Na co do kina w weekend? Polska prowincja ciekawsza niż Cannes

"Mężczyzna imieniem Otto"

Reż.: Marc Forster

Wyk.: Tom Hanks, Rachel Keller

Otto ma około sześćdziesiątki, ale czuje się starszy. Niedawno pochował żonę, z którą spędził wiele lat. I stracił ochotę do życia. Próbuje popełnić samobójstwo. Tyle, że zawsze coś mu w ostatniej chwili przeszkadza.

„Człowiek imieniem Otto” jest remake’iem szwedzkiego filmu Hannesa Holma z 2015 roku. Otto, podobnie jak jego szwedzki poprzednik Ove, jest starym tetrykiem, stale coś ma komuś za złe, goni koty sąsiadów, nie pozwala parkować samochodów przed swoją posesją. Tak jest do chwili, gdy do pobliskiego domu wprowadza się małżeństwo imigrantów z dwiema córeczkami. Pogodna i radośnie nastawiona do świata sąsiadka, nie zważając na humory Otto, zaczyna się do niego zbliżać.

W zgorzkniałym człowieku powoli, bardzo powoli, coś zaczyna się przełamywać. Nawet jeśli nie chce się do tego przyznać przed sobą, życie się do niego uśmiecha. Na zgliszczach wszystkiego, co stracił, powstaje nowa wartość.

Amerykański remake nakręcił Marc Forster, a w roli tytułowej wystąpił Tom Hanks. Oczywiście świetny jak zawsze. Tyle, że patrząc na niego trudno uwierzyć w zrzędliwy charakter Otta. Właściwie od razu wiadomo, że to fajny facet, który na dnie serca ma dużo empatii i przyjaźni do świata. Sympatyczny film, a Tom Hanks, bardziej niż z tetrykiem kojarzący się z Gumpem, zawsze jest klasą dla siebie.

"Chleb i sól"

Reż.: Damian Kocur

Wyk.: Tymoteusz Bies, Jacek Bies

Prowincjonalne miasto. Blokowisko. Trudne życie i brak perspektyw. Tymoteusz wyrwał się stąd. Studiuje w Warszawskiej Akademii Muzycznej, wygrywa konkursy, wkrótce ma wyjechać na stypendium do Dusseldorfu. Przyjechał do domu tylko na wakacje. Jego młodszemu bratu, Jackowi, nie udało się. Właśnie oblał egzaminy na tę uczelnię. Od kilku miesięcy nie podchodzi do pianina, a jeśli nawet to po to, by zrobić muzyczne tło kumplom, hip-hopowcom. Zapracowana matka, ojciec gdzieś daleko. Zadzwoni raz na pół roku. Albo nie.

Przyjazd do miasta to dla Tymka powrót do świata, jaki już za sobą zostawił. Dzień podobny do dnia. Latające w powietrzu „jebane, pierd... kur...” jako dowód siły i luzu. Ferajna i nuda, którą trzeba jakoś zabić. Kąpiel w w pobliskiej rzece. Buła i browar w otwartym niedawno kebab-barze prowadzonym przez dwóch emigrantów.

Siłą „Chleba i soli” jest prawda. Właśnie ona jest wielką wartością filmu. Reżyser nie ocenia, nie potępia. Portretuje ludzi stworzonych przez osiedle prowincjonalnego miasta, w którym marzeniem staje się wyjazd do roboty do Norwegii.

Ale „Chleb i sól” to coś więcej niż obyczajówka. To również wiwisekcja społecznych układów, mocny film o dzisiejszej Polsce. „Czy powitali was tu chlebem i solą?” - pyta Tymek dwóch Arabów, którzy prowadzą osiedlowy bar z kebabami. Ale przecież, choć ich buda staje się miejscem spotkań miejscowego koleżeństwa, oni sami są „inni”, „gorsi”. Kocur mówi o pogardzie dla obcych, nietolerancji i narastaniu nienawiści, która w każdej chwili może wybuchnąć i doprowadzić do tragedii.

W „Chlebie i soli”, podobnie jak w krótkich filmach Damiana Kocura”, nie ma żadnego wydumania, kunktatorstwa. Czuje się, że 40-letni reżyser niesie swój własny bagaż doświadczeń i umie patrzeć na świat z perspektywy tzw. zwyczajnych ludzi. Ciekawa obietnica na przyszłość.