smakować.

Usłyszałem strzały. Wyraźne szczekanie AK-47 i stłumiony dźwięk naszych karabinków 5,56 mm. Niektóre strzały rozlegały się blisko, inne trochę dalej, strzelanina musiała zaangażować paru ludzi. Wyszedłszy zza narożnika, zobaczyłem jednego z naszych stojącego już spokojnie przed głównym budynkiem. Walka trwała tylko dwie sekundy. Strzelił w okno, za którym były dwie osoby. Mężczyzna i kobieta. Oboje padli. Wciąż jeszcze ich obserwował, lustrując pomieszczenie z zewnątrz. Na ile się dało. Też widziałem, jak tamci padają.

– Właśnie zabiłem kobietę – powiedział z troską. – Skoczyła przed niego, gdy strzelałem. Będę miał kłopoty?

– Nie martw się tym – odparłem. – Najpierw zadanie.

Tak, pomyślałem. Teraz kobiety też kandydują na męczennice. Chociaż w tym miejscu to pewnie nic dziwnego.

Zabity nie wyglądał na bin Ladena i nie było co dłużej zwlekać. Mieliśmy cały dom do wyczyszczenia. Weszliśmy przez frontowe drzwi do głównego budynku. Kilku moich ludzi było już przed nami – szli korytarzem, sprawdzając pokoje. Niektórzy zostali, by przeszukać oba ciała. To była standardowa procedura i wszyscy wiedzieli, jak to robić. My byliśmy w długim korytarzu z pomieszczeniami po obu stronach i zamkniętymi drzwiami na końcu. W takim miejscu czyści się kolejno pokoje, jak najmniej czasu spędzając w korytarzu. Źli faceci lubią takie miejsca i chociaż Allah nie zawsze jest w pobliżu, aby pokierować kulami, czasem mogą trafić. Ze wszystkich stron dochodziły nas płacze kobiet i dzieci. Jak potem usłyszeliśmy, wraz z bin Ladenem mieszkały trzy z jego czterech żon i łącznie siedemnaścioro dzieci, ale to piętro nie różniło się niczym od wielu znanych nam celów.

Pokoje były cztery. Wszedłem do ostatniego po prawej stronie korytarza. Była tam mała dziewczynka, najwyraźniej przerażona i samotna. Nawet w tak trudniej sytuacji nie mogliśmy jej zignorować. Jeden z chłopaków wziął ją za rękę i poprowadził przez korytarz do innego pokoju, wypełnionego już kobietami i dziećmi, gdzie oddał ją jednej z kobiet. Walczyliśmy i szukaliśmy najbardziej poszukiwanego człowieka na świecie, a on się upewniał, że jakaś dziewczynka będzie bezpieczna. Jeśli w ogóle ktokolwiek mógł być bezpieczny w takich okolicznościach. Potem wrócił do mnie i razem obserwowaliśmy, gdy dwóch naszych zabrało się do tych zamkniętych drzwi. Nie dali rady zwyczajnie, więc założyli ładunki. Drzwi prowadziły na schody i dalej na wyższe piętro, musieliśmy więc poczekać, aż staną otworem. Usłyszałem, że facet za mną mówi coś o katastrofie śmigłowca. Pomyślałem, że pewnie jeden z chinooków z rezerwą został zestrzelony, więc spytałem:

– Czyj śmigłowiec się rozbił? Zespołu rezerwowego?

– Nie, koleś – powiedział mi. – Nasz. Rozbił się na podwórku. Przeszedłeś obok niego.

Cholera, pomyślałem, teraz nigdy się stąd nie wydostaniemy, bo mamy tylko jedną maszynę. Lepiej chodźmy go zabić, zanim wysadzą ten dom. Przez cały czas sprawdzaliśmy sufity, szukając podczepionych bomb. Tak zwykle przygotowywano pułapki mające spowodować zawalenie się budynku. Byliśmy zaskoczeni, że niczego takiego nie znaleźliśmy. Na razie.

Chalid, chodź tutaj

Na półpiętrze między parterem a pierwszym piętrem pojawiła się jakaś męska postać. Widzieliśmy ją przez chwilę, nim znowu się schowała. Facet był uzbrojony w AK-47.

Prowadzący zatrzymał się. Powinien wycofać ludzi i poczekać, aż ktoś załatwi sprawę. Tamten mógł rzucić w nas granatem, co w tych warunkach miałoby fatalne skutki. Ale chwila była osobliwa. Oto dwaj dorośli mężczyźni próbowali się zabić nawzajem. Stali tylko dziesięć cali od siebie, oddzieleni grubym obramowaniem schodów. Łatwo byłoby zapomnieć, że my go widzieliśmy, ale on nas nie. Prowadzący pamiętał to jednak i wpadł na pewien pomysł. Chalid wiedział, że ktoś jest w pobliżu, ale nie był pewien, czy to Amerykanie. Nasz człowiek wypowiedział szeptem zdanie, którego nauczył się przed misją. Powtórzył je dwa razy, w obu znanych synowi bin Ladena językach, po arabsku i w urdu: „Chalid, chodź tutaj".

Chalid usłyszał swoje imię i musiał być bardzo zdezorientowany, bo wystawił głowę i spytał: „Co?". To było jego ostatnie słowo. Prowadzący strzelił mu w twarz. Pocisk wszedł przez podbródek i wyszedł z tyłu głowy. Chalid upadł tam, gdzie stał. Krew spływała z jego głowy i wsiąkała w białe ubranie. Nasi ruszyli po schodach na piętro, ja z tyłu. Po drodze wszyscy przystawali przy Chalidzie. Potem zaczęli czyścić pokoje na górze, tylko prowadzący stanął z bronią wycelowaną w schody wiodące na drugie piętro. W wejściu na górze wisiała zasłona. W pewnym momencie, nim tam dotarłem, strzelił do wysokiej postaci za materią, ale nie wiedział, z jakim skutkiem. Stanąłem za nim i położyłem mu rękę na ramieniu. Było nas tu tylko dwóch, ale trudno.

Mój towarzysz cały czas mierzył w zasłonę. Wciąż trzymałem dłoń na jego ramieniu. Mogłem go zatrzymać lub powiedzieć, żeby ostrożnie ruszał przed siebie.

Trochę za bardzo rozproszyliśmy siły. Poza nami reszta przeszukiwała piętro, a ktokolwiek znajdował się wyżej, świetnie wiedział, że nadchodzimy. Pewnie zakładali tam teraz pasy samobójców, tak jak inni przywódcy Al-Kaidy w przeszłości. Albo i budowali barykady. Nasz plan zakładał, że powinniśmy poczekać na resztę albo posłać Cairo. Jednak nie mieliśmy na to czasu. Mieszkańcy drugiego piętra szykowali się do obrony i jak najszybciej musieliśmy się tam dostać.