Rekomendacje filmowe: Czas Jokera i Diplodoka

„Smok Diplodok”

Reż.: Wojciech Wawszczyk. Wyk.: w rolach aktorskich Piotr Polak, Helena Englert, Tadeusz Baranowski

Ten film to zabawa, ale też inteligentna opowieść o artyście i o procesie tworzenia. O tym, jak wymyśleni bohaterowie zaczynają żyć własnym życiem. Wojciech Wawszczyk w „Smoku Diplodoku” połączył bardzo sprawnie sceny aktorskie z animacją. Rysownik Tadek przeżywa kryzys twórczy. Jego imię nie jest przypadkowe. To Tadeusz Baranowski stworzył kultowy cykl komiksów o małym dinozaurze (autor wystąpił zresztą na ekranie jako dziadek). Wawszczyk w swojej opowieści wykorzystał motywy komiksów „Podróż smokiem Diplodokiem” czy „Antresolka profesorka Nerwosolka”. Ale w filmie zdesperowany Tadeusz wymazuje swoje opowieści z papieru. I tylko małemu Diplodokowi udaje się uciec. Razem ze spotkanymi po drodze innymi bohaterami próbuje uratować swoją rodzinę, która nagle zniknęła i swój świat. 

Wojciech Wawszczuk zrobił film błyskotliwy, świetnie łącząc zdjęcia aktorskie z animacją i dając światu wyobraźni prawo współistnienia z tym realnym. A jednocześnie opowiedział atrakcyjną, barwną bajkę, składając hołd komiksowemu światu Tadeusza Baranowskiego.

Wspaniała animacja, nieokiełznana wyobraźnia, gra kolorów, zabawne postacie komiksowych bohaterów, opowieść o przyjaźni – wszystko to na ekranie jest. A trzeba film Wojciecha Wawszczyka i jego ekipy docenić dodatkowo, bo nie tworzyli oni animacji w hollywoodzkim studiu. I praca nad „Smokiem Diplodokiem” zajęła im wiele lat. 

„Joker: Folie a Deux”

Reż.: Todd Phillips. Wyk.: Joaquin Phoenix, Lady Gaga

„Joker: Folie a Deux” Todda Phillipsa jednych rozczarowuje, innych zachwyca. Ja należę do tych drugich. Kontynuacja „Jokera”, z fenomenalną – jak zwykle – rolą Joaquina Phoenixa, jest filmem mocniejszym niż poprzedni. 

W końcówce obrazu sprzed pięciu lat świat pełen ludzi wykluczonych zamieniał się w zbiorowisko Jokerów. Mścicieli. Wyznawców siły. Bo tylko tak mogli oni zaznaczyć swoją obecność. W „Jokerze: Folie a Deux” Arthur Fleck siedzi w więziennym oddziale psychiatrycznym, czeka na proces, który ma się wkrótce zacząć. Jest oskarżony o zamordowanie pięciu osób, sam mówi o szóstej – zabił własną matkę. Ale przecież zło jest powszechnie akceptowane i ów morderca ma całe rzesze zwolenników. Jest wśród nich dziewczyna, zakochana w nim do szaleństwa. I Arthur zaczyna tęsknić za normalnością. W czasie procesu wytrze z twarzy maskę Jokera, zechce uwierzyć w miłość. Tylko że jego fani kochali potwora, który w ich imieniu wykrzyczał „Nie!” Więc teraz ten zwyczajny facet, który chciałby wreszcie być szczęśliwy, nie jest im potrzebny. 

Todd Phllips zamienił komiksową historię w opowieść o amerykańskim społeczeństwie. Nie przeląkł się komiksowej wstawki przygotowanej twórcę „Tria z Belville” Sylvaina Chometa, Wprowadził do filmu elementy musicalu Piosenki w stylu przebojów „For Once in My Life” czy „When the Saints Go Marching In”, pojawiają się, gdy rozgrywa się coś ważnego między dwojgiem głównych bohaterów. Jakby były w ich wyobraźni. Ale tragedia świata, w którym dobro musi przegrać, wybrzmiewa tu bardzo mocno. 

„Joker: Folie a Deux” to kolejna wielka kreacja Joaquina Phoenixa, który do roli Flecka-Jokera schudł około 20 kilogramów, przede wszystkim jednak przejmująco zagrał ból, gniew, rozpacz, rodzącą się tęsknotę, upadek. Bardzo dobra w roli jego wielbicielki jest Lady Gaga. Spokojnie, bez nadekspresji gra kobietę, którą pociąga tylko to, co niebezpieczne i nieoczywiste.