Filmy na święta: Śledzik ze szklaną cebulą

To ciekawe, że już kolejne z rzędu Boże Narodzenie będziemy żartować z miliarderów natchnionych wizją. Rok temu w filmie „Nie patrz w górę”, który miał premierę na Netfliksie dokładnie w Wigilię, naszą planetę narażał dla zarobku magnat cyfrowy Peter Isherwell, krzyżówka Steve’a Jobsa, Marka Zuckerberga i Jeffa Bezosa.

W te święta dostajemy jeszcze jedną parodię techno-inwestycyjnego wizjonera: Milesa Brona. Jemu najbliżej jest do Elona Muska, właściciela Tesli, satelitów Starlink, a od niedawna też oświeconego monarchy Twittera.

Farma złotych kur

Miles Bron jest bohaterem „Glass Onion” („Szklana cebula”), drugiego filmu z rozkręcającego się dopiero cyklu „Na noże”. Pierwsza część zdobyła serca widzów w 2019 r. za sprawą humoru, doborowej obsady i scenariusza, który tchnął świeżość i energię w stare pomysły spod znaku kryminałów Agathy Christie z odrobiną montypythonowskiego dowcipu.

Daniel Craig koncertowo uciekał z klatki bondowskiego emploi, wcielając się we współczesnego Sherlocka Holmesa. Trupy wypadały z szafy jeden za drugim, ale jego Benoit Blanc zdawał się bawić znakomicie. Za silnym brytyjskim akcentem i pozorną niezdarnością krył się mistrz dedukcji, w którym producenci zobaczyli nie tyle kurę znoszącą złote jaja, ile całą fermę. Poszli więc w serię.

Dostajemy oto drugą część (premiera 23 grudnia), tym razem z pominięciem kin, prosto na Netfliksa. Kontynuację odrębną, samoistną, a przy tym bardzo udaną. Może nawet lepszą? Jeżeli jakiś film telewizyjny jest w stanie zagrozić w świąteczne dni pozycji „Kevina samego w domu”, to będzie nim właśnie „Glass Onion” Riana Johnsona.

Tym razem zamiast jesiennego chłodu Massachusetts mamy słoneczną Grecję. Benoit Blanc oraz parę innych osób otrzymują tajemnicze zaproszenie w postaci drewnianego pudełka z zagadkami. Mają się udać na grecką wyspę do posiadłości Milesa Brona (Edward Norton). Każdą z zaproszonych osób łączy znajomość z multimiliarderem z dawnych czasów.

Przyjaciel wita ich na kei, którą zaprojektował dla niego sam Banksy, z gitarą w ręku – choć zdaje się, że umie zagrać ledwo kilka dźwięków. W sprawianiu pozorów jest mistrzem. Serdecznie wita się ze wszystkimi i tylko na Blanca patrzy zdziwiony. „Nie zapraszałem pana” – mówi. Na co detektyw, równie zaskoczony, pokazuje kartkę, którą wręczył mu listonosz. Co tu jest grane?

W tej czarnej komedii kryminalnej wszystko jest na swoim miejscu. Scenariusz ze zwrotami akcji, aktorzy obsadzeni w przeróżnych ludzkich typach, no i dialog naszpikowany smaczkami – zagadkami, cytatami i sarkazmem. Film może jest o kwadrans za długi (139 minut), ale to powszechna przypadłość współczesnego kina – do wybaczenia. Dzięki dobrej koncepcji montażowej zagadka odkrywa się przed nami jak krzyżówka – od pojedynczych haseł i sekrecików aż do głównej intrygi w punkcie kulminacyjnym.

Najwięcej żartów w „Glass Onion” pada pod adresem fałszywych elit. Całe nadziane tałatajstwo (albo tylko udające zamożne), które przyjeżdża złożyć pokłon Bronowi, coś mu zawdzięcza. A to głosy wyborców, a to karierę zawodową, w innym przypadku pomoc w ratowaniu skompromitowanego wizerunku czy też lajki w mediach społecznościowych.

Wśród jego przyjaciół trafia się ambitna pani polityk (Kathryn Hahn). Jest ponadto eksmodelka i półidiotka z własną linią dresów robiących furorę w czasie pandemii (Kate Hudson).

Znalazło się w tym towarzystwie także miejsce dla przypakowanego influencera – feminosceptyka, który za nic nie chce włożyć maseczki i kocha broń palną (Dave Bautista). Jest naukowiec (Leslie Odom Jr.), otwarty na wiedzę i pieniądze – można kupić u niego każde badania. I przybywa najbardziej tajemnicza z postaci – Andi Brand (Janelle Monáe), była żona Brona, z którą zakładał innowacyjny biznes, ale podczas procesu rozwodowego została wypchnięta z interesu.